‘Papa Draak wordt niet meer beter’
Tabitha (44) woont met haar zoontjes Teun (7) en Willem (3) in Haarlem. Haar man kreeg een jaar geleden de diagnose: onbehandelbare hersentumor. Een maand later was hij overleden. Hoe ga je als gezin verder na zo’ n plotseling verlies? In deze columns krijg je een inkijkje in momenten die zij meemaken. Het eerste jaar zonder papa.
Als het bedtijd is breng ik eerst Willem naar bed en daarna Teun. Zo heb ik een-op-eentijd met de jongens om samen rustig de dag af te sluiten. In bed lees ik hen voor en inmiddels leest Teun ook aan mij voor. Dit is een ritueel waar we niet vanaf stappen, zelfs als het eigenlijk al veel te laat is om te gaan slapen.
Als ik Willem naar bed breng, zoekt hij Papa Draak wordt niet meer beter uit als voorleesboek. ‘Dat is wel een zielig boek’, zeg ik. Het gaat over een drakenfamilie, waarbij papa draak langzaam zijn krachten verliest en niet meer beter kan worden. Hij gaat dood. Het boek gaat over een vader die ALS heeft. Dat heeft Frank niet gehad, maar de verhaallijn; ziek worden, achteruitgaan en de dokters die hem niet beter kunnen maken komt helemaal overeen.
Lees ook – ‘Ik wil bij papa in het graf liggen'
Aan het eind van het boek, als papa draak overleden is, zegt Willem: ‘Mijn papa is ook dood’.
Hij denkt even na en vraagt: ‘Had papa ook kleren aan?’
‘Ja lieverd, papa had kleding aan, dat heb je gezien toen papa in de kist lag en jij hem een knuffel gaf. Weet je dat nog?’
Hij kijkt me wazig aan.
‘Wacht ik pak de foto’s erbij.’
Op de slaapkamer van Willem heb ik een mapje liggen met foto’s van hem en Frank. Van de momenten die ze samen meegemaakt hebben: zijn geboorte, in het zwembad, op schoot, gekke bekken trekken, zijn eerste verjaardagsontbijt. Gelukkig zijn er veel foto’s en heb ik ook nog opnames waarop Frank z’n mooie donkere stem te horen is. Opnames waarop hij gek doet en grapjes maakt met de jongens. Of vol trots straalt, omdat ze hun eerste kruipbewegingen of stapjes maken.
“Mijn papa is ook dood”
En dan zijn er nog de foto’s die het verhaal van Franks ziekte vertellen. De stappen die Teun en Willem nodig hebben om later te begrijpen wat er eigenlijk allemaal in korte tijd gebeurd is. Over een foto in het ziekenhuis zegt Willem: ‘Papa heeft sokken aan’.
‘En daar is de foto dat jij over de kist hangt, er bijna invalt en jij papa een kus op zijn handen geeft. Papa met een donkerblauwe polo. Die stond hem mooi.’
Ja, het was een mooie, aantrekkelijke man. Als ik de foto’s bekijk, krijg ik vlinders en tegelijkertijd een scherpe steek in mijn buik van het missen. Dan is het echt tijd voor Willem om te gaan slapen. Hij protesteert nog even maar geeft zich uiteindelijk over. Na een paar minuten is hij al in dromenland. Hopelijk dromend over een papa draak die deze keer wel beter wordt en met wie hij nieuwe avonturen kan beleven.
