Beeld: Michelle van den Broek Fotografie
Elsemieke (31) is samen met T (33), moeder van twee zoontjes (4 en 1,5) en redacteur bij Kek Mama. Chaotisch, chronisch moe en heeft een brein met 46 tabbladen tegelijkertijd open. Probeert rust in de chaos te vinden, maar met drie mannen in huis is die rust ver te zoeken.
Waar de een compleet zen is in de auto en rustig honderd rijdt en lekker blijft plakken achter vrachtwagens, wordt de ander leip als ze worden afgesneden of er iemand honderd rijdt op de linkerbaan. Zo iemand uit de eerste categorie, waarschijnlijk. Ik hoor helaas bij die tweede categorie.
Road rage. Het is een slechte eigenschap, ik weet het. Waar ik eigenlijk vaak de rust zelve ben – ik ben allesbehalve uitbundig, mijn assertiviteit is zo beperkt dat ik drie tot vier werkdagen doe over een goede comeback bedenken en in een discussie sla ik eerder dicht dan dat ik het op een schreeuwen zet – is dat in de auto ver te zoeken. Ik rijd altijd te hard, tenzij de pakkans 100 procent is, zoals bij trajectcontrole. Even om mezelf in te dekken: ik vind zelf niet dat ik asociaal rij. Ik doe niet aan bumperkleven, haal niet rechts in, ga niet toeteren, zulke dingen doe ik niet. Oké, misschien heel soms. Maar ook als ik het niet doe: ik wil er wel door. Anders zit ik je van achter mijn stuur uit te schelden. Dat je het weet.
En nee, road rage zet je niet zomaar uit als je kinderen achterin de auto zitten. Ik probeer het écht, geloof me. Maar het is er negen van de tien keer al uit voor ik er erg in heb. Soms besef ik pas dat ik weer in mezelf loop te foeteren, commentaar leverend op medeweggebruikers, als de oudste zoon vraagt: ‘Wat zeg je, mama?’ Oeps, zei ik dat hardop? En soms is het niet alleen mompelen maar gewoon ronduit hardop schelden naar een medeweggebruiker die iets onvergeeflijks doet. Zoals precies de toegestane snelheid rijden op míjn baan. Of traag optrekken bij een stoplicht. Hoe durf je? Zie je niet dat ik er door wil? Soms is het gewoon heel lekker om wat frustratie te uiten door even flink te schelden op mensen die jou niks hebben gedaan en die je – zeer belangrijk – niet kunnen horen. Even flink vloeken en weer door, dat werk. Daar is road rage perfect voor.
Dankzij mijn schijnbaar ongeneeslijke road rage, vloekt onze oudste zoon inmiddels ook als een bootwerker. Niet vaak, gelukkig, maar wel altijd op onverwachte momenten. Laatst waren we in een zoekboek aan het zoeken en zei hij opeens: ‘Godver, waar is die piet? Godverdomme.’ Op een doodnormale toon, totaal niet vol frustratie. Het kostte alle moeite die ik in me had om niet keihard te gaan lachen. Dat heb ik later alsnog gedaan toen ik het voorval aan zijn vader vertelde. Die vond het aanzienlijk minder grappig. ‘Dat kan echt niet’, was zijn reactie.
Dat snap ik natuurlijk zelf ook wel. Ik ben er niet trots op. Het heeft gewoon iets ontzettend lachwekkends om een kind van vier zulke woorden te horen zeggen. Op het moment zelf heb ik daadwerkelijk niet gelachen en in plaats daarvan het opvoedkundig verantwoorde gedaan en aan de zoon uitgelegd dat hij dat eigenlijk niet mag zeggen, omdat dat niet netjes is. En dat hij het zeker niet op school mag zeggen. ‘Dat doe ik ook nooit’, zei hij toen. Maar ja, hij ziet me aankomen. Als ik hem was, zou ik mij ook totaal niet serieus nemen. Ik hoor namelijk mezelf. Niet dat ik de hele dag door loop te godverren, maar het floept er zeker weleens uit. Ik heb hem ook weleens ‘Jeeeezusssss’ horen verzuchten. Ook dat heeft hij niet van een vreemde.
Dus wie ben ik dan om er wat van te zeggen? Het voelt krom om mijn kind te vertellen dat dat niet mag, als ik blijkbaar zelf met geen mogelijkheid kan afleren om zo te vloeken en te schelden. Ik heb het eveneens van mijn eigen moeder, trouwens. Dus ja, daar ga je. Een nieuwe generatie grof-in-de-bek in de maak. Sorry.
Meer columns van Elsemieke lezen? Je vindt ze hier.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Tikkie ontvangen voor een halve wortel uit iemand anders’ maaltijdsalade? In deze rubriek verzamelen we de meest onterechte, ongemakkelijke en gewoon ronduit gênante betaalverzoeken. Wat ze gemeen hebben? Je zag ze in ieder geval niet aankomen.
Maxime Meiland en haar man Leroy hebben twee dochters: Claire en Vivé. Terwijl Claire al een tijd op de basisschool zit, maakt Vivé zich juist op voor haar eigen start na de zomer. Voor Maxime is dat een emotioneel moment.
Het zal je maar gebeuren: je kind, een echte verzamelaar, leent speelgoed uit de klas en heeft inmiddels een complete speelgoed stash in zijn kamer...
Gen Z doet z’n eigen ding. Ze zetten huisfeestjes op z’n zachtst, skippen alcohol, houden van crocs én… verzinnen babynamen die nergens op lijken, behalve op sfeer.
Terwijl Louisa en haar man aan de borrel zitten met de buren, krijgt haar zoon een vervelend ongeluk tijdens het spelen.
Tikkie ontvangen voor een halve wortel uit iemand anders’ maaltijdsalade? In deze rubriek verzamelen we de meest onterechte, ongemakkelijke en gewoon ronduit gênante betaalverzoeken. Wat ze gemeen hebben? Je zag ze in ieder geval niet aankomen.