Ellen is trajectbegeleider in het voortgezet speciaal onderwijs, thrillerauteur bij uitgeverij De Fontein, moeder van Lewis en Miles (12 en 9) uit een vorige relatie én is in november bevallen van dochter Sophia met haar vriend Nils.
Lees verder onder de advertentie
Met een zucht ploffen Nils en ik naast elkaar op de bank. Het is vrijdagavond en het laatste weekend van de herfstvakantie gaat in. We zijn net terug van een midweek weg in de Ardennen met mijn familie. Nils geniet vooral van de rust. Ik ook, maar vind het stiekem ook wel stilletjes zo met z’n tweetjes. Lewis en Miles gingen vrijwel direct door naar hun vader en Sophia ligt op bed. Nu kunnen we eindelijk de laatste aflevering van Breaking Bad kijken. En toch, ik mis de reuring, de drukte, de gekkigheid ook echt wel. Een vakantie met de familie is namelijk een hectische aangelegenheid, het is chaos, maar ik hou ervan.
Lees verder onder de advertentie
Traditie
Zolang als ik me kan herinneren gaan we in de herfstvakantie met de familie op vakantie. Eerst was het altijd Kijkduin, daarna kwamen Hof van Saksen en Zeeland ook nog voorbij. Het is een soort traditie geworden waar we allemaal naar uitkijken. Dit jaar hadden mijn ouders extra uitgepakt, met een enorm huisje mét eigen binnenzwembad, jacuzzi, sauna en voetbalveld. Hoe tof voor de kinderen! Je betaalt er echt niet meer voor dan het gemiddelde Center Parcs-huisje, maar hé, als we die toestanden bij zo’n overvol zwembad en die vreselijke kleedkamers kunnen skippen (ik schreef al eens eerder over die hel), dan maak je mij héél blij. Wat willen kinderen het liefst op vakantie (in ieder geval die zeven kiddos van mijn zussen en mij, inclusief Sophia)? Zwemmen! Het is dan erg luxe als je een zwembad in je eigen huisje hebt. In de avonden gingen we discozwemmen. Discolampen aan, JBL Partybox op standje zeer luid en je maakt herinneringen voor het leven. De kinderen vonden het zó tof.
Ook Sophia vond het geweldig. Dat kind heeft een onuitputtelijke hoeveelheid energie en het was zo leuk om haar te zien genieten met haar broers, neefjes en nichtjes. Wat een rijkdom. Ja, ze lag weer bij ons op de kamer, terwijl we net waren gewend aan het slapen in verschillende kamers. Ze werd daardoor ’s nachts wat vaker wakker en oké, na een paar dagen waren we gesloopt, maar dat mocht de pret niet drukken. Mijn jongens hebben de tijd van hun leven gehad. Voetballen op het enorme veld in de tuin en zwemmen wanneer ze wilden, wat willen twee jongens nog meer? Wanneer mijn kinderen het fijn hebben geniet ik het meest en dat maakt me oprecht gelukkig. Het is een cliché, maar het ding met clichés is dat ze eigenlijk altijd waar zijn.
“Wanneer mijn kinderen het fijn hebben geniet ik het meest en dat maakt me oprecht gelukkig”
Lees verder onder de advertentie
Dit soort vakanties laten me beseffen hoe fijn het is om hecht te zijn met familie. Dat je dit soort dingen in goede gezondheid samen kunt doen, met zeven vrolijke kinderen, is toch mooi? Iedere maaltijd met vijftien man aan tafel, naar een klimbos, hiken in de Ardennen, chillen in de jacuzzi en de sauna … het was voor ons allemaal een fantastische week. We zijn al bezig voor volgend jaar, want dit soort mooie tradities moet je absoluut in stand houden.
Iedere moeder heeft haar momentjes. Maar sommige blunders zijn té erg – of te hilarisch – om voor jezelf te houden. In de rubriek ‘Opgebiecht’ delen vrouwen hun grootste geheimen en gênantste momenten. Deze week Charlotte, die regelmatig een verkeerde leeftijd krijgt aangemeten.
Iedereen weet: stilte bij kleine kinderen is altijd een slecht teken. Ze doen geheid iets wat niet mag. En dan zijn er nog gradaties in ‘wat niet mag’. Shannon viel stijl achterover door deze actie van haar peuter Ted.
Soms zijn de grootste levenslessen verpakt in kleine, intieme momenten. Voor Maxime Meiland was dat het moment waarop ze haar dochtertje Claire vertelde wie haar biologische vader is.
Laurie (38) is orthopedagoog, opvoeddeskundige en moeder van zoons Dex (8) en Otis (3). Sinds vorig jaar woont ze met haar gezin in Kaapstad. In haar column schrijft Laurie over haar ervaringen van het emigreren met twee jonge kinderen, het leven in Zuid-Afrika en de hoogtepunten en worstelingen van het ouderschap.