Tara: ‘Ze wil alleen nog maar eten uit knijpzakjes’
Van de ene op de andere dag besloot mijn dochter dat ze niet meer van een lepel wilde eten. De avond ervoor liet ze zich nog tevreden voeren, nu leek de lepel haar grootste vijand. Durfde ik het in mijn hoofd te halen om het knalgele exemplaar richting haar mond te brengen, dan zette ze het direct op een krijsen.
Altijd als er zoiets gebeurt – en dat is nogal regelmatig, baby’s zijn hele wispelturige wezens- begint mijn brein een bekende riedel af te spelen. Een serie vragen die je jezelf als moeder van een baby minstens een paar keer per week stelt. Zijn het tandjes? Is ze verkouden? Of toch de darmpjes? Is het hapje te warm? Is het hapje te koud? Zit ze in een sprongetje? Hoe lang nog tot ze in vredesnaam gewoon met me kan communiceren over wat er nu weer aan de hand is?!
Knijpzakjes
Al gauw ontdekte ik dat een knijpzakje haar goedkeuring wél kon wegdragen. De knalgele lepel werd geweigerd, maar het gifgroene tuitje mocht naar binnen. In no time slurpte ze het hele zakje leeg. Ik was tevreden, het kind had weer wat binnen. Wat ik nog niet wist is dat ze de komende dagen alleen nog maar knijpzakjes zou willen.
Het ding met knijpzakjes is: het aanbod is niet heel gevarieerd. Je bereikt er geen Schijf van Vijf-taferelen mee, zal ik maar zeggen. En dus deed ik wat iedere wanhopige moeder zou doen: ik raadpleegde Het Internet. Al gauw stuitte ik op een siliconen knijpzak. Eentje die je kunt vullen met wat je maar wil. Ik vond het een tamelijk geniaal idee. Ik zou gewoon allerlei voedzame maaltijden in dat ding proppen en alles zou goedkomen. En, dacht ik nuchter als ik ben, als mijn dochter zestien is eet ze heus niet nog steeds uit een knijpzak. Die lepel zou beslist binnenkort een comeback maken.
Vegetarische bonenschotel
De siliconen knijpzak werd bezorgd. Fanatiek vulde ik hem met mijn dochters favoriete maaltijd: vegetarische bonenschotel. Het is werkelijke alsof ze het riool hebben leeg geknepen boven een potje. Zo ruikt het spul ook. Maar mijn dochter vindt het smullen.
Vol goede moed stopte ik het tuitje in haar mond. Vertwijfeld keek ze me aan. Jemig, wat moet je hard knijpen in dit ding, dacht ik nog. Er kwam niks uit. Ik besloot harder te knijpen. FLATS! De dop vloog van het zakje af en de gehele inhoud – 200 gram aan vegetarische bonenschotel – spoot in mijn dochters gezicht. Het leek wel alsof er een kudde olifanten op haar gescheten had, ze zat helemaal onder. Geschrokken keek ik haar aan, wachtend tot ze zou gaan brullen, maar dat deed ze niet. Ze slaakte een diepe zucht en gaf me een blik vol teleurstelling. Als ze het kon, had ze ongetwijfeld met haar ogen gerold. Met een schuldgevoel van hier tot Tokio schraapte ik de bonenprut van haar gezicht weer terug het zakje in.
Die avond accepteerde mijn dochter het lepeltje weer. Het knalgele ding had dan misschien haar grootste vijand geleken, het kan altijd erger.
Tara (29) is moeder van dochtertje Rosie (9 maanden). Volg haar momlife via Instagram.com/tarastokdijk
