Meet Johanna (36): biologiedocent, seksuele gezondheidsconsulent, en mama van twee jongens (5 en 7). Na haar recente scheiding jongleert ze met het ouderschap en deelt ze haar avonturen en inzichten.
Niemand kan er meer omheen: de enorme chaos en polariteit die heerst in de wereld om ons heen. Mensen schieten alle kanten op als het gaat om hun visie op hoe anderen het zouden moeten doen. Ik word er boos van, dat men zich zo druk wil en moet maken om anderen. Wie ben jij om te bepalen voor een ander? Als vrouw zijnde voel ik me in bepaalde kwesties enorm aangesproken en schaar me bij deze splitsing dan ook tot het feminisme. Ik vind dat alle vrouwen alle keuzes tot hun beschikking moeten hebben en in al deze keuzes als gelijke behandeld en gerespecteerd moeten worden.
Net als veel vrouwen loop ik tegen de ongelijkheid aan in mijn dagelijkse leven. Op de werkvloer bijvoorbeeld wordt er toch minder snel naar jouw ideeën geluisterd, ben je als je stellig bent snel “chagrijnig” of “bazig” en als je tegen de norm in gaat, vindt men je al snel “ingewikkeld”. Persoonlijk zie ik de drempels die ik tegenkom als een uitdaging. Zeg ‘nee’ tegen mij en ik ga bedenken hoe het wel kan. Ik wil graag de strijd voeren om mezelf en anderen om mij heen die eerlijke kans te geven. Deze strijd kun je al voeren in de kleinste dingen.
Zo zei een mannelijke leidinggevende een keer tegen mij (tijdens een overleg met nog drie andere mannen om de tafel): “Ja, Johanna, die wil altijd wel wat extra aandacht, dat heeft ze nodig.” Mijn directe reactie was: “Maar dat is toch logisch?! Ik ben een diamant, die moet je oppoetsen om hem te laten schitteren!” De blikken die dat veroorzaakte, koester ik nog steeds. En daar stop ik dan niet, vaak koppel ik bij de betreffende leidinggevende nog even terug naar dit moment en vraag of ik op dat moment die extra aandacht mag. Want je moet toch blijven poetsen? Kom op, want je wil mij toch zien schitteren?
Dit is jammer genoeg maar één van de vele voorbeelden die ik kan geven over hoe ik deal met de ongelijke behandeling. Nooit zou er zo’n opmerking gemaakt worden naar een mannelijke medewerker door mijn leidinggevende.
Ondanks dat volgens mij iedere vrouw wel enkele eigen voorbeelden heeft, is de reactie van mensen snel dat we als vrouwen niet zo moeten zeuren. Dat er tegenwoordig niets meer gezegd mag worden of dat het lijkt alsof de maatschappij steeds softer wordt. In mijn ogen allemaal excuses om niet de verantwoordelijkheid te nemen voor je eigen deel. Het is logisch dat we hier allemaal mee worstelen, man en vrouw, we zijn immers een product van de maatschappij.
Toen ik dacht dat de koppeling van mijn auto blokkeerde, ik deze samen met de kids de parkeerplek in duwde en er gelijk twee mannen uit mijn wijk te hulp schoten en uiteindelijk bleek dat de koppeling vasthing onder het matje… Was mijn eerste reactie: “Ik voel me nou zo’n vrouw… Wat fijn dat deze mannen er waren om me te helpen met de auto, zij hebben er immers verstand van.” Het was een automatisme om te schikken naar een beeld dat geschept is door de cultuur waarin ik ben opgegroeid.
Door mijn eigen gedachten doe ik dan eigenlijk tekort aan alle mannen en vrouwen, ook al was het zo’n kleine gebeurtenis. Achteraf sta ik bewust stil bij wat er gebeurde, hoe klein de situatie ook is, omdat ik geloof dat als men dit allemaal doet, er door het rimpeleffect zich grote veranderingen kunnen vormen. Ik hoop dat iedereen bewust wordt van alle stappen die er gezet worden rondom de heersende ongelijkheid, dat er een collectieve bewustwording ontstaat en dat we op die manier een nieuwe cultuur kunnen creëren voor de komende generaties. Laten we het aandacht geven, opdat we dan met zijn allen even hard mogen schitteren!
Meer columns van Johanna vind je hier.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Al jaren is de time-out het go-to trucje van veel ouders. Kind boos? Stuur ze weg, laat ze afkoelen en haal ze daarna weer terug. Maar vaak werkt het averechts, zeggen onderzoekers. Kinderen voelen zich er alleen maar rotter door. Alsof ze gestraft worden voor emoties waar ze zelf geen controle over hebben.
Lara Temme is tekstschrijver en woont samen met haar zoon (9) en dochter (11) in Brabant. Thuis wordt er veel gelachen, geknuffeld, gehuppeld en gezongen. Wel vals, maar daar heeft het gezin zelf weinig last van. Evenals de altijd rommelige zolder.
Kleinkinderen zijn vaak dol op hun opa en oma (mede door de liefde, aandacht en cadeautjes). Volgens life coach Susan Allan kan hun aanwezigheid ook een enorme opluchting voor ouders zelf zijn. Vooral omdat het bij hen draait om er zijn voor steun en warmte, zonder regels te buigen of tegen de ouders in te […]
Tweeduizend euro per week neertellen voor een vakantiehuisje? Dana niet gezien. Al jaren ruilt ze met een ander gezin van huis, zodat ze hun geld aan leuke dingen kunnen besteden én drie keer per jaar op reis kunnen. Ook zonder geldboom in de tuin.
Oudste kind zijn betekent dat je het proefkonijn bent. En ja, soms is het echt zwaar om de eerste te zijn, want af en toe wil je gewoon al die verantwoordelijkheden die bij die titel horen in de prullenbak gooien. Toch blijkt uit onderzoek dat het uiteindelijk best wat oplevert.
We kennen haar allemaal: de moeder die, terwijl jij nog druk staat te kletsen over traktaties en Cito-scores, al half in de auto zit. Niet omdat ze onvriendelijk is, maar omdat het schoolplein gewoon niet haar natuurlijke habitat is. En geloof ons: haar sterrenbeeld verraadt alles.