Beeld: Marlon van Efferink Fotografie
Bernike (29) is getrouwd met Ruben (31) en moeder van een dochter (0). In haar columns schrijft ze scherp, geestig en met zelfspot over de realiteit van het jonge ouderschap – waarbij ze oog heeft voor het absurde in het alledaagse.
Nauwelijks zes weken zwanger en het werd geregeld: De Opvang. Een idyllisch plekje op een biologische boerderij. Een plek met geitenweides, buitenbedjes en peuters in mini-overalletjes met bijpassende laarsjes. Ik smolt bij de foto’s van glunderende kleuters in het maisveld, de boer die voorlas in de geitenwei, glaasjes verse biologische melk… Dit moest het worden.
Na maanden van zenuwslopende e-mails (“Er is plek! Oh nee toch niet…”) kregen we het verlossende bericht: we waren binnen. En hoewel het niet mijn voorkeursdagen waren, was ik dolgelukkig.
Op de eerste wenochtend, met mijn dochter van twaalf weken oud, legde de lieve leidster me het digitale schriftje uit: elke dag kreeg ik een verslag met foto’s. Er volgden veertien vragen over toestemming voor foto’s. In eigen schriftje? Ja. In het groepsschriftje? Ook goed. Op social media? Ehm. Website? Ik begon te twijfelen. Verlamd door digitale paranoia liet ik sommige hokjes leeg.
Twee uur later haalde ik een stralende baby op. Alles was fantastisch gegaan. De lieve leidster had nog geen tijd gehad om het schriftje bij te werken. Ik wilde aardig gevonden worden. “Geen probleem”, zei ik luchtig. “Voor mij hoeft het niet. Jullie zijn al druk zat.” Ik ben immers niet zó’n moeder, dacht ik zelfgenoegzaam.
Toch opende ik, toen om 18:05 uur ein-de-lijk de melding kwam, binnen een halve seconde het digitale schriftje. Een enthousiast verslag! Er was gespeeld, geknuffeld, geslapen, gepoept. In het groepsbericht werd beschreven hoe ons nageslacht was geïntroduceerd aan de rest – wat vonden ze haar lief! Ik glom van trots. Tot ik de foto’s zag: alle kindjes, zelfs de andere baby’s, kneuterig in de speelweide. Maar waar was de mijne? “Ze sliep vast”, zei mijn man. “Als je maar niet gaat klagen. Je bent toch niet zó’n moeder?”
De week erna: weer foto’s van vrolijke kinderen in het gras, op trekkers, tussen het hooi. Onze dochter? Onzichtbaar. Ik kreeg een ongemakkelijk gevoel. Was ze vergeten? Weggecensureerd? Ik opende de app en vinkte álle veertien vakjes aan. Volledige toestemming. Geen excuses meer. Ik wilde haar zien. In laarsjes. In gras. Op foto’s.
Maar weer: géén dochter. Wel een melding. Wel een verslag. Geen foto’s. De wanhoop sloeg toe. Iedere ouder kreeg romantisch beeldmateriaal van hun kroost. Ik kreeg alleen woorden. Wat had ik gedaan?
Ik reageerde voorzichtig op het schriftje: “Zou het kunnen dat de instelling nog niet is doorgekomen? Geen klacht hoor, maar gewoon — ter controle!” Geen reactie. Ik besloot het hogerop te zoeken en mailde de directie. Ik had meteen spijt van mijn impulsieve actie.
Een week later, bij het brengen, kwam diezelfde lieve leidster naar me toe. De vraag was binnengekomen. Ze legde uit dat ze altijd haar best doet om elk kind op de foto te zetten, maar dat het niet altijd lukt — soms slapen ze gewoon nét op het verkeerde moment. Ze glimlachte verontschuldigend en zei dat ze het echt probeerde in de gaten zou houden, maar dat ze nou eenmaal erg druk waren.
Mijn wangen gloeiden. Struikelend over mijn woorden legde ik uit dat het niet zo bedoeld was. Dat het de instellingen waren. Dat ik het heus niet controlerend bedoelde, en… Die avond stond mijn dochter drie keer op de groepsfoto’s.
Ik ben er een.
Ik ben zo’n moeder.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Waarom jouw ‘moeilijke’ kind weleens hoogbegaafd kan zijn? Tekenen van hoogbegaafdheid zijn namelijk niet zo herkenbaar als je in eerste instantie zou denken.
Volgens opvoeddeskundige Jenny Anderson is het belangrijk om je kind te leren dat je plezier kunt blijven houden in het leren op school.
We kennen haar allemaal. Die ene moeder die haar halve inboedel inpakt alsof ze op wereldreis gaat in plaats van een weekje vakantie naar de camping in Frankrijk.
Opvang of een gastouder voor je kind, het kan nogal een struggle zijn en daarmee dus ook ontzettend stressvol. Zo ook voor Jill. Want wat als je gewoon moet werken, maar je kunt je kinderen nergens onderbrengen?
Iedereen hoopt dat z’n kind een beetje mee kan komen in de klas, maar als het mijlenver voorloopt is dat ook weer lastig. “Ik merk dat er nog steeds een taboe rust op hoogbegaafdheid.”
Suzan en Freek kunnen niet wachten op het ouderschap en fantaseren nu al over de curling ouders die zij denken te worden voor hun zoontje.