Zwanger na verlies: ‘Toen ik het blauwe kruisje zag, wist ik dat deze zwangerschap anders zou zijn’

Eline is getrouwd met Bas, sterrenmama van Louie * en inmiddels 28 weken zwanger van de tweede. Om de week schrijft zij op zondag over haar zwangerschap na verlies en alles wat daarbij komt kijken. Deze week over de 27 weken-grens.

Dé 27 weken. Waar deze week voor veel zwangeren geruisloos voorbij strijkt, was het voor mij een mijlpaal. Het was dé termijn waarbij onze Louie eind 2021 werd geboren. Dertien weken te vroeg. Ieniemienie, maar zo perfect met zijn mooie ogen en blonde haartjes. Vier weken heeft ons dappere ventje gestreden op de NICU, maar helaas kon hij het niet winnen van de complicaties en moesten we hem, met pijn in ons hart, laten gaan.

Nieuwe zwangerschap

Ik had verwacht dat ik na zijn overlijden in een groot gat zwart zou vallen, waar ik nooit meer uit zou komen. Tot mijn verbazing gebeurde dit niet. Ja, ik voelde pijn en verdriet, maar ik voelde vooral ook héél veel liefde van en voor Louie. Het was die liefde die ervoor zorgde dat ik overeind kon blijven staan, dat ik weer kon genieten van het leven en het samen met Bas aandurfde om voor een nieuwe zwangerschap te gaan.

Vanaf het moment dat er een blauw kruisje op mijn zwangerschapstest verscheen, wist ik dat deze zwangerschap anders zou zijn dan mijn vorige. In de welbekende rugzak had zich immers flink wat opgestapeld. Wel probeerde ik daar zo min mogelijk op te focussen. Als iets zich zou aandienen, zou ik ermee dealen. Tot die tijd wilde ik vooral genieten van het wondertje in mijn buik.

Bibberende knieën

Het gekke is dat je soms met je hoofd bedenkt dat iets spanning oplevert, wat dan helemaal niet zo blijkt te zijn. En de momenten waarop je het niet ziet aankomen, de man met de hamer ineens op je zwangere buik klopt. Neem de 20 wekenecho. Daar werd bij Louie ontdekt dat er iets niet goed was. Je verwacht dat zo’n volgende echo bibberende knieën en slapeloze nachten oplevert, maar tot mijn verbazing was ik heel ontspannen toen onze kleine wurm spartelend op het grote scherm verscheen.

De 27 weken daarentegen vond ik de zwaarste tot nu toe. Daarbij had ik verwacht dat ik blij en opgelucht zou bij het bereiken van deze week. In plaats daarvan had ik de hele week last van flashbacks, kon ik met het beetje energie dat ik had nog net onze viervoeter van haar rondje voorzien, stroomden de tranen eindeloos en was de bank de enige plek waar ik wilde zijn. Het was rouwen, verwerken en helen. Allemaal tegelijkertijd.

Dankbaarheid

Het was die bank waarop ik mij ook realiseerde dat het leven niet te plannen valt. Dat je denkt dat een kindje met 40 weken geboren wordt, maar het zomaar met 27 weken al in je armen kan liggen. Dat je denkt dat je iets niet aankunt, maar eigenlijk sterker bent dan je ooit bent geweest. Dat je denkt dat bepaalde momenten spannend zullen zijn, maar het allemaal wel mee blijkt te vallen. Het is het leven en ik geloof dat het de kunst is om verwachtingen los te laten en je mee te laten voeren met wat er ontstaat.

“Het was rouwen, verwerken en helen. Allemaal tegelijkertijd.”

Dat is ook wat ik nu probeer met mijn zwangerschap. Als de tranen vanuit het niets opduiken, laat ik ze stromen. Als de angst de kop op steekt, bel ik mijn verloskundige. Als ik mijn hand op de buik leg en meteen een trap of high five terug krijg, kan ik niet stoppen met glimlachen. Als ik na het schrijven van deze column mijn 28 weken echo in mijn zwangerschapsboek mag plakken, geniet ik van de dankbaarheid.

De dankbaarheid dat we het samen al zover hebben geschopt…

Eline runt sinds het overlijden van haar zoontje ook een tijdschrift voor ouders van overleden kinderen. Meer weten? Kijk op www.nelmagazine.nl