Fotografie: Paulien van Beusekom
Ze zeggen dat je kind een spiegel is. Ik dacht altijd dat ik daar nog niks mee te maken had. Mijn kind is 1 en praat nog niet.
Ze hebben het dan over pubers, dacht ik. Die hetzelfde verwerpelijke gedrag vertonen als jij toen je zelf nog een rotpuber was. Of ze hebben het wel over jongere kinderen, maar dan over jongere kinderen met enorme woedeaanvallen. Wat dan een weerspiegeling van je eigen anger issues blijkt. Dat leek me bij mij en mijn ontzettend evenwichtige persoonlijkheid (ahum) niet aan de orde. Maar verrek, mijn kind is inderdaad mijn spiegel.
Zo is mijn dochter niet knuffelig. Haal je het in je hoofd haar plots te willen knuffelen, dan bromt ze een geluid dat ik in de categorie ‘sikkeneurige geluiden’ zou willen scharen, en duwt ze je weg. Natuurlijk mag je haar soms wél knuffelen, maar alleen wanneer het haar uitkomt. Eens in de drie weken of zo. Verder mag je met al je ledematen lekker een heel end bij haar vandaan blijven. Behalve als ze je een tik voor je harses mag geven. Dan moet ze heel hard lachen. Zeker als je ook nog eens hard ‘au’ roept. Ik ben precies zo. Ik hou ook niet van ledematen, maar wel van leedvermaak.
Ze is ook een emotie-eter. Dat is min of meer mijn schuld. Altijd als ze moet huilen, fluister ik in haar oor: “Zullen we een snackje halen?” En dan krijgt ze een maisfinger uit de la. Een snackje lost immers alles op. Dat is een filosofie die ik ook al jaren succesvol bij mijn eigen problematiek toepas. Ik weet wel dat het slecht is, dat emotie-eten, en dat ik het haar ergens binnen een jaar of zeventien weer moet afleren. Maar vooralsnog kan ik alleen maar begripvol reageren als ze heel hard huilt en gelijktijdig met haar vingertje naar de maisfinger-la wijst.
Ze is ook rommelig, net als ik. Kijk, het is niet zo dat ik elke avond pastasaus in mijn haar smeer, yoghurt langs mijn benen op de grond laat druipen en mijn rubberen serviesgoed ondersteboven op de grond flikker, maar dat heeft er puur en alleen mee te maken dat ik al dertig jaar lang bewust ben gemaakt van sociaal wenselijke gedragingen. En nog kan ik niet eten zonder te knoeien.
Dan is er nog een anti-sociaal aspect. Al zie ik het zelf liever als onafhankelijkheid. “Rosie had vandaag geen zin in interactie met andere kindjes”, krijgen we vaak te horen als we haar van de opvang ophalen. Ik snap dat. Het maakt zelfs jaloezie in me los. “Mama heeft ook vaak geen zin in interactie met andere volwassenen, maar mama kan niet met een speeltje in een hoek gaan zitten”, leg ik dan uit. Ik probeer haar bewust te maken van dat privilege, maar dat wil er nog niet echt in.
Nu lijkt het misschien alsof mijn kind geen contact met anderen wil, tenzij ze die een tik mag geven of er een snack van krijgt, maar dat is natuurlijk niet waar. Op straat maakt ze graag contact met de meest uiteenlopende figuren. Zo zwaaide ze laatst naar iemand die laveloos op een bankje lag. En ze riep onlangs ‘kiekiek’ naar iemand die nét klaar was met wildplassen. Dat is nou precies die evenwichtige persoonlijkheid waar ik het eerder over had. Die heeft ze dus ook van mij.
Tara (30) is moeder van dochtertje Rosie (1). Haar eerste boek met eerlijke verhalen over het ouderschap verschijnt begin 2025. Volg haar momlife tot die tijd via Instagram.com/tarastokdijk.
Je kind is je dierbaarste bezit en je wilt ten alle tijden dat je kind veilig is, ook als ze niet bij jou is. Met een dubbel gevoel liet Margje haar dochter logeren bij een vriendinnetje. Had ze maar naar haar gevoel geluisterd.
Weet je nog hoe je als baby voor het eerst in bad ging, of dat moment waarop je je moeder voor het eerst herkende? Waarschijnlijk niet. We kunnen ons niets herinneren van onze eerste levensjaren en dat leek altijd logisch, want ons brein zou toen simpelweg nog niet klaar zijn om herinneringen op te slaan.
Tikkie ontvangen voor een halve wortel uit iemand anders’ maaltijdsalade? In deze rubriek verzamelen we de meest onterechte, ongemakkelijke en gewoon ronduit gênante betaalverzoeken. Wat ze gemeen hebben? Je zag ze in ieder geval niet aankomen.
Als ouder denk je soms dat je alles wel ongeveer weet: hoe je moet troosten, hoe je grenzen uitlegt, hoe je je kind leert om aardig te zijn. Tot er ineens iets gebeurt wat niet in de opvoedboeken staat.
Want niet elke stiefmoeder is een boze heks met een appel… Stiefmoeders hebben het vaak zwaar te verduren. Bedankt, Disney – met je stiefmoeders die óf in spiegels praten óf gifappels brouwen. Want eerlijk is eerlijk, in het echte leven bestaan er ook héél veel geweldige stiefmoeders.
Je baby begint te huilen en je vraagt je af: moet je meteen reageren, even wachten of laat je jouw kleintje zelf leren kalmeren? De ene ouder zweert bij direct oppakken, de ander bij gelooft dat het beter is om de baby even te laten huilen. En alsof dat nog niet verwarrend genoeg is, zeggen […]