Beeld: Getty
Lieve (30) is moeder van Jan (3) en Dries (7 maanden). Tot voor kort was ze gelukkig getrouwd en had ze een heerlijk leven, tot haar man afgelopen Kerstmis totaal onverwacht zijn koffers pakte en vertrok. Op kekmama.nl schrijft ze openhartig over alles wat ze sindsdien doormaakt. Deze week: het gemis van haar moeder tijdens de scheiding.
Toen ik moeder werd, stond mijn wereld op zijn kop. Ik droeg een enorm grote verantwoordelijkheid en kampte met een postnatale depressie die pas na één jaar werd gediagnostiseerd. Wat leuk, verliefd en een roze wolk had moeten zijn, werd voor mij overleven.
Urenlang dacht ik na over het moederschap. Wat zo makkelijk had geleken, werd de grootst mogelijke opgave. Ik begreep niet hoe andere moeders het allemaal deden. Op de terugkomdag van de zwangerschapsgym was iedereen vol lof over het moederschap, terwijl ik alleen maar wilde huilen in een hoekje. Een vraag die meerdere malen per dag door mijn hoofd spookte was: hoe kan mijn eigen moeder maar liefst vier keer hebben gekozen voor deze ellende?
Mijn ouders hebben vier kinderen gekregen. Ik ben de oudste en was de eerste die ze een kleinkind schonk. Wat waren ze trots op kleine Jan. Wat genoten ze van hem. Ik zag ze voor mijn ogen veranderen van mijn papa en mama naar zijn opa en oma. En met het aannemen van de nieuwe rol veranderde ook de band met mijn moeder. Hij werd intenser, mede door de depressie waarmee ik worstelde. Mijn moeder probeerde mijn angst weg te nemen en paste alle vrije uurtjes op zodat ik even kon ontspannen.
Helaas mocht het genieten voor mijn ouders samen slechts anderhalf jaar duren. Toen Jan net één was geworden, werd bij mijn moeder kanker geconstateerd. Nog geen vier maanden later moesten we haar begraven. Mijn ex en ik spraken weinig over haar dood maar haar afwezigheid was dagelijks te voelen. Na de geboorte van Dries, ongeveer tien maanden na haar overlijden, kreeg ik eindelijk het gevoel dat ik haar dood, samen met mijn gezin, een plek had gegeven.
Dat het gevoel van enorm gemis er abrupt weer was nadat ik werd verlaten door mijn ex was natuurlijk even logisch als confronterend. Bij elke heftige gebeurtenis in je leven wil je je moeder hebben, maar bij liefdesverdriet in de meest extreme vorm in combinatie met het alleen moeten opvoeden van twee kleine kinderen al helemaal. Ik was een alleenstaande moeder zonder moeder. God, wat had ik graag in haar armen tegen haar warme borst aangelegen om oorverdovend te huilen. En God, wat had ik graag gewild dat ze – zoals zo vaak – had gezegd dat alles goed zou komen.
Afgelopen week zou ze jarig zijn geweest. Hoewel ik niks heb met begraafplaatsen, besloot ik toch een bosje bloemen te brengen. Bij het zien van haar naam barstte ik in tranen uit. En in plaats van in haar armen tegen haar warme borst huilde ik oorverdovend alleen op een bankje. Toen nog geen seconde later de zon doorbrak wist, voelde ik en hoorde ik het haar zeggen: alles komt goed!
Boys moms weten: zoons kunnen heftig zijn. Zo ook het zoontje van Frida, toen ze op vakantie was in Kroatië met haar gezin. Hij legde eigenhandig het hele zwembad plat. Per ongeluk.
Elke ouder weet: er komt een moment en dan pikt je kind iets op wat ie absoluut niet had mogen horen. Zo liet de vijfjarige Hugo op een subtiele, maar duidelijke manier weten hoe zijn vader over bepaalde collega’s denkt.
Met twee gezinnen op vakantie, hoe meer zielen, hoe meer vreugd, dachten Anna en haar man. Dat viel tegen, bleek toen ze eenmaal in Frankrijk gearriveerd waren.
Wanneer je de eerste bent in je vriendengroep die moeder wordt, vergt dat wat aanpassingsvermogen van de rest. Een vaardigheid die niet iedereen even goed onder de knie heeft. Dat bleek wel, toen een vriendin van Noëlle met dit kraamcadeau op de proppen kwam.
Toen Rosie een baby was, vond ik uiteten gaan best een uitdaging. Nu ze twee is, valt het nog niet altijd mee. En dat heeft niet alleen met het kind te maken.
We bereiden ons maandenlang voor op dé grote dag: de bevalling. Bevalplan? Check. Pufcursus? Check. Maar van presentatrice Shelly Sterk mogen we ons best vaker focussen op de periode ná de geboorte, het herstel: “Je lichaam is de volgende dag echt niet klaar voor een wandeling van tien kilometer achter de kinderwagen.”
