Bien spreekt school aan op beeldschermbeleid: ‘Ik nam het gesprek op, want niemand zou me serieus nemen’

Sinds we in Puglia wonen, heb ik eindelijk meer tijd met mijn oudste dochter Fleuri. Ik zit samen met haar bij de kapper Gianni. Ik ga dit keer voor een Italiaanse look: warm bruin in plaats van blond. Fleuri kreeg afgelopen week een blauwe en een roze pluk in haar haren. Ze heeft een eigen stijl, ik vind het lief dat ze voor dingen kiest die ik nooit zou doen en zo’n uitgesproken mening heeft voor een meisje van zes. Fleuri is lief en wijs, lust alles, kan úren spelen met haar Polly Pocket of Lego Friends. Ze heeft een bepaalde rust waar ik jaloers op ben. Ze is ontzettend leergierig, maakt met iedereen vrienden en is zacht van aard.

Nooit meer weg

Terwijl ik wacht tot mijn toner kan worden uitgespoeld, doet de kapper bij Fleuri een haarband in. Ze straalt en zegt met een muizenstemmetje: ‘Grazie’. Lachend kijkt ze me aan: ‘Dit is de leukste dag ooit, zullen we iedere week samen iets doen mam?’ ‘Tuurlijk schatje’, antwoord ik trots. De colorist komt met koekjes en drinken aangelopen, Fleuri voelt zich een prinses. Ze kijkt me bedenkelijk aan en vraagt: ‘Mam, waarom zijn ze in Italië zo goed voor kinderen en in Nederland niet?’ Ik vertel dat ik het zo fijn vind dat ze zich zo welkom voelt. Dat ze de liefde en warmte van de mensen hier zo sterk waarneemt en zich als kind gezien en gehoord voelt. ‘Ik wil hier nooit meer weg mam’, en ze gaat verder met tekenen in haar boekje. Waar we ook komen in Italië, waar we ook zijn, iedereen is zo ontzettend lief en zorgzaam voor onze kinderen. Het begint Fleuri op te vallen.

School in Amsterdam-Zuid

We dachten er goed aan te doen om Fleuri naar een van de beste aangeschreven scholen te brengen. De dag van de loting kwam en Fleuri werd niet gekozen. Ik ging verhaal halen bij de directrice, omdat zij ervan overtuigd was dat Fleuri daar goed paste. Ze kon er niets aan doen en vertelde ons dat de loting willekeurig was. Met een donatie van een paar duizend euro aan de school kon ze ons wel garanderen dat Fleuri bij de volgende ronde geplaatst zou worden. Van meerdere ouders vernamen we dat het vrij normaal was dat je je plekje ‘kocht’. We weigerden en zochten verder.

Lees ook: Bien woont sinds kort in Italië: ‘We voelen ons weer sterk tot elkaar aangetrokken’

Netflix tijdens schoolpauzes

We kregen uiteindelijk een telefoontje van een andere school in Amsterdam. Op de website zag het er heel goed uit, alles stond in het teken van ‘het welzijn van het kind’.

Na een jaar ging het slechter met Fleuri’s gezondheid. Ze werd dunnetjes, moe, had veel buikpijn en had weinig optimisme in zich. Ik herkende Fleuri niet meer terug. Het altijd vrolijke bloeiende meisje was gevoelig en ongelukkig. Op een gegeven moment viel me op dat ze telkens thuiskwam met een volle broodtrommel. ‘Waarom eet je je eten niet op Fleuri? Ik maak er altijd zo’n feestje van’, vroeg ik. Haar antwoord bleek het begin van een berg ellende en heftige discussies op school.

‘Omdat de juf telkens Netflix aanzet en ik dan vergeet te eten mam’, vertelde ze. Netflix aanzet? Wanneer? Wat kijk je dan? Waarom zet ze dat op? Is ze er dan bij als jullie dat kijken? Is dat iedere pauze? Eet je daarom zo slecht? Wat is dit voor iets absurds, waarom wordt dit niet met de ouders overlegd? Zit je daarvoor op zo’n dure school om filmpjes te kijken die je thuis gelimiteerd mag kijken? Arjen en ik keken elkaar bezorgd aan. Welk kind van vier jaar wordt nou niet afgeleid door een filmpje tijdens het eten? Thuis is dat überhaupt uit den boze. Eten is bij ons echt een moment van samen zijn en dan genieten we met elkaar.

Langzame eters

Ik sprong direct achter de computer om haar juf te mailen. Dat je een thema als dieren wil ondersteunen door een video te laten zien, kan ik begrijpen, maar dit was absurd. Was onze verwachting dan toch te hoog? Waarom is dit ons nooit eerder verteld? Waarom werd nergens op de website of in de voorafgaande gesprekken gemeld dat dit onder het beleid van de school valt? Dan hadden wij de keuze gehad of wij dat acceptabel zouden vinden voor onze dochter. Het lag aan de kinderen, schreef de juf in een mail, omdat ‘sommigen érg langzaam eten.’

‘Filmpjes kijken wij alleen tijdens het broodjes eten ongeveer 15 minuten. Soms kan dit uitlopen omdat sommige kinderen erg langzaam eten.’

Een jaar van strijd en discussies volgde. Tijdens ouderavonden werd gezegd dat ik de boel zou opstoken, terwijl ik een gevoelig punt aankaartte: de gezondheid van mijn dochter ging sterk achteruit door toedoen van de school. Na vele doktersbrieven over haar verslechterde gezondheid doordat ze overdag niet meer at, discussies met leraren en de directeur die mij in ieder opzicht probeerde te mijden en geen verantwoording nam over het feit dat onze dochter onvoldoende voeding en vitamine binnenkreeg tijdens de pauze, was de maat vol.

Vaak bracht ik in de pauze eten naar school. De invaljuf die de wacht hield, liet me vaak niet op het schoolplein, omdat ik de pauze zou verstoren. Ik gooide dit onderwerp in de groepsapp van de klas en het ging los. Sommige ouders zeiden: ‘Je hebt echt gelijk Bien, maar ik ben bang dat ik mijn plekje in het bestuur kwijtraak als ik hier iets over zeg.’ Er was één moeder, een stillere maar daadkrachtige vrouw, die vond dat we met het bestuur en de directeur moesten praten, omdat het zo niet langer kon. Ook de vader van een klasgenootje van Fleuri wilde graag een gesprek aangaan met de school. Nog een moeder voegde zich, zij was arts en begreep mijn noodkreet. De school stond echter niet open voor discussies, je mocht blij zijn dat je kind op zo’n elitaire school les mocht volgen. Hun regels, hun wet. Je past je maar aan.

Lees ook: Bien verhuist naar Italië: ‘We werden op de proef gesteld, maar juist dan moet je doorzetten’

Uitgemaakt voor onruststoker

De avond van het gesprek naderde. Ik kwam de klas binnengelopen en de directeur gunde mij geen blik waardig, hij zei mij niet eens gedag. Ik nam het gesprek op, omdat ik wist dat ik met feiten moest komen, mocht de leerplicht zich ermee willen bemoeien. En in zo’n machtig systeem van ‘vriendjespolitiek’ zou ik nooit serieus worden genomen. Ik werd uitgemaakt voor onruststoker, ik wilde het schoolsysteem ontwrichten, ik zou de school een slechte naam geven. Maar het ging met geen woord over de kern van het probleem, ze ontweken iedere vraag.

De maandag erop deelde de directeur tablets uit in de klas. Dat was zijn antwoord. Nu begrijp ik ook wel waarom ik niet helemaal in het ideaalplaatje van klassenouder paste. Ik bijt van me af, en ga met gemak een discussie aan, ook al zit ik tegenover de hele school. Als het om mijn kinderen gaat, heb ik mijn woordje wel klaar. Maar wat als het om moeders gaat die dat niet kunnen of durven? Dat is pas kwalijk. Iedere moeder heeft het recht gehoord te worden en werkelijk ieder kind op de wereld heeft recht op zorg, hygiëne en liefde. Uiteindelijk kozen we voor Puglia, Italië. Een andere cultuur, een ander soort geluk waar kinderen op nummer één staan. Waar we niet te veel moeten en vastzitten in een streng systeem met eindeloos veel regels. Fleuri stopt haar boek in haar rugzakje, mijn haren zijn weer mooi geföhnd en ik sluit de column hierbij af. Ik kijk in de spiegel en ik ben blij met het eindresultaat.

La dolce vita.

Wil je nog meer mooie en herkenbare verhalen van mede-mama’s lezen? Neem nu een abonnement en ontvang Kek Mama elke maand als eerst op jouw deurmat.

 

Dit bericht op Instagram bekijken

 

Een bericht gedeeld door Jacobien Schumacher🌸 (@jacobienschumacher)