Fotografie: Paulien van Beusekom
We waren al maanden niet uiteten geweest met Rosie. Dat was met name omdat Rosie leerde lopen. En daarom overal alleen maar wilde lopen. Een dreumes die het hele restaurant bij elkaar gilt, omdat ze uit haar kinderstoel wil om aan die nieuwste vaardigheid te werken, leek ons niet heel bevorderlijk voor de sfeer.
Inmiddels loopt Rosie werkelijk als een kievit, dus vonden we dat het wel weer eens kon. Nu heb ik het idee dat ouders wel vaker verkeerde inschattingen maken. Zeker als de woorden ‘dreumes’ en ‘ik denk dat het wel kan’ ermee gemoeid zijn. Maar goed, iets moet je als ouder op de been houden, en soms is dat een soort wanhopige vorm van optimisme.
We kwamen met ons kind aan in het Indiase restaurant. We kregen een tafeltje toegewezen tussen twee oudere stellen. Op dit moment begon ik te vermoeden dat dit misschien helemaal geen goed idee was. Soms stralen mensen uit dat ze niet zitten te wachten op een klein kind binnen een straal van 500 meter. Dat was bij deze stellen absoluut het geval.
Vanaf de eerste minuut voelde ik me opgelaten. Gelukkig had Rosie binnen een mum van tijd haar kindermenu voor haar neus staan. Ik was het personeel dankbaar voor hun inlevingsvermogen, al handelden ze waarschijnlijk zo snel omdat ze ons met een bloedvaart weer de zaak uit wilden hebben.
Rosie was namelijk nogal aanwezig. Ze nam geen hap van haar eten, liever gooide ze alles op de grond. Om de 30 seconden zat ik op mijn knieën om alles weer op te rapen. Op al onze pogingen om dit gegooi tegen te houden, reageerde ze woest. Op het afgewezen verzoek van onze borden te eten (want: te pittig), reageerde ze ook woest. Er werd gegild, gegooid, geschopt (door haar) en gestresst (door ons). Aan de tafels naast ons werd gezucht, gesteund en gemopperd.
Normaal gesproken hecht ik zeer veel waarde aan het dessert (want, laten we eerlijk zijn: je gaat toch vooral uiteten vanwege het dessert?), maar nu kon het me gestolen worden. Dit had lang genoeg geduurd. We probeerden de gecreëerde ravage te minimaliseren en dropen af richting de uitgang. Ik zag de oudere stellen aan de tafeltjes naast ons opgelucht naar elkaar kijken. Toen we buiten stonden, keken mijn vriend en ik elkaar even opgelucht aan. Uiteten? Misschien over een paar maanden weer.
Tara (30) is moeder van dochtertje Rosie (1). Haar boek ‘Blender zonder deksel: eerlijke verhalen over het ouderschap’ is nu te pre-orderen via Uitgeverijseptember.nl.
Actrice Jasmine Sendar (47) is in verwachting van haar tweede kindje. De reacties op haar zwangerschap liepen uiteen: van ontroerende berichten van vrouwen die hoop putten uit haar verhaal, tot ronduit onbeschofte opmerkingen over haar leeftijd. Maar Jasmine blijft onverstoorbaar.
Op sociale media regent het reacties na de uitzending van Uit de Schulden. Veel kijkers begrijpen niet hoe het zo ver heeft kunnen komen. “Een erfenis van 3000 euro en dan meteen alles opmaken? Dat is toch onbegrijpelijk”, is een veelgehoorde mening.
Gisteravond keken maar liefst 470.000 mensen naar een nieuwe aflevering van Steenrijk, Straatarm. Alleenstaande moeder Roosmarie zorgde voor heftige reacties: “Nooit gewerkt? Hoe dan?”
Influencer Rianne Meijer is zwanger van haar tweede kindje. De aankondiging kwam op haar eigen kenmerkende manier: met een flinke dosis zelfspot en humor.
Dat scholen bezig zijn met een gezond voedingsbeleid en beleg op brood, is natuurlijk alleen maar goed. Maar je kan ook overdrijven. Zeker voor moeders met zeer kieskeurige eters kan een streng beleid veel stress opleveren, vindt Ilse.
Elsemieke (31) is samen met T (33), moeder van twee zoontjes (4 en 1,5) en redacteur bij Kek Mama. Chaotisch, chronisch moe en heeft een brein met 46 tabbladen tegelijkertijd open. Probeert rust in de chaos te vinden, maar met drie mannen in huis is die rust ver te zoeken.