Lara Temme is tekstschrijver en woont samen met haar man, zoon (8) en dochter (10) in Brabant. Thuis wordt er veel gelachen, geknuffeld, gehuppeld en gezongen. Wel vals, maar daar heeft het gezin zelf weinig last van. Evenals de altijd rommelige zolder.
“Mam, wil je ontbijt op bed vrijdag?” Mijn verjaardag stond voor de deur, en de kinderen waren enthousiaster dan ik. Zij wachten altijd vol spanning op hun eigen verjaardag en vonden het maar gek dat ik dat niet deed. Ik vind jarig zijn hartstikke leuk, maar ik heb geen grote wensen. Ik denk dat mijn zoon en dochter nog niet echt in de gaten hebben dat zij het grootste cadeau zijn. Lieve briefjes, tekeningen, knuffels: dat is waar ik écht blij van word. Ook is er altijd de opluchting dat ik weer een jaar ouder heb mogen worden. De overtuiging dat ik mijn volgende levensjaar niet haal, blijft me achtervolgen als een schaduw.
”Vraag het gewoon aan mij, wilde ik zeggen, maar de angst liet me mijn kaken op elkaar klemmen tot het pijn deed”
De laatste jaren vraag ik vaak om een bijdrage voor een goed doel voor mijn verjaardag. Ik heb al zoveel spullen en zoveel om dankbaar voor te zijn. Dit jaar hoefde ik niet lang na te denken over wat ik wilde doen. Acteur Marcel Musters organiseert al jaren dezelfde actie: hij verzamelt vlak voor de kerst zoveel mogelijk doosjes bonbons, bedoeld voor cliënten en medewerkers van Zorgpark Voorburg in Vught. Iedereen kan een bijdrage leveren – iets wat ik het afgelopen jaar had willen doen, maar zoals je dat soms hebt met de waan van de dag, kwam het er toen niet van. Maar mijn verjaardag vond ik een mooie gelegenheid om alsnog aan te haken. Ik zat namelijk zelf ook in dat zorgpark, ooit.
Afgelopen juli was het 100 maanden geleden dat ik voor het eerst het gebouw van de crisisopvang betrad. Met een hoofd vol angst en een buik met nieuw leven. Tegenover me zat een vrouw die alles zo onder controle leek te hebben in haar bestaan, dat ik me alleen maar kleiner voelde. Zij zou nóóit zo diep vallen. “Gaat het beter of slechter?”, vroeg een collega haar tijdens het tweede gesprek, een kleine week na de eerste kennismaking. “Slechter”, was haar antwoord. Vraag het gewoon aan mij, wilde ik zeggen, maar de angst liet me mijn kaken op elkaar klemmen tot het pijn deed.
Beide collega’s liepen weg om het papierwerk in orde te maken: ik zou twee dagen per week naar de dagopvang gaan. Na zes weken kon ik dan eventueel opgenomen worden. Mijn man en ik bleven achter in de kamer. Er hing een whiteboard. Met een zwarte stift tekende ik er een piemel op. Ja, het is kinderachtig, maar piemels tekenen is iets waar ik altijd smakelijk om heb kunnen lachen. Ik weet niet waarom ik het deed. Alsof het een poging was om een allerlaatste stukje van mezelf in leven te houden.
Anderhalve week geleden was het zover: met een mand vol doosjes bonbons stapten we in de auto. Ik zag er enorm tegenop. Ik hoopte op een milde hereniging, maar eenmaal op het terrein aangekomen werd ik overspoeld door herinneringen. Ik dacht aan een lieve medecliënt, die me stukjes appel gaf omdat dat gezond was voor mij en de baby. Aan die enthousiaste muziekleraar Ted, die me leerde scatten. Aan mozaïeksteentjes en houten doosjes, aan de pauwen die buiten liepen, aan mijn ouders die gewoon op vakantie gingen, aan hoe vreselijk nietig ik me voelde, aan het onbereikbaar lijkende einde van de tunnel.
Het gevoel van toen was meteen terug. Voor even maar, gelukkig. “Blijven we nog lang?”, zuchtte de oudste. “Kunnen we gaan mam?”, aldus de jongste. Kinderen houden je als geen ander in het hier en nu, wat deze keer heel welkom was. We wandelden nog een rondje over het park en gaven de bonbons af bij de receptie. Ook ik was blij dat we weer naar huis gingen.
Een week na ons bezoekje was ik jarig. Het was een stralende septemberdag, met favoriete mensen en lieve woorden. Bang dat ik niet oud mag worden, zal ik waarschijnlijk altijd blijven, maar op deze verjaardag werden wij als gezin samen toch maar mooi 100 jaar. En dat had ik nooit durven dromen.
In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.
Schoonmoeders: je kunt niet zonder ze, maar soms halen ze ook het bloed onder je nagels vandaan. Zeker als ze, met de beste bedoelingen, over je grenzen heen walsen. Maria kon haar ogen niet geloven toen haar baby na een dagje bij oma met gaatjes in haar oren thuiskwam.
Anouk is trotse echtgenote van Erwin en mama van vier meiden: Aurélie (10), Emeline (8), Vieve (7) en Lilou (4). In hun levendige huishouden is het soms één en al chaos, maar liefde, gelach en spontane dansfeestjes voeren steevast de boventoon. Anouk deelt vol enthousiasme haar avonturen in het ouderschap.
Als ouder probeer je alles zo goed mogelijk te doen voor je kind. Maar wat als je goede intenties onverwacht botsten met de – soms bijzondere – schoolregels? Isa ontdekte dit op de harde manier toen een onschuldige waterfles voor drama zorgde.
Toen de dochter van Leah vijf werd, wist ze precies wat ze wilde: haar kinderfeestje vieren in een ballenbak. En dat werd een onvergetelijke verjaardag.
Laten we eerlijk zijn: niet iedereen loopt warm voor kerst. Waar de ene groep helemaal losgaat met kerstbomen, kerstmuziek en uitgebreide diners, zijn er ook sterrenbeelden die Kerstmis het liefst overslaan.
Wat als je tegelijkertijd zwanger blijkt te zijn met je schoonzus, maar hun kindje niet levensvatbaar blijkt te zijn? Geluk en verdriet gaan hand in hand, ervaarde Natascha aan den lijve.