Bron: Unsplash
Je denkt iemand heel goed te kennen, tot je er op een dag achter komt dat diegene er een heel ander leven naast heeft. Het klinkt als iets uit een slechte film, maar het overkwam Suzan (43) echt.
“Mijn, inmiddels ex, man en ik hebben samen drie kinderen. Een zoon van 16 en twee dochters van 14 en 10. We leken voor de buitenwereld altijd het perfecte gezinnetje en eerlijk gezegd waren we dat in mijn ogen ook wel.
Natuurlijk hadden we ook weleens onze ruzies en nee, de vonken vlogen er al bijna tien jaar niet meer echt vanaf in bed, maar we hadden het goed. We waren gezond, hadden een mooi huis en genoeg geld. Leuke kinderen en fijne familie en vrienden. Letterlijk niets te klagen.
Mijn man had een goede baan waarvoor hij veel naar het buitenland moest. Met name naar Spanje, omdat daar een grote fabriek stond waar hij bijna maandelijks een bezoekje aan moest brengen. Hij was vrijwel nooit langer dan twee dagen dat hij van huis en wij waren er allemaal aan gewend.
Jarenlang ging hij daar heen samen met een vaste, mannelijke collega. Een keurige, aardige vent die inmiddels ook een goede vriend van mijn man was geworden. Hij kwam zelfs bij ons op verjaardagen en nam dan altijd een bos bloemen voor me mee.
Achteraf gezien was dat vast om zijn schuldgevoel af te kopen, want nooit, maar dan ook nooit heeft hij een woord gerept over wat mijn man in Spanje buiten werktijd uitvoerde.
Daar kwam ik twee jaar geleden pas achter, nadat mijn man een nieuwe collega kreeg. Zijn vriend had een nieuwe baan gevonden en ging dus vanzelfsprekend niet langer meer mee naar Spanje. De collega die werd aangenomen was een jonge vrouw. Begin dertig.
Maar mijn man was daar helemaal niet enthousiast over, hij deed zó negatief, dat ik zelfs ging twijfelen of hij niet stiekem een oogje op haar had, maar al snel kwam ik erachter dat dit niet het probleem was.
Nadat die nieuwe collega en mijn man voor de eerste keer naar Spanje waren geweest, stond de vrouw een paar dagen later, midden op de dag, opeens bij me op de stoep. Ik herkende haar van een foto, maar had natuurlijk geen idee waarom ze kwam.
‘Hij deed zó negatief, dat ik zelfs ging twijfelen of hij niet stiekem een oogje op haar had’
‘Ik wil even met je praten, mag ik binnenkomen?’, zei ze. Natuurlijk liet ik haar binnen, met direct een gevoel dat er iets vreselijk mis was. Had mijn man zich ongepast gedragen? Was er iets tussen hun gebeurd? De gedachten tuimelden in mijn hoofd over elkaar heen.
‘Ik vind het heel moeilijk om je dit te vertellen, maar je man heeft een minnares en een zoon in Spanje’, dat waren de exacte woorden die ze uitsprak en het was alsof de grond onder mijn voeten wegzakte. Ik kon niets uitbrengen en dus begon zij te ratelen over hoe lastig ze dit vond en dat mijn man haar onder druk had gezet om niets te zeggen toen ze erachter kwam.
Na een kwartier heb ik haar de deur uit gewerkt en mijn man gebeld. ‘Is het waar?’, zei ik alleen maar. Waarop hij direct begon te huilen. Tien minuten later was hij thuis en vertelde hij me het hele verhaal. Hoe hij 6 jaar geleden verliefd was geworden op een Spaanse vrouw, met wie hij een affaire kreeg. Ongepland werd ze zwanger en ze wilde het kindje houden en dus had hij nu een zoon van 4 jaar in Spanje.
Wanneer hij daarheen ging, verbleef hij bij hen in huis. Zij wist wel van mijn bestaan, maar hij had nooit de moed gehad om het mij te vertellen. En de enige die het wist, en die mij kende, was zijn oud-collega en vriend geweest. Die vertelde niets door, dus kon hij prima een dubbelleven leiden.
Na een uur heb ik ook hem het huis uitgezet. Ik heb de kinderen drie dagen bij mijn ouders laten logeren, zogenaamd omdat ik ziek was, maar in werkelijkheid heb ik drie dagen in bed liggen huilen. Hoe kon mijn leven zo’n leugen zijn?
Tegelijkertijd voelde ik dat het kind in Spanje er niets aan kon doen en dat die recht had op een vader, net als mijn kinderen, maar de relatie was voor mij niet meer te redden. Zes jaar aan leugens kon ik niet vergeven en vergeten, dus vroeg ik de scheiding aan.
‘Zes jaar aan leugens kon ik niet vergeven en vergeten’
Het moeilijkste was nog het nieuws te vertellen aan onze kinderen. We hebben dat samen gedaan en ze waren er kapot van. Woedend op hun vader en verdrietig tegelijkertijd vanwege de scheiding.
Inmiddels zijn we twee jaar verder en heb ik het een plekje kunnen geven. Mijn ex en ik hebben co-ouderschap en twee keer per maand gaat hij naar zijn andere gezin in Spanje. Hoe zijn relatie met die Spaanse vrouw is weet ik niet en wil ik ook niet weten. Ons contact is fatsoenlijk, maar minimaal. Zijn bedrog doet me nog te veel pijn.”
In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.
Nu de meivakantie achter de rug is, gaat het snel: nog maar twee maanden en dan begint de zomervakantie. Gaan jullie dit jaar voor weekje zon, zee en strand in Spanje of met de auto naar Zeeland? De eerste vraag die opborrelt bij het zoeken naar een vakantie is vaak: wat mag het kosten?
Je denkt misschien dat een relatie zomaar eindigt, maar het tegendeel is waar. Onderzoekers ontdekten dat het einde meestal al jaren van tevoren zichtbaar is – in twee duidelijke fases.
Je zegt “nee”, zij horen “misschien”. Jij dacht dat jij de ouder was, maar sinds deze kleine in je leven is, lijkt het alsof jíj bij hém op tijd naar bed moet. Herkenbaar? Dan heb je misschien een kind met een van deze sterrenbeelden – geboren bazen met een flinke wil.
Juf Ilva Kuijpers (27) is leerkracht van groep 1/2. Iedere maand schrijft ze voor Kek Mama een column over haar belevenissen op de basisschool.
Elsemieke (31) is samen met T (32), moeder van twee zoontjes (4 en 1,5) en redacteur bij Kek Mama. Chaotisch, chronisch moe en heeft een brein met 46 tabbladen tegelijkertijd open. Probeert rust in de chaos te vinden, maar met drie mannen in huis is die rust ver te zoeken.
Als jouw kindje nog niet rondstapt terwijl leeftijdsgenootjes al rennen, voel je je misschien ongerust. Maar goed nieuws: laat lopen kan juist wijzen op iets positiefs. Volgens een nieuw onderzoek doen baby’s die wat langer de tijd nemen met hun eerste stapjes het later beter op school.
