De juf: ‘Sep (11) vindt niks zo leuk als andere leerlingen dwars te zitten’

Dorine Hermans

2 juni, 2021 - 05:02

Leestijd: 3 minuten

Dinsdagmiddag na school. “Juf! Juf! Wat doe jij hier!” gilt mijn leerling Sep (11) door de supermarkt, niet ver van school. “Ik doe boodschappen, Sep”, zeg ik. “En ik hoef niet te vragen wat jij hier doet, want dat zie ik.” Sep staat namelijk klanten lastig te vallen, hij haalt karretjes weg en zegt dan dat ze op zijn, hij spreekt iedereen aan, is druk en vervelend.

Boefjes

Sep is een moeilijk kind. Andere leraren hebben meer met kinderen die op hun stoel blijven zitten. Ik omhels de lastpakken, probeer ze te laten opbloeien. Ik heb jaren lesgegeven op een middelbare school in de gevangenis, waar ik alleen maar boefjes had. De meeste leerlingen waren tussen de twaalf en achttien, maar er zaten ook elfjarigen tussen. Die wist ik zo te temmen dat ze op het laatst het liefst bij me op schoot zaten, duim in de mond. Ik heb elke dag gelachen met mijn gevangeniskinderen, om hun straathumor. Het knapst vond ik hoe ze zakken rolden. Ze beweerden dat ze een pen van me konden pakken zonder dat ik het merkte. Dan stopte ik mijn pen diep in mijn zak. En dan rolden ze hem toch. We zijn verhuisd, en nu geef ik les op een brave buurtschool. Ik mis mijn schurkjes. Gelukkig heb ik Sep. Toen ik hem onder mijn hoede kreeg, was hij er aan gewend dat leraren hem lastig vonden, en ik kon ook geen land met hem bezeilen. Hij voerde niks uit in de les. Trommelde eindeloos met zijn pen op tafel. Vloekte als een bootwerker. En hij vond niks zo leuk als andere leerlingen dwars te zitten. Te zuigen. Hij nam een doelwit, meestal een gevoelig kind, dat hij aanstaarde tot het er gek van werd.

Lees ook – De juf: ‘Opeens barst Joes (7) in woede uit en begint hij te schreeuwen’ >

Speciale aandacht

Om hem aan me te binden, gaf ik hem vanaf het begin speciale aandacht. Hij mocht veel klusjes doen. Dat vond hij leuk. Hij mocht helpen schriften uitdelen. De stoelen rechtzetten na de les. Hij mocht koffie voor me halen. Dan bouwde hij me toch een cappuccino, met een hartje in het midden. Soms mocht hij een rap doen in de klas. Hij kent er veel van YouTube. Inmiddels zijn we de beste vrienden. Als ik hem vraag zijn excuses aan te bieden doet hij dat grif. Hij let zelfs op in de les. Af en toe.

Een klusje

Nu heeft hij zijn jachtterrein dus verplaatst naar de supermarkt. In feite heb ik hier niks over Sep te zeggen, maar ik besluit toch de andere klanten te ontlasten. Met een klusje, zoals gewoonlijk. “Sep, ik zoek pastinaak”, zeg ik tegen hem. “Dat is een bijzondere groente. Wil jij die voor me vinden?” Ik heb allang door dat de pastinaak niet in het groentenschap ligt. Maar Sep is wel even zoet. Terwijl ik mijn ronde doe, zie ik hem met alle winkelbediendes praten. En dan komt zijn moment van triomf. “JUF! HIER IS DE PASTINAAK!” schreeuwt hij door de winkel. Andere klanten beginnen te lachen. “Hoe heb je dat nou gedaan?” vraag ik. “Een meneer heeft hem uit het magazijn gehaald!” zegt hij stralend. Ik ben plaatsvervangend trots. Vanavond eten we pastinaaksoep. En voor morgen heeft Sep weer een klusje: hij mag in de klas vertellen hoe de doorzetter wint. Dit artikel staat in Kek Mama 06-2021.   Meer verhalen van De juf? Lees hier de eerdere afleveringen.