Bien verhuist naar Italië: ‘We werden op de proef gesteld, maar juist dan moet je doorzetten’
Ciao a Tutti! Het is dertig graden buiten, ik zie mijn oudste en middelste samen op hun electric traktor rondrijden op het erf, de ezel staat bij het hek te wachten tot hij een wortel gevoerd krijgt van de kinderen.
Ik zie Pipi het paard en haar twee dagen oude veulen in de zon liggen en besef me: dit is nu mijn leven.
De liefde van mijn leven reisde gister naar Nederland om vijf dagen lang van negen uur s’ochtends tot elf uur s’avonds te werken, hij is haarstylist en het plan is dat hij iedere zeven weken al zijn klanten knipt in Nederland.
Terwijl ik nadenk over wat ik wekelijks zal schrijven in mijn columns voor Kek Mama word ik gestoord door het gehuil van mijn jongste. Eerst hem even voeden en naar bed brengen, vijf dagen lang vijf beroepen volbrengen in mijn eentje zal een opgave zijn. Vannacht was al een nacht zonder slaap. Ik had nachtdienst en pendelde van het ene kind dat dorst had naar het andere dat moest huilen om papa, vervolgens weer naar de jongste die borstvoeding wilde en een poepluier had.
Dit ben ik
Maar wie ik ben? Laat ik daar eens mee beginnen.
Ik ben (Jaco)Bien Schumacher, hier noemen ze mij Giacobiena klinkt een stuk exotischer. Ik ben mama van drie kinderen, Fleuri (6) Brunello (2,5) en Barolo Dolce (5mnd) ik ben verloofd met Arjen, de liefde van mijn leven een wereldvent.
Drie jaar geleden publiceerde de Nederlandse krant Het Parool mijn eerste documentaire over een Marrokkaanse immigrant, een portret over een bijzonder lieve man en zijn wasserette. Een jaar geleden volgde de documentaire over Rik Felderhof, de meeste kennen hem van Villa Felderhof. Na zijn tv carrière is hij begonnen met schrijven, ik zocht hem op op Bonaire en maakte een portret van hem.
Momenteel werk ik al een jaar aan mijn derde documentaire. Ik heb een tijd gevlogt en mocht als travelinfluencer samenwerken met een aantal 5* hotels en Michelin restaurants.
Anderhalf jaar geleden reisden we als gezin van vier ( met mijn hondje Mietze ) drie maanden lang door Italië, de Corona sloeg toe en ons werk lag stil. We hadden spaargeld en besloten door Toscane te reizen en eindigden uiteindelijk bij de Amalfi Kust.
Gedurende die reis fotografeerde ik de plekken die we bezochten waarvan een aantal foto’s in het Italiaanse restaurant Ferili’s hangt in Amsterdam-Zuid en bij veel van Arjen zijn klanten in Amsterdam-Zuid.
Druk, altijd
We vertrokken uit de Watteaustraat en kregen de kans om na onze Italiaanse reis een deur verderop weer in te trekken, is wel zo fijn voor de kinderen dachten we. Weer terugkomen in hetzelfde straatje, dezelfde school en ongeveer hetzelfde huis.
Na een jaar waren we het alweer zat, de harde mentaliteit, de “ik” cultuur, het weer, de loei dure boodschappen, de drukte, de verschrikkelijke scholen in A’dam zuid, alle regels in Nederland het trok ons leeg. Het voedde ons niet meer, het was tijd om het roer om te gooien. Zo gezegd zo gedaan. We verhuisden naar Italië.
Ik ben inmiddels al bijna acht weken in Italië, in Puglia om precies te zijn. We zijn momenteel actief aan het zoeken naar huizen, iedere week bezichtigen we wel een paar woningen, want we willen ook gaan verhuren of dat een B&B wordt suites een appartement of een soort camping dat moet nog vorm gaan krijgen.
Als ik terugdenk aan hoe we vertrokken in vergelijking met hoe ik er nu bij zit is dat een wereld van verschil.
Op de dag van de sleuteloverdracht ging alles mis wat mis kon gaan. De verhuizers waren twee uur te laat, de loods die we weken van te voren gereserveerd hadden bleek minder m2 te zijn dan ze hadden gezegd en moest worden omgezet terwijl de verhuiswagen al op de stoep stond klaar om uit te laden. Op het moment dat ik de sleutel door de brievenbus deed, riep Arjen: “Schat, de auto start niet!”
De accu bleek leeg, terwijl ik net de kinderen in hun gordel had gezet, de konijnen op de koffers in een kooi zaten klaar om naar de oppas te brengen alles piekfijn was ingepakt en we voor onze deur geparkeerd stonden maar helemaal niet weg konden.
Na zoveel inzet, zo hard werken om alles met z’n tweetjes in te pakken inclusief de zorg voor onze drie kinderen (want we hebben geen ouders op wie we terug kunnen vallen of een oppas die ons uit de brand helpt), zakte de wereld even onder mijn voeten vandaan. Ik was doodmoe, ik kon niet meer en barstte in tranen uit. Een soort van ontlading en wanhoop tegelijk.
Ik haalde de kinderen weer uit de auto en ging op de hoek van onze straat bij een Italiaans restaurantje een pasta eten met de kinderen terwijl Arjen op de ANWB wachtte. Diezelfde middag werd onze nieuwe Range Rover bezorgd, die we van een “goed aangeschreven” autodealer hadden gekocht.
Dit leek wel op een hele slechte filmscène, slecht omdat er te veel pech was in een te korte scène. Gelukkig was er via mijn Instagram een volger die aanbood om op de konijnen te passen.
Eline had een grote boerderij waar de konijnen een mega groot erf hadden om vrij rond te dwarrelen. Mijn hondje Mietze bracht ik onder bij ons buurmeisje, ze voelde zich alleen en ze was alleen maar heel blij dat ze zo’n trouwe viervoeter bij zich mocht hebben voor een aantal weken. Een uur later vertrokken we richting Limburg naar St. Gerlach die ons met open armen voor de zoveelste keer verwelkomden in een fantastische suite.
We werden even streng op de proef gesteld maar juist dan moet je doorzetten en je doel niet uit het oog verliezen.
We hadden de stap gezet en de rit van Amsterdam naar Limburg werd weinig gesproken. Arjen en ik hielden alleen elkaars hand vast waarbij af en toe een lach en een zucht viel.
We kwamen midden in de nacht aan legden onze kindjes in bed en bewonderende onze slapende kinderen vanuit de deuropening van onze suite, we moesten beiden huilen en kusten elkaar van geluk.
Bacio Bien.
@bienschumacher 🌸
View this post on Instagram
