Meet Johanna (36): biologiedocent, seksuele gezondheidsconsulent, en mama van twee jongens (5 en 7). Na haar recente scheiding jongleert ze met het ouderschap en deelt ze haar avonturen en inzichten.
Ons leven is opgebouwd uit een bolwerk van allerlei relaties. Ik ben gezegend met een rijk sociaal netwerk aan vrienden, vriendinnen, collega’s en familie. Iedere connectie binnen dat netwerk ziet er weer anders uit. Een klein groepje goede vriendinnen is mijn alles, bij hen kan ik altijd terecht en met hen kan ik ook alles delen. Zij zijn het soort vriendinnen dat mij eerlijke feedback geeft als ik ernaar vraag, maar mij net zo hard staat aan te moedigen als ik weer eens een debiele ingeving heb, want… Entertainment!
Als ik erover nadenk, zijn alle vriendschappen die ik om me heen heb verzameld eerlijk en oprecht. Open communicatie vind ik belangrijk. Je wilt groeien en ontwikkelen als mens, daarvoor is het nodig dat je met de mensen om je heen kan reflecteren op wie je bent en hoe je in het leven staat. Bij collega’s heb ik dat net zo goed. De relatie met collega’s die ik privé zie, is net zo open als met andere vrienden. Maar ook de collega’s die ik niet goed persoonlijk ken, kunnen met mij een eerlijk gesprek voeren.
Familie is natuurlijk wat complexer. De uitspraak “ieder huisje heeft zijn kruisje” bestaat niet voor niets. Er zal altijd wat troebelheid zijn en dan is het de vraag in hoeverre je een gezonde relatie met iedereen kan opbouwen en behouden? Dat start altijd bij jezelf; waar heb ik behoefte aan en hoe voel ik me goed in deze specifieke connectie?
Iedere relatie die ik tot nu toe heb gehad, kon ik plaatsen in een van deze hokjes. Er is daardoor altijd een bepaalde basis, enkele kenmerken waar een relatie aan moet voldoen. Je weet wat je nodig hebt en wat je moet geven zodat deze voldoening geeft en houdbaar is.
Nu is er echter een nieuw type relatie die ik aan moet gaan. Een waar ik op een bepaalde manier in zal moeten investeren, ondanks dat dit heel tegennatuurlijk voelt. Hier weet ik namelijk niet wat ik nodig heb en wat ik moet investeren. Er is hier geen hokje voor, er is geen handleiding in omgang. Sterker nog, er is juist wat te verliezen als je de relatie niet aan gaat! Dit is dan ook mijn enige drijfveer om hem wel aan te gaan. Dan moet je alleen wel je eigen negatieve gevoelens jegens iemand kunnen parkeren… Kan ik dat wel?
Ik ben er niet aan toe om samen een drankje te doen of iets dergelijks. Alle gebeurtenissen en bagage vertroebelen het geheel en kleuren zo’n, in eerste instantie geheel normale, situatie. Misschien kost het tijd, dat als je het water lang genoeg met rust laat, er weer helderheid komt. De vraag is: hoe bouw je zo’n relatie zonder een duidelijke basis eigenlijk op?
Ik wil geen vrienden zijn, want in een vriendschap doe je elkaar niet op die manier pijn. En vergeven en vergeten zal ik niet zo snel doen. Als je dan wel een keer tegenover elkaar aan de tafel zit, waar praat je dan over behalve over de kids? Mijn privé leven delen wil ik niet, dus wat rest dan nog? Een behoorlijke zoektocht naar de invulling van dit nieuwe canvas… maar wie niet waagt, die niet wint. Mijn kinderen zijn het waard en ik wil hen ondanks alles een stabiele basis bieden. Dus zullen we op een redelijke, het liefst vriendelijke, manier met elkaar moeten omgaan. Toch maar beginnen bij mijn eigen basis dan, die open houding moet ik ook nu ergens vandaan kunnen toveren.
Meer columns van Johanna vind je hier.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
Denise (45) had een relatie met een twaalf jaar jongere man toen ze op haar 38ste werd overvallen door een niet te stuiten kinderwens. Inmiddels is dochter Isabeau zes. Ze ziet haar vader één zondag per maand.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
Niets in het leven is zwart of wit, en opvoeden brengt altijd dilemma’s met zich mee. Zelfs al lijkt de keuze op sommige momenten nog zo helder.
De bevalling: sommigen zien er als een berg tegenop, anderen krijgen een spirituele awakening tijdens de geboorte van hun kind. Hoe dan ook: het is altijd een verhaal op zich, wat moeders maar al te graag delen. Bij voorkeur met veel details. Deze week het bevallingsverhaal van Floor (29).