Een leerkracht vertelt iedere week aan Kek Mama wat ze meemaakt. Deze keer: Juf Mirella (26). Ze is leidster op een peuterspeelzaal.
“De verkleedkist in onze peuterspeelzaal is altijd een groot succes. Van prinsessenjurken tot brandweerhelmen, de kinderen duiken er de hele dag door in en komen steeds in een andere gedaante tevoorschijn. Ezra, een vrolijke en nieuwsgierige jongen van net vier, was meteen gefascineerd door een roze tutu. Zijn beste vriendinnetje droeg die bijna dagelijks en vandaag wilde hij het ook proberen. Zijn gezicht straalde toen ik hem hielp met het aantrekken van de rok. Hij draaide een paar rondjes, keek naar beneden en giechelde. De rest van de middag heeft hij hem niet meer uitgedaan.
Dat is iets wat bij onze peuterspeelzaal erg belangrijk is: kinderen mogen zichzelf zijn. Voor jonge kinderen is verkleden een manier om de wereld om hen heen te ontdekken. Ze maken nog geen onderscheid tussen wat zogenaamd voor jongens of meisjes is; voor hen is alles mogelijk en spannend. Het draait om spel, om expressie en om het plezier van in een andere rol kruipen. Ze experimenteren en leren, zonder de beperkingen die volwassenen vaak onbewust opleggen.
Daar dacht de vader van Ezra anders over. Toen hij hem aan het einde van de dag kwam ophalen, veranderde de sfeer abrupt. Toen Ezra in de tutu naar hem toe rende, trok zijn gezicht strak. ‘Wat heb jij nou aan, idioot?! Ben je helemaal gek geworden?! Rokjes zijn voor meisjes! Trek dat ding meteen uit!’ Zijn stem klonk hard en afkeurend. Ezra stond verstijfd, zijn grote ogen vulden zich met tranen.
Mijn collega en ik keken elkaar aan, maar durfden niet in te grijpen. Dit zijn van die momenten waarin je als leidster in een spagaat zit. We willen een veilige omgeving creëren voor de kinderen, waar ze zichzelf kunnen zijn. Maar tegelijkertijd moeten we ook de opvoeding van ouders respecteren, hoe pijnlijk dat soms ook is.
Ezra’s kleine handen trokken trillend de tutu naar beneden. Hij durfde zijn vader niet aan te kijken. De vrolijkheid van eerder die middag was als een zeepbel uiteengespat. Ik slikte en voelde mijn maag samenknijpen. Mijn collega legde een hand op mijn arm. ‘Dit melden we bij de leidinggevende’, fluisterde ze. Ik knikte, maar wist dat dat waarschijnlijk weinig zou veranderen voor Ezra. Zijn ouders zijn nette mensen, die veel liefde hebben voor hun kinderen. Dit was nou eenmaal hun manier van opvoeden.
Die avond dacht ik nog steeds aan hem. Aan hoe blij hij was geweest, hoe vrij. En hoe snel dat gevoel van hem werd afgepakt. Ik wenste dat hij wist dat hij prachtig was, in welke kleding dan ook. Dat hij mocht zijn wie hij wilde zijn. Misschien kon ik niet direct ingrijpen, maar ik kon hem de volgende dag wel een extra warme glimlach geven. Hem laten voelen dat hij er mag zijn. Dat hij veilig is bij ons. En dat roze tutu’s voor iedereen zijn.”
Ook juf Caroline maakte iets bizars mee. Drie kinderen die ineens moesten overgeven, met een zorgwekkende situatie als gevolg. Je leest haar verhaal hier.
Ben jij juf en heb je ook een grappige, ontroerende of opvallende situatie meegemaakt in de klas? Stuur dan jouw verhaal naar redactie@kekmama.nl, en wie weet lees je het binnenkort (anoniem) terug in deze rubriek!
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Al jaren is de time-out het go-to trucje van veel ouders. Kind boos? Stuur ze weg, laat ze afkoelen en haal ze daarna weer terug. Maar vaak werkt het averechts, zeggen onderzoekers. Kinderen voelen zich er alleen maar rotter door. Alsof ze gestraft worden voor emoties waar ze zelf geen controle over hebben.
Kleinkinderen zijn vaak dol op hun opa en oma (mede door de liefde, aandacht en cadeautjes). Volgens life coach Susan Allan kan hun aanwezigheid ook een enorme opluchting voor ouders zelf zijn. Vooral omdat het bij hen draait om er zijn voor steun en warmte, zonder regels te buigen of tegen de ouders in te […]
Tweeduizend euro per week neertellen voor een vakantiehuisje? Dana niet gezien. Al jaren ruilt ze met een ander gezin van huis, zodat ze hun geld aan leuke dingen kunnen besteden én drie keer per jaar op reis kunnen. Ook zonder geldboom in de tuin.
Lara Temme is tekstschrijver en woont samen met haar zoon (9) en dochter (11) in Brabant. Thuis wordt er veel gelachen, geknuffeld, gehuppeld en gezongen. Wel vals, maar daar heeft het gezin zelf weinig last van. Evenals de altijd rommelige zolder.
Lekker afkoelen in de zee of het zwembad staat garant voor dikke pret, maar soms ook voor dikke tranen – van het lachen of van het huilen.
We kennen haar allemaal: de moeder die, terwijl jij nog druk staat te kletsen over traktaties en Cito-scores, al half in de auto zit. Niet omdat ze onvriendelijk is, maar omdat het schoolplein gewoon niet haar natuurlijke habitat is. En geloof ons: haar sterrenbeeld verraadt alles.
