Bron: Canva
Een leerkracht vertelt aan Kek Mama wat ze meemaakt. Deze keer: Juf Pleun (29) geeft les aan groep 7.
Dinsdag, speelkwartier. Ik verorber mijn lunch achter mijn tafeltje en kijk wat opstellen na. Opeens staat Inez, de moeder van Coco (9), voor me. Ze oogt verlegen, terwijl ze normaal zelfverzekerd is, op het arrogante af. Ze geeft me een USB-stick. “Djoef”, zegt ze. “Dit is Powerpoint. Om Coco te help met speech.”
Het is voor het eerst dat ze Nederlands tegen me spreekt, of iets wat erop lijkt. Ik heb haar er vaker op gewezen dat het beter zou zijn voor Coco, maar tot nu toe vertikte ze het. Eigenlijk mag ik de USB-stick niet aannemen. Ik heb de kinderen nadrukkelijk gevraagd hun praatje zonder hulp van hun ouders voor te bereiden, maar ik besluit ter plekke een uitzondering te maken. Ik zal de kinderen uitleggen dat het mag omdat Coco nog niet zo goed Nederlands spreekt.
Dat laatste is zacht uitgedrukt. Coco heeft mijn verzoek waarschijnlijk niet eens verstaan, zo groot is haar taalachterstand. Ze spreekt vloeiend Spaans, een aardig mondje Engels en ook Frans. Het lijkt erop dat het net iets te veel gevraagd is Coco nog een vierde taal te leren. Haar resultaten zijn dan ook abominabel.
Haar ouders laten haar peperdure taallessen volgen en zijn teleurgesteld dat Coco niet de beste van de klas is. Ze zijn zelf allebei gepromoveerd in fysiologie en bestuderen overal ter wereld de biologische klok van trekvogels.
Lees ook – De bijles-epidemie: ‘Het is bijna een standaard onderdeel van de schoolloopbaan geworden’ >
Uit de Cito-toets blijkt dat Coco niet zo briljant is als haar ouders. Haar ouders wijten dat aan haar taalachterstand, en die wijten ze weer aan mij. Ik zou haar te weinig aandacht geven. Ze houden me permanent in de gaten en als ze ook maar even vermoeden dat ik Coco verwaarloos, stappen ze naar de directeur. Die is altijd op hun hand. Vanuit trots dat deze briljante ouders zijn school hebben verkozen.
Drie dagen geleden riep het echtpaar me weer eens op het matje. Vader Rodrigo vroeg: “What are you going to do to help Coco get better grades?” Opeens was ik er helemaal klaar mee. In het Nederlands vroeg ik: “Wat gaan jullie doen? Hoe moet Coco Nederlands leren als jullie het niet kunnen? Als er thuis alleen Spaans wordt gepraat? Als Coco niet eens mag spelen met Nederlandse vriendinnetjes omdat ze les krijgt?” Ze keken me glazig aan. Ik herhaalde mijn boodschap in het Engels. Toen stond ik op en nam afscheid.
Op de fiets naar huis voelde ik lichte paniek. Wat had ik gedaan? Ik verwachtte dat de directeur me de volgende dag meteen zou ontbieden. Dat gebeurde niet. Van Inez en Rodrigo hoorde ik ook niets. ’s Middags werd Coco gewoon afgehaald door de au pair.
En nu, drie dagen later, staat Inez nederig voor me met haar USB-stick. “Joe had gelijk, djoef”, zegt ze. “Iek ga cursus Nederlands doen.” Ik kan haar wel zoenen.
Ik heb er alle vertrouwen in dat Coco een goede spreekbeurt zal houden. Haar onderwerp is namelijk de biologische klok van trekvogels.
Dit artikel heeft eerder in Kek Mama gestaan.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Soms gebeuren er dingen die je nooit verwacht… zoals bevallen tussen de frietjes en milkshakes. Voor Alyce Rotunda uit Michigan werd dit werkelijkheid toen haar vierde kindje besloot niet te wachten tot het ziekenhuis. Haar dochtertje Matilda (inmiddels liefkozend McTilly genoemd) maakte haar entree op een parkeerplaats van McDonald’s, vertelt ze aan TODAY.
Geheimen fluisteren, eindeloos knuffelen, hun mening geven (soms nogal luid): een kind laat met verrassende signalen zien dat het zich veilig voelt bij je. Wij delen er een paar.
Elsemieke (31) is samen met T (33), moeder van twee zoontjes (4 en 2) en redacteur bij Kek Mama. Chaotisch, chronisch moe en heeft een brein met 46 tabbladen tegelijkertijd open. Probeert rust in de chaos te vinden, maar met drie mannen in huis is die rust ver te zoeken.
Soms voelt het moederschap een beetje alsof je een volle inbox probeert leeg te werken terwijl er continu nieuwe mails binnenploppen. Werk, partner, boodschappen, administratie, vriendinnen die je alweer veel te lang niet hebt gezien… en oh ja, die kinderen die ook nog aandacht, hulp met huiswerk en een fatsoenlijke maaltijd willen. Geen wonder dat […]
Hoe vaak zeg jij ‘ja’ tegen je kind terwijl je eigenlijk ‘nee’ bedoelt? Dat moment herkennen bijna alle ouders weleens. Soms zeg je ‘ja’ omdat het makkelijk is, omdat je hoofd vol zit of omdat je even geen zin in hebt in strijd.
De ene dag is je zesjarige een knuffelkont die geen moment van je zijde wijkt, de andere dag smijt ze boos de deur dicht omdat jij haar verkeerd hebt aangekeken. Herkenbaar?