Fotografie: Paulien van Beusekom
We waren al maanden niet uiteten geweest met Rosie. Dat was met name omdat Rosie leerde lopen. En daarom overal alleen maar wilde lopen. Een dreumes die het hele restaurant bij elkaar gilt, omdat ze uit haar kinderstoel wil om aan die nieuwste vaardigheid te werken, leek ons niet heel bevorderlijk voor de sfeer.
Inmiddels loopt Rosie werkelijk als een kievit, dus vonden we dat het wel weer eens kon. Nu heb ik het idee dat ouders wel vaker verkeerde inschattingen maken. Zeker als de woorden ‘dreumes’ en ‘ik denk dat het wel kan’ ermee gemoeid zijn. Maar goed, iets moet je als ouder op de been houden, en soms is dat een soort wanhopige vorm van optimisme.
We kwamen met ons kind aan in het Indiase restaurant. We kregen een tafeltje toegewezen tussen twee oudere stellen. Op dit moment begon ik te vermoeden dat dit misschien helemaal geen goed idee was. Soms stralen mensen uit dat ze niet zitten te wachten op een klein kind binnen een straal van 500 meter. Dat was bij deze stellen absoluut het geval.
Vanaf de eerste minuut voelde ik me opgelaten. Gelukkig had Rosie binnen een mum van tijd haar kindermenu voor haar neus staan. Ik was het personeel dankbaar voor hun inlevingsvermogen, al handelden ze waarschijnlijk zo snel omdat ze ons met een bloedvaart weer de zaak uit wilden hebben.
Rosie was namelijk nogal aanwezig. Ze nam geen hap van haar eten, liever gooide ze alles op de grond. Om de 30 seconden zat ik op mijn knieën om alles weer op te rapen. Op al onze pogingen om dit gegooi tegen te houden, reageerde ze woest. Op het afgewezen verzoek van onze borden te eten (want: te pittig), reageerde ze ook woest. Er werd gegild, gegooid, geschopt (door haar) en gestresst (door ons). Aan de tafels naast ons werd gezucht, gesteund en gemopperd.
Normaal gesproken hecht ik zeer veel waarde aan het dessert (want, laten we eerlijk zijn: je gaat toch vooral uiteten vanwege het dessert?), maar nu kon het me gestolen worden. Dit had lang genoeg geduurd. We probeerden de gecreëerde ravage te minimaliseren en dropen af richting de uitgang. Ik zag de oudere stellen aan de tafeltjes naast ons opgelucht naar elkaar kijken. Toen we buiten stonden, keken mijn vriend en ik elkaar even opgelucht aan. Uiteten? Misschien over een paar maanden weer.
Tara (30) is moeder van dochtertje Rosie (1). Haar boek ‘Blender zonder deksel: eerlijke verhalen over het ouderschap’ is nu te pre-orderen via Uitgeverijseptember.nl.
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
Denise (45) had een relatie met een twaalf jaar jongere man toen ze op haar 38ste werd overvallen door een niet te stuiten kinderwens. Inmiddels is dochter Isabeau zes. Ze ziet haar vader één zondag per maand.
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
Niets in het leven is zwart of wit, en opvoeden brengt altijd dilemma’s met zich mee. Zelfs al lijkt de keuze op sommige momenten nog zo helder.
De bevalling: sommigen zien er als een berg tegenop, anderen krijgen een spirituele awakening tijdens de geboorte van hun kind. Hoe dan ook: het is altijd een verhaal op zich, wat moeders maar al te graag delen. Bij voorkeur met veel details. Deze week het bevallingsverhaal van Floor (29).