Elke bevalling verloopt anders: soms zoals je hoopt, soms met onverwachte wendingen. In ‘Tussen wel en wee’ delen moeders hun eigen verhaal. Deze week het bevallingsverhaal van Aniela (36).
Hoeveelste kindje: derde en vierde (tweeling)
Welke termijn: 37+4
Waar: ziekenhuis
Bevalling: natuurlijk en spoedkeizersnede
Duur van de bevalling: 2 uur
Gewicht: 3240 gram en 3620 gram
We wilden heel graag nog een derde kindje en toen bleken er twee baby’s in mijn buik te zitten. Na twee dochters, zouden we er twee jongens bij krijgen. Vanwege de tweeling-zwangerschap, werd ik meteen medisch. Daarom werd ik op 5 juli, ik was toen 37 weken en 4 dagen zwanger, gebeld door het ziekenhuis voor een inleiding. Ik zou dat voorheen nooit gewild hebben, maar omdat de baby’s vrij groot leken én omdat het er twee waren, kreeg ik het gevoel niet echt een keuze te hebben. Op 6 juli, de dag dat Kay en ik 17 jaar samen waren, zouden we de tweeling gaan ontmoeten.
We melden ons in het ziekenhuis en meteen wordt de hartslag van beide jongens gecheckt. Dat zag er goed uit. Nu was het wachten op de gynaecoloog die mijn vliezen zou breken. Rond 12.30 krijg ik trek en verlaat ik de kamer om wat te eten te halen, maar ik wordt weer terug gestuurd door een verpleegkundige, omdat ik bijna aan de beurt ben.
Mijn vliezen worden gebroken en eigenlijk wil de gynaecoloog meteen wee-opwekkers geven, maar die sla ik af. Mijn weeën kwamen bij mijn vorige bevallingen snel op gang nadat mijn vliezen waren gebroken, dus daar hoopte ik nu ook op. Twintig minuten later is mijn bevalling in volle gang. Ik zet mijn meditatie op en probeer de weeën zo goed mogelijk op te vangen. Die zijn scherp en pijnlijker dan ik ooit heb gehad.
De weeën komen op en af, zonder pauze waardoor ik tussendoor niet op adem kan komen. Na een half uur kom ik tot de conclusie dat dit niet langer gaat en ik vraag om een ruggenprik. Die zal zo snel mogelijk gezet worden, maar ik moet het nog even volhouden, laat de verpleegkundige weten. Ik ben in die dertig minuten van 3 naar 4 centimeter ontsluiting gegaan, was ik best een prestatie vind. Ondertussen vraag ik me af waar die ruggenprik blijft.
De verpleegkundige roept door de gang dat de eerste baby eraan komt
Opeens voel ik een gigantische persdrang wat ik aangeef bij de verleegkundige. Ze schrikt en zegt dat ik volledige ontsluiting heb. Ik voel het hoofd van Parker drukken en het is alsof mijn lichaam het overneemt. Hij moet eruit, ik heb geen keuze. De verpleegkundige roept door de gang dat de eerste baby eraan komt en dan komen er allemaal mensen de kamer in stormen. Nog een keer persen en daar is Parker al. ‘Wat is hij knap’, denk ik als hij net geboren is. Kay maakt zich zorgen, want Parker ziet erg blauw. Gelukkig begint hij al snel te huilen en wordt hij op mijn borst gelegd.
Omdat ik nog een keer moet bevallen, wordt hij vervolgens bij Kay gelegd, maar dat is ook meteen het moment dat er getwijfeld wordt over zijn gezondheid. Hij blijft blauw en wordt meegenomen voor onderzoek. Ondertussen gaat het met zijn broertje ook niet goed. Die is overdwars gaan liggen en de artsen krijgen hem niet gedraaid. Daarbij daalt zijn hartslag ook nog eens. Voor ik het weet, word ik met code rood door de gangen van het ziekenhuis gereden. Harvey moet binnen een aantal minuten geboren worden en dat gaat niet meer via de natuurlijke weg: het wordt een spoedkeizersnede.
De ruggenprik waar ik voor kies, werkt niet. De artsen moeten me dus wel onder narcose brengen, waardoor ik de geboorte van mijn tweede zoontje zal missen. De tranen vallen over mijn wangen, want. dit is niet hoe het zou moeten gaan. Ik val snel weg en in no time wordt Harvey geboren. Hij is gezond, maar wat ben ik verdrietig dat ik zijn geboorte heb moeten missen.
Anderhalf uur later wordt ik wakker en heb ik geen idee hoe het met mijn baby’s is. Hebben ze het gered? Gaat het goed met ze? Gelukkig komt de verpleegkundige me meteen geruststellen zodra ze ziet dat ik wakker ben. ‘De jongens zijn boven bij papa’, zegt ze. ‘Het gaat goed en ze zijn gezond.’ Weer tranen over mijn wangen, nu van geluk.
Achteraf zat ik met veel vragen. Heb ik me aangesteld toen ik de weeën niet meer trok? Waarom moest Harvey met een keizersnede geboren worden? Hadden we andere keuzes moeten maken? Tijdens het eindgesprek stelde de gynaecoloog me gerust: ik bleek acht weeën per minuut te hebben gehad en dat 70 minuten lang. Dat is haast niet menselijk, dus ik heb me zeker niet aangesteld.
Ook de keizersnede was niet te vermijden, omdat Harvey zo hoog in mijn baarmoeder lag en ook nog overdwars. Hij kon er gewoon niet uit en zijn hartslag daalde hard. Er is dus niets wat we anders hadden kunnen doen. Het was een heftige bevalling, maar ook maar twee uur van mijn leven. De jongens zijn gezond en probeer ik er niet te lang in te blijven hangen, maar te genieten van mijn vier kinderen.
Lees hier het hands off bevallingsverhaal van Laurien.
Anouk is trotse echtgenote van Erwin en mama van vier meiden: Aurélie (11), Emeline (8), Vieve (7) en Lilou (4). In hun levendige huishouden is het soms één en al chaos, maar liefde, gelach en spontane dansfeestjes voeren steevast de boventoon. Anouk deelt vol enthousiasme haar avonturen in het ouderschap.
Verhuizen met een groot gezin is al een onderneming op zich, maar de familie Buddenbruck pakt het gewoon aan alsof het niets is. Waar andere ouders al zweten bij het vooruitzicht van één verhuisdoos, verkassen Thaila en Rob met hun hele bups van land naar land.
Je kunt nog zo’n perfecte ouder willen zijn, maar uiteindelijk stuntelt iedereen maar wat aan.Toch zijn er een paar basislessen waarvan
Francesca, een van de jonge deelnemers uit het programma Niet Klein Te Krijgen, is overleden. Het verdrietige nieuws werd gedeeld op het Instagramaccount van het programma, bij een foto van Francesca op een skateboard.
Iedere moeder heeft haar momentjes. Maar sommige blunders zijn té erg – of te hilarisch – om voor jezelf te houden. In de rubriek ‘Opgebiecht’ delen vrouwen hun grootste geheimen en gênantste momenten. Deze week Mireille, wiens man een plan heeft waar ze niet achter staat.
“Je krijgt er zoveel voor terug”, zeggen we vaak met sarcasme. Maar voor de gezinnen uit de populaire televisieserie Een Huis Vol klopt die uitspraak eigenlijk best aardig. De kinderbijslag die zij jaarlijks op hun rekening bijgeschreven krijgen is niet mis.