Het was een van de laatste zomeravonden van het seizoen. Ik had mijn kind net naar bed gebracht en ging in de tuin zitten met de babyfoon en een boek. In de verte hoorde ik gehuil. Babygehuil. Ik keek op het schermpje van de babyfoon. Het was niet mijn kind. Zij lag vredig te tukken.
Lees verder onder de advertentie
Babygehuil
Ergens verderop in de straat was een andere baby aan het vechten tegen de slaap, waarschijnlijk met het raam open. Nu zou je misschien denken dat dit mij geruststelde. Dat het feit dat het hier niet om mijn kind ging, ervoor zorgde dat ik rustig mijn boek kon lezen. Niet mijn baby, niet mijn probleem. Maar zo werkt het bij mij niet.
Lees verder onder de advertentie
Paranoia
Het zit zo: sinds ik moeder ben, word ik paranoia van babygehuil. Zélfs als het niet mijn kind is. Het lijkt alsof er in iedere cel van mijn lichaam een kleine alarmcentrale zit. Als ik babygehuil waarneem, beginnen alle alarmpjes te loeien. De stress giert zo hard door mijn lijf dat het soms fysiek pijn doet. Het stopt niet tot het gehuil over is. En zelfs dan blijf ik nog best een tijdje op standje ‘gealarmeerd’ staan. Zo lig ik na een nachtelijk incident vaak nog een uur klaarwakker, terwijl mijn dochter en vriend állang weer liggen te snurken.
Lees verder onder de advertentie
Een hormonaal oerinstinct of zo
Mijn vriend herkent zich dan ook niet in mijn overtrokken lichamelijke reactie op het gehuil. Die kan het gehuil van onze dochter moeiteloos negeren, als hij dat nodig acht. Ik niet. Het zal wel weer iets met moederinstinct zijn, iets hormonaals of iets vanuit de oertijd. Of al het bovenstaande. Feit is dat ik niet meer rustig in de tuin kan zitten als er ergens in de verte een wildvreemde baby huilt. Iets wat ik voor ik moeder was waarschijnlijk niet eens gehoord zou hebben.
Lees verder onder de advertentie
Paniekaanvallen
Sinds kort heeft onze dochter last van ‘night terrors’. Hierdoor hebben we niet meer te maken met ‘gewoon’ babygehuil, maar met heuse paniekaanvallen. De kleine alarmcentrales in de cellen van mijn lichaam hebben sindsdien plaatsgemaakt voor kleine kerncentrales. Paniekerig gekrijs van mijn kind zorgt ervoor dat ze één voor één ontploffen. Tsjernobyl is er niks bij. Een kernramp in mijn zenuwstelsel.
Lees verder onder de advertentie
EMDR-therapie
In het boek van Leslie Keijzer (Mama huilt harder) las ik dat een vriendin van haar EMDR-therapie heeft gevolgd. Met deze therapie kun je -onder andere- van heftige gevoelens bij geluiden afkomen. Zij kon niet meer tegen een bepaald geluid, namelijk het gesnurk van haar man. Na de geboorte van haar baby lag ze zo vaak paniekerig in bed terwijl haar man zorgeloos lag te snurken, dat het horen van dat gesnurk op een gegeven moment al genoeg aanleiding was voor een paniekaanval. Na die therapie was het gesnurk weer gewoon gesnurk. Mocht ik tegen de tijd dat mijn kind het huis uit is, nog steeds paranoia worden van babygehuil, dan is er dus nog hoop voor mij, leerde ik dankzij dit boek. Dat ik niet in de tuin las. For obvious reasons.
Lees verder onder de advertentie
Tara (30) is moeder van dochtertje Rosie (1). Haar eerste boek met eerlijke verhalen over het ouderschap verschijnt begin 2025. Volg haar momlife tot die tijd via Instagram.com/tarastokdijk.
Anouk is trotse echtgenote van Erwin en mama van vier meiden: Aurélie (10), Emeline (8), Vieve (7) en Lilou (4). In hun levendige huishouden is het soms één en al chaos, maar liefde, gelach en spontane dansfeestjes voeren steevast de boventoon. Anouk deelt vol enthousiasme haar avonturen in het ouderschap.
In onze rubriek ‘Op het eerste gezicht’ vragen we moeders hoe het allemaal begon. Was het liefde op het eerste gezicht? En hadden ze ooit gedacht dat deze persoon hun partner én co-pilot in het ouderschap zou worden?
Als kind vond je sommige dingen maar raar. Huh, vroeg naar bed? Snakken naar een kop koffie? Maar, verrassing, nu je zelf ouder bent snap je ineens heel goed wat ze bedoelden.
Een opblaasbare nekring voor je baby in het (zwem)bad: veel ouders zwichten voor dit geinige hebbeding. Maar een Ierse dokter deelt een belangrijke waarschuwing: ze smeekt alle mama’s en papa’s om dit product niet te kopen.
Seksjournalist Marith en vriend Duncan nemen het niet zo nauw met monogamie. Seks met anderen moet – zo af en toe – kunnen. Tot Marith zwanger wordt en ze helemaal geen ‘openhartige relatie’ meer wil.