Elke week vertelt een moeder over het moment in het moederschap waarop het even he-le-maal misging.
Sylvana is getrouwd met Daphne en moeder van Lianne (4) en Fee (2).
Het was weer zo’n dag. Zo’n dag dat Lianne nergens zin in had, op alles ‘nee’ zei en bij het minste geringste in een driftbui belandde. Normaal kon ik voor deze peuterperikelen het geduld wel opbrengen, maar die dag vierden we de eerste verjaardag van onze jongste dochter en moesten er nog tassen vol boodschappen in huis gehaald worden. Omdat Daphne ’s ochtends door haar werk werd opgepiept, ging ik met Fee in de draagdoek en Lianne in de buggy richting de supermarkt. Maar we waren de straat nog niet uit of Lianne gilde dat ze wilde lopen. Ik had mezelf voorgenomen om die ochtend zoveel mogelijk mee te buigen met Lianne. Misschien niet de beste opvoedtechniek, maar dan was de kans op een hysterische bui tenminste het kleinst. Dus zo gezegd, zo gedaan: kind uit de wagen en gaan.
Om de haverklap stopte Lianne om naar de krioelende mieren te kijken, grassprietjes te tellen of takken op te rapen. Leuk voor een keer of drie, maar toen ik merkte dat we er al een kwartier over deden om de straat uit te komen (en ze keer op keer een grote mond gaf als ik zei dat ze mee moest komen), raakte mijn geduld op: ik trok Lianne aan d’r arm omhoog en riep dat ze moest luisteren.
Lees ook Deze partijtjes liepen uit op een drama: ‘Na een half uur zat ik al op de Eerste Hulp’ >
Een oorverdovend gebrul volgde. Lianne greep naar haar armpje en wilde ‘m niet meer bewegen. Toen wist ik: dit is foute boel. Ik liep direct weer richting huis.
Godzijdank was Daphne net thuisgekomen en kon ik met Lianne naar de Eerste Hulp. Met het schaamrood op de kaken vertelde ik wat er was gebeurd. Vervolgens werd mijn vermoeden bevestigd: Lianne had een zondagsarmpje. De arts stelde Lianne gerust, maakte een paar vreemde bewegingen met haar arm en wonder boven wonder schoot de elleboog weer op zijn plek. De pijn was vrijwel meteen verdwenen en Lianne glimlachte alsof er niets was gebeurd. Toch verplaatsten we Fee’s verjaardag nog een dagje om bij te kunnen komen. En ik? Ik heb me wekenlang schuldig gevoeld. Benieuwd naar meer ‘Dat ging ff mis’-verhalen? Je leest ze elke maandag op Kekmama.nl.
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
Niets in het leven is zwart of wit, en opvoeden brengt altijd dilemma’s met zich mee. Zelfs al lijkt de keuze op sommige momenten nog zo helder.
De bevalling: sommigen zien er als een berg tegenop, anderen krijgen een spirituele awakening tijdens de geboorte van hun kind. Hoe dan ook: het is altijd een verhaal op zich, wat moeders maar al te graag delen. Bij voorkeur met veel details. Deze week het bevallingsverhaal van Floor (29).
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
Ouderschap is prachtig, maar soms ook doodvermoeiend. Gelukkig kunnen we leren van hoe ze het in Mozambique, Brazilië, Singapore en Maleisië aanpakken. Daar draait opvoeden minder om alles alleen doen en meer om samen dragen. En dat maakt het niet alleen lichter, maar ook leuker.