De juf: ‘Het lijkt of ze een beetje aan het zuchten is. Zit ze nou tegen die stoelpoot aan te bewegen?’

Maandagochtend, rekenles. Verstoord kijk ik op van het digibord als ik de achtjarige Maria achter in de klas hoor giechelen. Ze kijkt naar haar buurvrouw Laura, een schattig kind met bruine krulletjes. Laura schuift op haar stoel en trekt gekke bekken. Het lijkt of ze een beetje aan het zuchten is. Zit ze nou tegen die stoelpoot aan te bewegen?

Schuifelbewegingen

Opeens begrijp ik waar dat zuchten vandaan komt. ‘Laura, ga je even rechtop zitten?’ zeg ik. De andere leerlingen kijken niet op of om, want ik zeg dit vaker. Laura heeft ADHD. Tot voor kort stuiterde ze de hele klas door. Sinds een week heb ik haar zover dat ze op haar plaats blijft.

De rest van de dag let ik goed op Laura. Met argusogen zie ik dat ze ’s middags weer scheef zit. Zodra ze schuifelbewegingen maakt, zeg ik: “Laura, wat heb ik gezegd?”

Het is een precair onderwerp: masturberen bij kinderen. Terwijl het normaal is. Bijna alle peuters friemelen aan hun geslachtsdelen. Als het goed is zeggen ouders dat ze het beter op hun slaapkamertje kunnen doen, niet als er anderen bij zijn. En anders grijpt de kleuterjuf wel in. Het komt zelden voor dat kinderen in groep twee zich er nog openlijk mee bezighouden. Laat staan in groep vijf.

Ik kan me voorstellen dat Laura een nieuwe uitlaatklep heeft gevonden nu ze niet meer door de klas mag rennen. Hoe dan ook, ik wil het graag de kop in drukken. Ik ben bang dat haar buurtjes er de draak mee gaan steken. Kinderen kunnen keihard zijn.

Na school schiet ik Laura’s moeder aan bij het hek. “Dat doet ze thuis nooit”, zegt Jolijn geschrokken. Met enige overredingskracht krijg ik Jolijn zover dat ze de kwestie aankaart bij Laura. De volgende dag vertelt Jolijn dat Laura inderdaad heeft bekend dat ze tegen de stoelpoot schuift. Omdat het haar een fijn gevoel geeft waar ze rustig van wordt. Ze heeft Jolijn beloofd dat ze het voortaan niet meer in de klas zal doen.

Lees ook – ‘Juf, mijn moeder wil niet meer dat ik bij haar woon’ >

Verzwaringskussen

Twee dagen later zit ze toch weer scheef op haar stoel. Die avond googel ik op ‘masturbatie bij kinderen’. Tot een jaar of zes, zeven komt het voor dat leerlingen dat doen in de klas. Om te ontspannen. Anders dan jongens bereiken meisjes daarbij soms een hoogtepunt. Als het dwangmatig wordt, zoals bij Laura, krijgt een kind een verzwaringskussen op schoot om de prikkels te onderdrukken. Dat heet een wiebelkussen. In overleg met Jolijn bestel ik zo’n kussen via de schoolfysiotherapeut. Het is een grappig ding. Langwerpig, met kleurige kraaltjes.

Laura vindt het kussen prachtig. De volgende dag verschijnt ze er trots mee in de klas. Buurvrouw Maria kijkt jaloers. “Juf, mag ik ook zo’n kussen?” vraagt ze. Ik zeg: “Nee, dat is voor Laura, zodat ze beter op haar plaats kan zitten.” De volgende dagen blijkt het kussen prima te werken. Laura’s verbond met de stoelpoot is afgelopen. Wel begint ze weer heel druk te worden. Net als haar buurvrouw Mariette. Omdat ze denkt dat ze dan ook zo’n kussen krijgt.

Dit artikel heeft eerder in Kek Mama Magazine gestaan.

Meer Kek Mama? Schrijf je hier in voor de nieuwsbrief >