Linda: ‘Ze schreeuwde tegen haar zoon op het station, moest ik ingrijpen?’

Bron: Canva

23 december, 2025 - 05:53

Leestijd: 3 minuten

Soms kom je er niet uit in je eentje en kun je wel wat hulp gebruiken. Elke week vertelt een moeder over haar dilemma. Deze keer Linda, die zag hoe een moeder tegen haar zoon stond te schreeuwen op het station.

Lees verder onder de advertentie

“Het was een gewone zaterdagochtend. Zo eentje waarop je denkt: even een snel ritje naar de stad, peuter aan de ene hand, koffie to go in de andere hand, en dan hup de trein in. We waren net op een klein station in Utrecht aangekomen, ik liep het perron op terwijl mijn peuter enthousiast naar de treinen wees. Het was koud, maar niet op een nare manier, eerder fris en wakker makend. Het was nog heel rustig, en op ons perron was verder niemand. Alleen aan de andere kant van het spoor op een ander perron zaten wat mensen.

Lees verder onder de advertentie

Schreeuwend op het perron

Terwijl we het perron opliepen, hoorde ik het. Schreeuwen. Hard. Rauwe klanken die de frisse lucht in stukken leken te snijden. Ik schrok en bleef staan, draaide mijn hoofd naar het geluid. Een meter of tweehonderd verderop zag ik een vrouw. Een moeder. En vlak voor haar, bijna neus aan neus, stond een jongen van een jaar of dertien, veertien. Zij schreeuwde. Hard. Fel. Met haar hele lijf. Hij stond stil. Zijn gezicht uitdrukkingloos. Zijn armen langs zijn lichaam. Als een geslagen hond.

Lees verder onder de advertentie

Ik slikte. Mijn peuter kneep in mijn hand. “Wat doet die mevrouw, mama?” vroeg ze. Maar ik wist het antwoord niet. Of ik wilde het niet weten. Ik zei iets van ‘kom, we gaan daar even zitten’, maar mijn ogen bleven op dat tafereel gericht. Alsof ik getuige was van iets wat ik niet hoorde te zien, maar ook niet kon negeren.

Moet ik ingrijpen?

Een stroom aan gedachten overviel me. Moet ik hier iets van zeggen? Moet ik er naartoe? Kan ik dat maken, met mijn peuter erbij? Maar wat als ik niks doe? Wat als dit… niet een eenmalige uitbarsting is? Wat als hij dit thuis nog vaker moet ondergaan? Ik wist niet wat ik moest doen, dus ik deed niets. Helemaal niets. Ik bevroor. Terwijl zij schreeuwde, bleef ik twijfelen

Lees verder onder de advertentie

Lees ook

Columns

‘De oppas kust onze kinderen op de mond en ik vind dat heel ongemakkelijk’

Het duurde maar een paar minuten, maar het voelde als een eeuwigheid. De moeder draaide zich plotseling om en liep weg van de jongen. De jongen bleef staan. Alleen. Hij deed een paar stappen richting een wachthokje, ging zitten, trok zijn capuchon op, een sjaal over zijn gezicht. Alsof hij zich wilde verstoppen.

Een knuffel

De moeder liep ondertussen rondjes over het perron. Ze leek te ijsberen. Tien minuten later, vlak voordat de trein kwam, liep ze naar het wachthokje. Ze boog zich naar hem toe, zei iets wat ik niet kon verstaan. Haar armen gingen om hem heen. Een knuffel. Haar gezicht stond zachter, en ze was weer lief tegen haar zoon. Ergens raakte het me, omdat ik weet hoe zwaar het moederschap kan zijn. En tegelijkertijd vroeg ik me af: is het daarmee goedgemaakt?

Lees verder onder de advertentie

De rest van de dag bleef het beeld in mijn hoofd hangen. Die jongen, met z’n gezicht verstopt in een capuchon. De woede van de moeder en het feit dat ik niets had gedaan. En nu blijft die vraag knagen. Had ik iets moeten zeggen? Had ik iets moeten doen?”