Een leerkracht vertelt iedere week aan Kek Mama wat ze meemaakt. Deze keer: Juf Mirella (26). Ze is leidster op een peuterspeelzaal.
“De verkleedkist in onze peuterspeelzaal is altijd een groot succes. Van prinsessenjurken tot brandweerhelmen, de kinderen duiken er de hele dag door in en komen steeds in een andere gedaante tevoorschijn. Ezra, een vrolijke en nieuwsgierige jongen van net vier, was meteen gefascineerd door een roze tutu. Zijn beste vriendinnetje droeg die bijna dagelijks en vandaag wilde hij het ook proberen. Zijn gezicht straalde toen ik hem hielp met het aantrekken van de rok. Hij draaide een paar rondjes, keek naar beneden en giechelde. De rest van de middag heeft hij hem niet meer uitgedaan.
Dat is iets wat bij onze peuterspeelzaal erg belangrijk is: kinderen mogen zichzelf zijn. Voor jonge kinderen is verkleden een manier om de wereld om hen heen te ontdekken. Ze maken nog geen onderscheid tussen wat zogenaamd voor jongens of meisjes is; voor hen is alles mogelijk en spannend. Het draait om spel, om expressie en om het plezier van in een andere rol kruipen. Ze experimenteren en leren, zonder de beperkingen die volwassenen vaak onbewust opleggen.
Daar dacht de vader van Ezra anders over. Toen hij hem aan het einde van de dag kwam ophalen, veranderde de sfeer abrupt. Toen Ezra in de tutu naar hem toe rende, trok zijn gezicht strak. ‘Wat heb jij nou aan, idioot?! Ben je helemaal gek geworden?! Rokjes zijn voor meisjes! Trek dat ding meteen uit!’ Zijn stem klonk hard en afkeurend. Ezra stond verstijfd, zijn grote ogen vulden zich met tranen.
Mijn collega en ik keken elkaar aan, maar durfden niet in te grijpen. Dit zijn van die momenten waarin je als leidster in een spagaat zit. We willen een veilige omgeving creëren voor de kinderen, waar ze zichzelf kunnen zijn. Maar tegelijkertijd moeten we ook de opvoeding van ouders respecteren, hoe pijnlijk dat soms ook is.
Ezra’s kleine handen trokken trillend de tutu naar beneden. Hij durfde zijn vader niet aan te kijken. De vrolijkheid van eerder die middag was als een zeepbel uiteengespat. Ik slikte en voelde mijn maag samenknijpen. Mijn collega legde een hand op mijn arm. ‘Dit melden we bij de leidinggevende’, fluisterde ze. Ik knikte, maar wist dat dat waarschijnlijk weinig zou veranderen voor Ezra. Zijn ouders zijn nette mensen, die veel liefde hebben voor hun kinderen. Dit was nou eenmaal hun manier van opvoeden.
Die avond dacht ik nog steeds aan hem. Aan hoe blij hij was geweest, hoe vrij. En hoe snel dat gevoel van hem werd afgepakt. Ik wenste dat hij wist dat hij prachtig was, in welke kleding dan ook. Dat hij mocht zijn wie hij wilde zijn. Misschien kon ik niet direct ingrijpen, maar ik kon hem de volgende dag wel een extra warme glimlach geven. Hem laten voelen dat hij er mag zijn. Dat hij veilig is bij ons. En dat roze tutu’s voor iedereen zijn.”
Ook juf Caroline maakte iets bizars mee. Drie kinderen die ineens moesten overgeven, met een zorgwekkende situatie als gevolg. Je leest haar verhaal hier.
Ben jij juf en heb je ook een grappige, ontroerende of opvallende situatie meegemaakt in de klas? Stuur dan jouw verhaal naar redactie@kekmama.nl, en wie weet lees je het binnenkort (anoniem) terug in deze rubriek!
Ze is de hoogstgenoteerde vrouwelijke self-made miljonair in de Quote Top 100, maar dat was nooit haar doel. Sharon Hilgers van My Jewellery begon gewoon met fröbelen aan de keukentafel en van het een kwam het ander.
Patricia van Liemt is radiopresentator, schrijver en moeder van Maria (15) en Phaedra (12). Ze schrijft rake, eerlijke, grappige en vooral herkenbare columns over haar leven.
Anouk is trotse echtgenote van Erwin en mama van vier meiden: Aurélie (11), Emeline (10), Vieve (8) en Lilou (5). In hun levendige huishouden is het soms één en al chaos, maar liefde, gelach en spontane dansfeestjes voeren steevast de boventoon. Anouk deelt vol enthousiasme haar avonturen in het ouderschap.
Tot 1956 werden vrouwen ontslagen als ze gingen trouwen. De tijden zijn sindsdien wel veranderd, zou je denken, maar zwangerschapsdiscriminatie komt helaas maar al te vaak voor. Marleen Staal merkte dat ze in de overdrive ging om zich te bewijzen toen ze zwanger was.
Terugkijkend leidde ze een luxeleventje toen ze maar zestien uur per week werkte. Maar nadat haar huwelijk strandde is Vivian fulltime gaan werken, met een eeuwig schuldgevoel naar haar kinderen toe als gevolg.
We doen het allemaal wel eens: een zak vol cadeautjes met Sinterklaas en iets extra’s met Kerst. Want: kinderen blij, wij blij. Maar té veel cadeautjes geven, kan op de lange termijn nadelen hebben.
