Opgebiecht: ‘Ik besloot in haar dagboek te gluren en schrok van wat ik las’

Dagboek Beeld: Canva
Heather Serry
Heather Serry
Leestijd: 3 minuten

Iedere moeder heeft haar momentjes. Maar sommige blunders zijn té erg – of te hilarisch – om voor jezelf te houden. In de rubriek ‘Opgebiecht’ delen vrouwen hun grootste geheimen en gênantste momenten. Mieke keek in het dagboek van haar dochter.

Lees verder onder de advertentie

Mieke, moeder van Mara (10): “Ik weet nog goed dat ik het deed. Stiekem. Met kloppend hart en een stemmetje in mijn hoofd dat riep: ‘Niet doen, Mieke, dit hoort niet!’ Maar dat andere stemmetje – het bezorgde – was harder die dag. En dus schoof ik voorzichtig het kussen opzij en pakte het dagboek van mijn dochter Mara.

Lees verder onder de advertentie

Even gluren

Ze is tien. Een vrolijke, gevoelige meid die meestal honderduit kletst over alles wat haar bezighoudt. Maar de laatste tijd was ze stiller. Trok zich vaker terug. En dat boekje? Dat ging tegenwoordig élke avond mee naar bed, als een soort schatkistje vol geheimen.

Ik wilde gewoon even kijken. Even gluren in dat hoofd van haar. Misschien stond er wel iets in dat kon verklaren waarom ze zich zo anders gedroeg. Iets in mij wist dat ik een grens overging, maar iets anders in mij – sterker – kon het niet laten.

Pesten

Eerlijk is eerlijk: het was vooral heel alledaags wat ik las. Over haar vriendinnen, hun zelfverzonnen dansjes, een ruzie thuis, haar broertje die ze soms ‘om te gillen irritant’ vindt. Maar toen las ik over een jongen in haar klas. Ik schrok van wat ik las. Hij zette haar steeds voor gek, sloot haar buiten bij spelletjes en zei nare dingen.

Lees verder onder de advertentie

Mijn maag trok samen. Was dit… pesten? Die avond begon ik een luchtig gesprekje, alsof ik gewoon even wilde bijkletsen. Ik liet niks merken over wat ik had gelezen, dat vond ik het minste wat ik kon doen. Maar gaandeweg – en met een beetje doorvragen – kwam het eruit. Ze vond het niet meer leuk in de klas. Die jongen maakte haar onzeker en voelde zich klein.

Schuldgevoel

Mijn hart brak. Maar gelukkig kon ik nu wel iets doen. Er volgden gesprekken met haar juf, met de ouders van die jongen, en met Mara zelf natuurlijk. En het mooie: iedereen luisterde en het werd opgepakt. Vrij snel merkte ik het verschil – Mara lachte weer als ze thuis kwam. Ze ging weer met plezier naar school.

Lees verder onder de advertentie

Ik voel me ergens nog steeds schuldig. Alsof ik haar vertrouwen heb geschonden, zonder dat ze het weet. En dat zal ik haar ook nooit vertellen. Maar aan de andere kant ben ik zó blij dat ik het wist. Dat ik haar daardoor kon helpen, voordat het erger werd.”

Rima loog jarenlang tegen haar zoon over wat er op zijn bord lag. Je leest het hier.

Lees verder onder de advertentie

Meest bekeken