Beeld: privébeeld
Elke bevalling verloopt anders: soms zoals je hoopt, soms met onverwachte wendingen. In ‘Tussen wel en wee’ delen moeders hun eigen verhaal. Deze week het bevallingsverhaal van Floor (34).
Hoeveelste kindje: eerste
Welke termijn: 41+1
Waar: ziekenhuis
Bevalling: natuurlijk
Gewicht: 3200 gram
Waar ik aan alles voelde dat je eerder zou komen, bleek uiteindelijk het tegenovergestelde te gebeuren. Je was al een week ‘te laat’ en ik zou gestript worden. De eerste stap om op een natuurlijke manier te kunnen bevallen, want dat was mijn wens. Zo natuurlijk mogelijk, zonder interventies, thuis. Het liefst hands off of via de hypnobirthing methode. Voor de zekerheid stond er wel al een inleiding gepland voor dinsdag 3 januari, maar dat was wel het laatste wat ik wilde.
Aan het einde van de ochtend, op 27 december, word ik voor het eerst gestript. Ik voel er weinig van en helaas deed het ook niets. Na twee dagen volgt een tweede poging. Dit keer was het erg gevoelig en binnen een half uur voel ik een soort menstruatiekramp. Ik was door het dolle heen, want je zou eindelijk komen!
Ik laat het bad vollopen en maak me klaar door affirmaties, foto’s en geuren door het huis te verspreiden. De weeën komen in golven en ik besluit ze te gaan timen. Ze komen steeds korter op elkaar en een half uur later komen ze om de vijf minuten. Dat is het moment dat ik mijn vriend Bas, die op zijn werk zit, app dat hij naar huis moet komen.
Op een gegeven moment voelde ik de weeën wat zwakker worden en ging ik het bad uit. Ik pakte de bevalbal erbij en daar heb ik best wat uren op gezeten terwijl Bas mijn rug masseerde. Aan het einde van de middag heb ik gekookt en toen werden de weeën heftiger. Daarop appte ik de verloskundige. Ook vroeg ik of ik het TENS-apparaat mocht gebruiken. Ze kwam langs en zei dat ik er nog wel erg fit bij stond. Mijn ontsluiting werd toch even gecheckt en ik zat op zo’n twee tot drie centimeter. Dat was even jammer. Bas plakte het TENS-apparaat op mijn rug. Hierdoor kon ik de weeën beter opvangen.
Twee verloskundigen kwamen langs om mijn ontsluiting nog eens te meten. Vanaf het strippen (met twee centimeter ontsluiting) tot nu was ik naar vier centimeter gegaan. Daar heb ik dus tien uur over gedaan en dat viel me erg tegen. Ik kreeg als advies om te gaan slapen en dan zou het ’s nachts vast beginnen. Door het TENS-apparaat viel ik tussen de weeën door wat in slaap en kon ik een beetje opladen voor de bevalling.
Ik word vroeg in de ochtend wakker en er was die nacht niks gebeurd. Wat een tegenvaller, ik had gehoopt dat het nu echt zou gaan gebeuren. Sterker nog, de weeën waren bijna helemaal verdwenen en oud en nieuw zat eraan te komen. Ik beantwoordde het appje van de verloskundige met de vraag of er al iets gaande was, ging op bed liggen en voelde me down. Ik had zo gedacht dat ik dit wel even zou doen…
Ik begon tegen mijn dochtertje te praten en voelde me verdrietig worden, maar dat had natuurlijk helemaal geen zin. Daarom besloot ik de weeën te gaan activeren. Liggen werkte de zwaartekracht tegen, dus ik ging in een meditatiehouding zitten op de grond voor het bed. Ik dwong mezelf positief te denken aan mogelijkheden en opeens schoot me iets te binnen. De dag ervoor was ik in de keuken bezig toen de weeën sterker werden. Dus stond ik op om in de keuken iets simpels te maken: pannenkoeken. En ja hoor, daar kwamen ze. Niet de pannenkoeken, maar de weeën. Binnen een half uur stond ik zwaar puffend boven de pannen. Ik vroeg Bas, die inmiddels thuis was, om tegendruk te geven op mijn onderrug.
De verloskundigen kwamen binnen en zagen dat ik er anders bij stond dan de dag ervoor. Na een check had ik helaas wel nog maar vijf centimeter ontsluiting. Ik was inmiddels ten einde raad en wilde dat het zou vorderen. Daarom kozen we ervoor om mijn vliezen te laten breken. Zolang er geen medicatie aan te pas zou komen, vond ik alles prima. ‘Mijn dochter gaat vandaag nog komen, lets go!’, riep ik vastberaden.
Verloskundige Anne prikte mijn vliezen door en helaas zagen we meconium in het vruchtwater. Ik moest naar het ziekenhuis, maar de weeën begonnen elkaar al snel op te volgen en heftig ook. Ik kon niet lopen of praten tijdens een wee en moest wachten met inpakken en in de auto stappen tot een rustmoment.
Eenmaal in het ziekenhuis wist ik niet goed waar ik het zoeken moest. Bas begeleide me tijdens de
weeën door rustig adem te halen. Op een gegeven moment heb ik om pijnstillers gevraagd, nu ik
toch in het ziekenhuis was… Mijn verloskundige herinnerde me aan mijn wensen voor een natuurlijke bevalling zonder pijnstilling.
De medisch verloskundige komt kennismaken en ik weet nog goed dat ze zei: ‘Ik kom met een kwartier terug en dan ga ik je ontsluiting checken, na een half uur weer en dan gaan we een plan van aanpak maken’. Het enige wat ik dacht was nóg 45 minuten wachten?! Dat was ik niet van plan. Net toen de verloskundige weg was, voelde ik een verandering in mijn lichaam. Er was een verpleegkundige bij me die me zei dat ik naar mijn lichaam moest luisteren. In mijn hoofd ging het opeens veel te snel, maar ik merkte dat ik wilde persen.
En inderdaad, ik zat op tien centimeter ontsluiting. Ik geloofde het gewoon niet, maar ondertussen werd het bedje klaargemaakt en werden warme handdoeken neergelegd. Omdat iedereen zo enthousiast werd, werd ik dat ook. Ik zou dit gaan rocken. Ik begon op mijn handen en knieën, maar na veertig minuten bleef mijn dochter steeds weer terug zakken en kwam het hoofdje niet verder. Ik probeerde het op mijn zij en toen was ze er eindelijk: Lauren.
Benieuwd naar meer mooie bevallingsverhalen? Lees hier over de natuurlijke bevalling en spoedkeizersnede van de tweeling van Aniela.
Anouk is trotse echtgenote van Erwin en mama van vier meiden: Aurélie (11), Emeline (8), Vieve (7) en Lilou (4). In hun levendige huishouden is het soms één en al chaos, maar liefde, gelach en spontane dansfeestjes voeren steevast de boventoon. Anouk deelt vol enthousiasme haar avonturen in het ouderschap.
Verhuizen met een groot gezin is al een onderneming op zich, maar de familie Buddenbruck pakt het gewoon aan alsof het niets is. Waar andere ouders al zweten bij het vooruitzicht van één verhuisdoos, verkassen Thaila en Rob met hun hele bups van land naar land.
Je kunt nog zo’n perfecte ouder willen zijn, maar uiteindelijk stuntelt iedereen maar wat aan.Toch zijn er een paar basislessen waarvan
Francesca, een van de jonge deelnemers uit het programma Niet Klein Te Krijgen, is overleden. Het verdrietige nieuws werd gedeeld op het Instagramaccount van het programma, bij een foto van Francesca op een skateboard.
Iedere moeder heeft haar momentjes. Maar sommige blunders zijn té erg – of te hilarisch – om voor jezelf te houden. In de rubriek ‘Opgebiecht’ delen vrouwen hun grootste geheimen en gênantste momenten. Deze week Mireille, wiens man een plan heeft waar ze niet achter staat.
“Je krijgt er zoveel voor terug”, zeggen we vaak met sarcasme. Maar voor de gezinnen uit de populaire televisieserie Een Huis Vol klopt die uitspraak eigenlijk best aardig. De kinderbijslag die zij jaarlijks op hun rekening bijgeschreven krijgen is niet mis.