Soms kom je er niet uit in je eentje en kun je wel wat hulp gebruiken. Elke week vertelt een moeder over haar dilemma.
Roelie (34) woont samen met Floris (36), en is moeder van Maxim (5) en Ella (2).
“Niemand was zo blij met mijn eerste zwangerschap, als mijn schoonmoeder. Huilend van geluk stond ze in de woonkamer, met het voorleesboekje dat we haar hadden gegeven om het nieuws te verkondigen. ‘Oma! Ik word óma!’, bleef ze maar roepen. Begrijpelijk, vond ik. En vertederend.
Toen Maxim geboren pas, bekeek ik dat moment met mijn schoonmoeder steeds vaker met andere ogen. Ze gedroeg zich alsof zíj een kind had gekregen, en bemoeide zich met alles van Maxim. Hoe vaak hij moest drinken. Wanneer hij verschoond diende te worden. Welke kleren hij aan moest, want het shirt dat ik hem had aangetrokken was zeker veel te warm.
Lees ook:
‘Mijn dochter (6) masturbeert in het openbaar, hoe ga ik hiermee om?’ >
Mijn schoonouders wonen op vijf minuten afstand van ons huis, en al snel kwam ze dagelijks over de vloer om te ‘helpen’ met Maxim. Fijn, zo’n betrokken oma, maar dit was wel een beetje veel van het goede. Natuurlijk was het heerlijk dat ze even een was kwam weg vouwen of boodschappen kwam brengen. Ik had mijn handen vol aan mijn pasgeboren baby, en zij kon wel een verzetje gebruiken met een man die zijn stoel nooit uit kwam. Maar puntje bij paaltje was ik dan degene die de was of boodschappen deed, terwijl zij met Maxim in de weer ging. Wanneer ik voorzichtig tegensputterde, bulderde ze: ‘Kind, ik heb dit al vier keer gedaan, laat dat mannetje maar aan mij over.’ Waarna ik bedremmeld afdroop.
Floris begreep mijn ergernis wel. Na een goed gesprek met zijn moeder, spraken ze af dat ze niet meer dagelijks langs zou komen, en de zorg voor Maxim primair aan mij overliet. Zo liep het een tijdje beter. Tot ik zwanger raakte van Ella en door bekkenproblemen niet mobiel was. Binnen de korte tijd bestierde mijn schoonmoeder mijn hele huishouden; de zorg voor Maxim voorop. Ze zette hem voor straf op de deurmat wanneer hij niet luisterde – iets wat ik zelf nooit zou doen – , gaf hem snoep terwijl hij dat van mij niet mocht, en foeterde Floris uit omdat ze vond dat hij te lange werkdagen maakte, terwijl mij dat helemaal niet stoorde.
Na een paar flinke aanvaringen tussen Floris en zijn moeder was het een tijdje rustiger. Maar nu kwam ik onlangs thuis van mijn werk, toen mijn schoonmoeder er was. Op het aanrecht stonden potjes voedingssupplementen, en voor het gemak had ze Maxim en Ella maar alvast één van elk gegeven. Dit ging me echt te ver: alleen Floris en ik bepalen wat onze kinderen wel of niet nodig hebben, en al helemaal als het om medicijnen of supplementen gaat.
Mijn schoonmoeder lijkt het maar niet te begrijpen. Ik ben blij met haar betrokkenheid, want ze is lief voor de kinderen en vangt ze veel op. Maar hoe maak ik haar duidelijk dat de bemoeienissen moeten stoppen, wanneer praten niet helpt?”
Nog meer Kek Mama? Volg ons op Facebook.
Denise (45) had een relatie met een twaalf jaar jongere man toen ze op haar 38ste werd overvallen door een niet te stuiten kinderwens. Inmiddels is dochter Isabeau zes. Ze ziet haar vader één zondag per maand.
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
Olympisch schaatskampioen Irene Schouten werd een half jaar geleden moeder van haar zoontje Dirk. Inmiddels zit ze op een roze wolk, maar haar zwangerschap was allesbehalve rooskleurig.
Niets in het leven is zwart of wit, en opvoeden brengt altijd dilemma’s met zich mee. Zelfs al lijkt de keuze op sommige momenten nog zo helder.
