Beeld: Shutterstock
Elke woensdag vertelt een leerkracht aan Kek Mama wat ze meemaakt. Deze keer: Juf Aty (51) heeft het gedrag van leerlinge Carine verkeerd geïnterpreteerd.
Vrijdagochtend. De klas werkt rustig aan een opstel over huisdieren. Behalve Carine. Die gooit propjes in de nek van buurman Benjamin. Benjamin wordt boos. Ik ook. Wat heb ik soms genoeg van deze aandachttrekster. Ze is het middelpunt van elk relletje en geeft dan anderen de schuld. Ze zou een stapje extra moeten doen, want ze heeft dyslexie, maar ze is afgeleid door elke mug. Daardoor presteert ze weinig, terwijl ze slim is; net als haar drie oudere broers, die stuk voor stuk uitblinken op school.
“Carine, wil je stoppen met klieren”, zeg ik. Ze kijkt me brutaal aan. “Ik deed niks, juf, Benjamin begon.” Ik heb vannacht slecht geslapen. En Carine gedraagt zich alsof niets haar raakt. Daarom zeg ik vinnig: “Carine, ik raad je aan te gaan werken, want een opstel is niet je sterkste kant.” Dit is op de man spelen, niet op de bal. Ik zet me schrap voor een bot antwoord. In plaats daarvan gebeurt er iets verbazends: Carine begint te huilen.
Iedereen schrikt. Carine huilt nooit. Ik zeg: “Jongens, Carine is even verdrietig, dat hebben we allemaal weleens. Wij gaan even theedrinken terwijl jullie doorwerken.” In de koffiekamer vraag ik Carine waarom ze huilt. Ze antwoordt: “Ik voel me zo dom, juf. Mijn broers zijn allemaal zo slim.” Nu voel ik me dom. Dit is de ontbrekende schakel, daarom doet ze zo stoer, vanuit een minderwaardigheidsgevoel. Ik had het natuurlijk kunnen weten, maar ik heb me laten misleiden door het muurtje dat ze om zich heen heeft gebouwd. Ik sla mijn arm om haar heen en zeg: “Hoe kom je daarbij? Ik heb gezien hoe goed jij bent als je je niet laat afleiden.” We spreken af dat ik haar ga helpen zich beter te concentreren. En dat zij haar best gaat doen.
Lees ook – De Juf: ‘Ik wil Dylan niet meer in mijn klas hebben’ >
In de klas dansen de muizen op tafel. Drie jongens doen tikkertje. Maartje heeft zich vastgedraaid in het gordijnkoord. Over afleiding gesproken. Iedereen kijkt enthousiast naar Carine, normaal de leader of the gang. Maar Carine zegt: “Ik ga mijn opstel schrijven.” Er valt een stilte. Ze gaat naar haar tafel en begint. Van de weeromstuit gaat de rest ook maar zitten.
’s Avonds lees ik in Carines opstel hoe ze haar hond Keesje heeft leren ‘aporteuren’. Met behulp van opengesneden tennisballen met snoepjes erin. En ‘gedult’. Omdat Keesje ‘heel dom’ is. Het schaamrood stijgt me naar de kaken. Dat laatste denkt ze ook over zichzelf. En dat heb ik laten gebeuren. Maar wat een doorzettertje is ze als ze echt iets wil. Dankzij haar kan Keesje apporteren. En zij kan een goed opstel schrijven, waar maar elf fouten in staan. Vannacht ga ik heerlijk bijslapen, en morgen ga ik haar prijzen als een olympisch kampioene. Dit artikel heeft eerder in Kek Mama gestaan. Meer verhalen van De juf? Lees hier de eerdere afleveringen.
Denise (45) had een relatie met een twaalf jaar jongere man toen ze op haar 38ste werd overvallen door een niet te stuiten kinderwens. Inmiddels is dochter Isabeau zes. Ze ziet haar vader één zondag per maand.
Olympisch schaatskampioen Irene Schouten werd een half jaar geleden moeder van haar zoontje Dirk. Inmiddels zit ze op een roze wolk, maar haar zwangerschap was allesbehalve rooskleurig.
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
Niets in het leven is zwart of wit, en opvoeden brengt altijd dilemma’s met zich mee. Zelfs al lijkt de keuze op sommige momenten nog zo helder.