Ellen over het consultatiebureau: ‘Is het de norm geworden, zo’n kruisverhoor?’

Ellen is trajectbegeleider in het voortgezet speciaal onderwijs, thrillerauteur bij uitgeverij De Fontein, moeder van Lewis en Miles (11 en 8) uit een vorige relatie én onlangs bevallen van dochter Sophia met haar vriend Nils.

Bij een nieuw kind in huis komt ook ieders favoriet weer om de hoek kijken: het consultatiebureau! Vlak voor Sophia’s geboorte vertelde mijn nichtje over haar aanvaring op het consultatiebureau omdat ze haar borstvoeding in twijfel trokken. Woest, was ze.

Bij Lewis was alles nieuw en vond ik het consultatiebureau vooral erg handig. Ze hadden antwoord op mijn vragen, het weegmoment was prettig (want ik had geen idee of mijn borstvoeding genoeg zoden aan de babydijk zette) en het mannetje deed alles volgens het boekje. Prima, fijn. Niks aan de hand.

Geen betutteling, geen bemoeienis

Bij Miles woonden we op Curaçao, waar ze ook een consultatiebureau hebben, maar dat ging net even anders. Meestal moesten we erg lang wachten (joh) en ze dachten iedere keer weer dat mijn schoonvader – die ons braaf op en neer reed – Miles’ vader was (omg). Het consultatiebureau-boekje mocht ik aanschaffen (30 gulden) en de gesprekken gingen meestal zo:

‘Eet hij goed?’
‘Jazeker.’
‘Heb je nog vragen?’
‘Eh, nee.’

Klaar. Eigenlijk helemaal mijn stijl. Geen betutteling en geen bemoeienis. Als ik hulp nodig had mocht ik altijd bellen of langskomen, maar Miles was mijn tweede kind en ze geloofden het wel.

Spervuur

Dan nu. Kind nummer drie. Al bij het eerste gesprek werd me een folder over Stevig Ouderschap in de handen geschoven. ‘Voel je niet aangesproken! Die geven we iedereen!’ Ik schoof de folder terug en bedankte vriendelijk.

‘Oké! Hartstikke goed! Ik denk dat het voor veel aanstaande ouders erg interessant kan zijn, maar ik ben negenendertig en heb al twee kinderen van elf en acht. Het lukt wel.’

‘Je weet maar nooit!’

De folder werd weer mijn kant op geschoven. Goed, whatever, no pressure at all. Ik stopte de folder in mijn tas. Vervolgens kreeg ik een spervuur aan vragen over ons gezin over me heen, over Nils en over mijn eerste weken na de geboorte van Sophia. Ik ging er weg met een vreemd gevoel in mijn buik. Waren ze nou extra alert? Waren al die vragen tegenwoordig normaal? Is het de norm geworden, zo’n kruisverhoor?

Misdaad

Het volgende consult vergat ik (zwangerschapsdementie, deadline voor mijn laatste boek, Sophia die heerlijk lag te tukken en twee kinderen thuis vanwege de kerstvakantie. De structuur was er een beetje uit). Ik werd gebeld.
‘Mevrouw, komt u nog? Sophia had nu bij het consultatiebureau moeten zijn.’
De vrouw klonk alsof ik een vreselijke misdaad had begaan.
‘Oh, kut!’ riep ik ook nog (bad mom. BAD MOM!) ‘Helemaal vergeten! Ik kom er nu aan!’
Lang verhaal kort, dat had geen zin meer. Het was een uitgebreid consult en ik was al te laat.
‘Uitgebreid consult?’ vroeg ik. ‘
Dat was de vorige keer toch ook al?’
Blijkbaar nu dus weer. Er werd een nieuwe afspraak gemaakt en dat was dat.

De vrouw klonk alsof ik een vreselijke misdaad had begaan

Bij die nieuwe poging was ik ruim op tijd en kon ik zelfs nog even voeden voordat ik naar binnen werd geroepen. Vervolgens begon het kruisverhoor opnieuw. Héél vriendelijk hoor en ik begrijp echt dat ze willen weten hoe het met de baby gaat, maar ik kreeg op een gegeven moment het gevoel dat ik me moest verantwoorden omdat wij buiten het ‘ideale plaatje’ vallen. Gescheiden vrouw met twee oudere kinderen. Jongere vriend. Nieuwe baby. Nee, heel gewoontjes zijn we niet. Ja, een liefdevol gezin zijn we wel.

Een half uur lang beantwoordde ik vragen en aan het eind bevestigde het mijn gevoel van dat eerste gesprek, een maand eerder. Ze houden de situatie misschien wel een beetje in de gaten. Zo leek het tenminste. Vind ik dat erg? In principe niet, het is goed dat ze vinger aan de pols houden en er zijn vast genoeg gezinnen waarbij het nodig is. Baby’s zijn kwetsbaar en het is hun taak om problemen te signaleren. Aan de andere kant: waar bemoeien ze zich mee? Wat gaat het hen aan hoe onze financiële situatie is, hoe wij wonen en of Nils het allemaal wel leuk vindt, met mijn twee kinderen en een baby erbij. Sophia zat ondertussen lekker luidruchtig te schijten, dus er viel ook nog wat te lachen. Gelukkig.

Lees ook – ‘Bij iedere fase van je kind horen weer nieuwe angsten’

Kijk, dat ze insteken op het welzijn van de moeder – thumbs up. Daar mag echt wel wat meer aandacht voor komen. Als het goed gaat met de moeder, gaat het goed met de baby, denk ik dan. Maar is het tegenwoordig normaal dat er zo doorgezaagd wordt op de huissituatie? Ik herkende dat niet van elf jaar geleden. Misschien gaat het zo wat betreft de niet-standaard-gezinnen en dat is helemaal prima, maar het voelde ongemakkelijk voor mij. Meten, wegen, prikjes, allemaal in orde. Doe wat je moet doen. Verder zijn we gelukkig, Sophia en de jongens doen het geweldig en Nils is een fantastische vader. Eigenlijk vind ik dat genoeg om te delen met een instantie als het consultatiebureau. Ze doen het er maar mee.

Meer Ellen? Volg haar op Instagram. Je leest haar vorige columns hier terug.

Wil je nog meer mooie en herkenbare verhalen van mede-mama’s lezen? Neem nu een abonnement en ontvang Kek Mama elke maand als eerst op jouw deurmat.