Bien: ‘Ik ben niet bang om te falen, ik ben niet bang om te worden afgewezen’

Buongiorno 

‘Wat wil je doen vandaag liefde?’, vraagt Arjen terwijl hij een volkoren croissantje en koffie op bed komt brengen. Het is half tien en ik lig er net zo gaar bij als na een avondje stappen. Ik had een house party met mijn kinderen vannacht. Tot half drie heb ik de jongste staan wiegen. ‘Laat mij maar liggen vandaag, ga jij maar met de kids wat leuks doen’, zeg ik met een schorre stem. ‘Laten we lekker naar een nieuw strand rijden richting Tarente’, reageert hij vooralsnog vrolijk, en hij geeft me een kus op mijn voorhoofd. 

Het was een zware week, zelfs op zo’n mooie plek als hier blijft het ouderschap ons op de proef stellen. That’s life. En dan wel met temperaturen tussen de dertig en veertig graden en palmbomen voor onze deur.

Barolo krijgt tandjes en hij was er de afgelopen dagen echt ziek van, daarbij had hij een virus opgelopen. Niet zo gek ook met een broer en zus die van alles aanreiken wat hij vervolgens in z’n mond stopt. Fleuri viel vol met haar gezicht plat op het plein en had een diepe snee in haar lip met alle gevolgen van dien, Brunello was gestoken door een of ander groot insect, zonder dat hij een kick gaf en we daar opeens achter kwamen toen zijn arm begon op te zwellen. 

Afgelopen nacht sliepen we bij elkaar misschien twee uurtjes. Ik voel me helemaal leeg na uren lang borstvoeding geven want dat was de enige manier om Barolo stil te krijgen. Het lijkt alsof ik borstimplantaten heb met een maatje 450cc, met borsten zo hard als een voetbal en een zuur ruikend shirt van de melk. Aantrekkelijker wordt het niet. 

Terwijl Arjen het gebied rondom Taranto online uitpluist en bekijkt hoe we zo gaan rijden stap ik onder de douche. Ik douche sinds we in Puglia wonen iedere dag koud – heerlijk hoe je daar alleen al echt van opknapt. Ik föhn mijn haar extra mooi, doe een beetje terracottapoeder op en trek mijn nieuwe linnen jurk aan die ik gisteravond bij Sisley kocht. ‘Wat zie je er mooi uit schatje’, zegt Arjen als ik de kamer binnen loop. Al zolang we samen zijn maakt hij die lieve opmerkingen en die zijn me goud waard. Dat hij me blijft zien, blijft bewonderen en blijft complimenteren, dat maakt een relatie fijn en waardevol. 

Hoe gaar we ook zijn, hoe zwaar we het soms ook hebben… We zijn een team, zelfs na een nacht van fluisterruzies over wie er moet opstaan om de kids te voorzien van water, troost en een schone luiers. 

Vintage designer bags sale 

Voordat we gingen emigreren startte ik op Instagram een online vintage sale van mooie designer tassen van rijke vrouwen uit Amsterdam. Veel van onze buren hadden een collectie die een beetje lag te vergaan in de kast. ‘Als je ze kunt verkopen maken we een deal’, zei mijn buurvrouw. Prima dacht ik.  Uiteindelijk verkocht ik ook al mijn merktassen binnen een week en merkte ik dat er veel vraag was naar tassen die ik verkocht. 

Ik merkte hoe leuk ik het vond om hierin te handelen en tot op de dag van vandaag verkoop ik tassen waaronder Chanel, Louis Vuitton en meer.

Ik ben niet bang om te falen, ik ben niet bang om te worden afgewezen. Hoe harder je roept dat ik iets niet kan, hoe meer ik geneigd ben het tegendeel te bewijzen. Ik ben fulltime mama van drie kleine kinderen maar ik wil ook ondernemen en mijn creativiteit blijven ontwikkelen. Ik hou er niet van om mensen in hokjes te plaatsen. Doe wat je leuk vindt – al zijn dat honderd dingen. Zolang het je gelukkig maakt is het altijd de moeite waard ervoor te gaan.

Pablo Escobar

‘Mam gaan we nou?’ Het begint Fleuri te lang te duren. 

Ok. Let’s go. We pakken onze tassen in en vertrekken naar het strand. We breiden ons gebied uit en rijden dit keer niet richting Torre Canne waar we meestal te vinden zijn, maar gaan eens de andere kant van het gebied ontdekken en rijden richting Tarente. Schijnt prachtig te zijn. 

Het eerste stuk was prachtig, groen, veel naaldbomen olijfbomen en een prachtige lange rechte weg richting de kust. Daar rijden gaf ons een intens geluksgevoel. 

Op een gegeven moment kwamen we aan bij het puntje voor de hak, genaamd Massafra. Massafra is een gemeente in de Italiaanse provincie Tarente (regio Apulie) en telt 31.242 inwoners. Alle luiken waren dicht toen we de straten van Massafra reden. Er was geen mens te bekennen. Het voelde rauw aan. Echt nog dat oude Italië zoals Napels vroeger was. Ook prachtig om te zien en te beseffen hoe verpest wij eigenlijk al zijn met onze instelling. Arjen grapt: ‘Nou schatje, zullen we maar een hotelletje boeken hier?’ Om maar even met humor te laten weten dat hij het ook wel een tikkeltje spannend vindt.

We hebben al zoveel delen van Italië gezien, zoveel mensen ontmoet en dan af en toe kom je in een deel dat je echt voelt dat je heel ver ‘van huis’ bent. Je stapt letterlijk even een andere wereld in. Achteraf spraken we iemand die vertelde dat dat deel nog heel erg in handen is van de maffia en je daar als Hollands gezin nou niet per se opvallend moet gaan rondrijden. Volgende keer even een ommetje maken voordat ons uitje verandert in een Pablo Escobar-aflevering. 

Het was de rit toch meer dan waard, want eenmaal aangekomen bij het strand renden de kinderen het prachtige witte zand op naar de waanzinnig mooie zee. Wat net als op Sardinië eindeloos ver ondiep blijft en dus met kinderen heel fijn is om te zwemmen. 

We bleven de hele dag, de kinderen dobberden úren lang in zee en ik kan tot op de dag van vandaag niet geloven dat we hier wonen in zo’n mooie omgeving, met iedere dag zon en de lekkerste focaccia e caffè. 

Hier zijn. Hopelijk went het nooit, het is magisch. 

Bacio Bien