‘De knutsels van mijn kinderen bewaren? Ik peins er niet over’

Christine weet van zichzelf dat ze een heel emotioneel persoon is. ‘Ik huil ontzettend makkelijk’, zegt ze. ‘Als ik denk aan toen de kinderen heel klein waren, bijvoorbeeld. Of als ik me voorstel hoe ze straks als volwassene zullen zijn.’

Maar sentimeel? Dat is ze totaal niet. ‘Kunstwerken die mijn kinderen maken, hun jaarboeken of rapporten: ik gooi ze allemaal weg. Ook geef ik kleding dat ze niet meer dragen gemakkelijk weg.’
 

Opbergdoos

Anderen vragen haar soms: ‘Wat als je kind die spullen ooit willen terugzien?’ Maar daar is ze duidelijk over: ‘Ik heb één kind dat dol is op aandenkens, de ander gooit dingen net zo gemakkelijk als ik weg. Als mijn kinderen iets willen bewaren, koop ik graag een opbergdoos voor ze.’

Lees ook:
‘Hoe de troep uit mijn huis verdween’ >
 

‘Maar als ze die vervolgens niet gebruiken, gaat het spul alsnog de prullenbak in’, gaat ze verder. ‘Bovendien is er altijd nog mijn man, die werkelijk álles bewaart. Dus er zullen altijd nog herinneringen voor ze zijn.’
 

Mentale foto’s

Christine maakt op haar blog duidelijk dat haar gedrag niet voortkomt uit opruimwoede. ‘Het is ook niet zo dat ik de balans opmaak of niet geniet van de kindertijd van mijn kroost. Maar in plaats van uren te besteden aan het organiseren van hun knutselwerkjes, rapporten en sporttrofeeën, besteed ik tijd en energie aan het opslaan van mentale beelden, zoals ik het maar noem. Ik maak miljoenen mentale foto’s van alles wat we doen: mooie herinneringen. En daar denk ik heel vaak aan terug – tot er weer een traan over m’n wang loopt.’

Bron: Scary Mommy