Beeld: Getty
Lieve (30) is moeder van Jan (3) en Dries (7 maanden). Tot voor kort was ze gelukkig getrouwd en had ze een heerlijk leven, tot haar man afgelopen Kerstmis totaal onverwacht zijn koffers pakte en vertrok. Op kekmama.nl schrijft ze openhartig over alles wat ze sindsdien doormaakt. Deze week: huilen om herinneringen.
Na exact 28 dagen hield ik het voor het eerst een dag ‘droog’. Na zijn vertrek hoopte ik vurig dat er een dag zou komen waarop ik niet in een hysterische huilbui zou uitbarsten bij het horen van zijn naam, het ruiken van zijn aftershave, het zien van een auto waarin hij reed of het zien van zijn favoriete koekjes in de supermarkt.
Werkelijk alles wat ik zag kon ik linken aan hem, en werkelijk alles wat ik zag deed pijn. Wat niet echt meehielp, waren alle mensen die vol ongeloof berichtjes stuurden en uren met me aan de telefoon hingen over het hoe en waarom.
Toch hielp het praten, voelen, ervaren en rouwen enorm. Na die 28 dagen zat ik ’s avonds op de bank en bladerde ik door het fotoalbum op mijn telefoon. Met droge ogen bekeek ik ze allemaal. Van de geboorte van Jan tot aan de dag dat hij wegging. Het gevoel van euforie dat ik voelde op dat moment was onbeschrijfelijk. Ik keek naar herinneringen zonder tranen.
Dat het bekijken van die herinneringen zonder tranen zou duren tot op de dag van vandaag had ik niet voor mogelijk gehouden. Tot op de dag van vandaag heb ik geen traan meer gelaten bij het zien van foto’s, het ruiken van zijn aftershave, het zien van een auto waarin hij reed of zijn favoriete koekjes bij de supermarkt. Aan de ene kant stemt mij dat blij: zo’n emotioneel wrak zijn kost namelijk tonnen energie en levert je niks op. Maar aan de andere kant baart het me zorgen.
Stop ik mijn gevoel weg, realiseer ik me niet wat er allemaal gebeurt, overzie ik de gevolgen van de scheiding niet goed? Ik weet het niet. Wat ik voel is dankbaarheid voor mijn twee mooie kinderen. Dankbaarheid voor het moederschap, dankbaar dat hij me moeder wilde maken en hij me tot op de dag van vandaag ziet als een goede moeder.
En misschien ligt daar wel het antwoord op het uitblijven van tranen. Echt afscheid nemen van elkaar doen we namelijk niet. Ik heb afscheid van hem genomen als partner en geliefde, met een korte maar krachtige periode van intens verlammend verdriet. Afscheid nemen als vader van mijn kinderen hoeft niet. Voor de wet zijn wij nog jarenlang samen verantwoordelijk voor dat stel.
Het fotoalbum op mijn telefoon zal zich blijven vullen met herinneringen. Herinneringen die ik alleen zal gaan maken met de jongens, maar ook herinneringen waarbij wij samen aanwezig zullen zijn. En ik hoop dat ik over 18 jaar met net zoveel dankbaarheid en droge ogen kan terugbladeren in het fotoalbum en dat het euforische gevoel zal overheersen, omdat ik trots ben dat wij onze verantwoordelijkheid als ouders hebben genomen en allebei in goede harmonie aanwezig waren bij speciale momenten voor onze jongens.
Soms gebeuren er dingen die je nooit verwacht… zoals bevallen tussen de frietjes en milkshakes. Voor Alyce Rotunda uit Michigan werd dit werkelijkheid toen haar vierde kindje besloot niet te wachten tot het ziekenhuis. Haar dochtertje Matilda (inmiddels liefkozend McTilly genoemd) maakte haar entree op een parkeerplaats van McDonald’s, vertelt ze aan TODAY.
Soms voelt het moederschap een beetje alsof je een volle inbox probeert leeg te werken terwijl er continu nieuwe mails binnenploppen. Werk, partner, boodschappen, administratie, vriendinnen die je alweer veel te lang niet hebt gezien… en oh ja, die kinderen die ook nog aandacht, hulp met huiswerk en een fatsoenlijke maaltijd willen. Geen wonder dat […]
Geheimen fluisteren, eindeloos knuffelen, hun mening geven (soms nogal luid): een kind laat met verrassende signalen zien dat het zich veilig voelt bij je. Wij delen er een paar.
Elsemieke (31) is samen met T (33), moeder van twee zoontjes (4 en 2) en redacteur bij Kek Mama. Chaotisch, chronisch moe en heeft een brein met 46 tabbladen tegelijkertijd open. Probeert rust in de chaos te vinden, maar met drie mannen in huis is die rust ver te zoeken.
Hoe vaak zeg jij ‘ja’ tegen je kind terwijl je eigenlijk ‘nee’ bedoelt? Dat moment herkennen bijna alle ouders weleens. Soms zeg je ‘ja’ omdat het makkelijk is, omdat je hoofd vol zit of omdat je even geen zin in hebt in strijd.
Iedere moeder kent ‘m: die ene vader op het schoolplein die áltijd een grap paraat heeft, met iedereen een praatje maakt en stiekem misschien bijna een beetje té charmant is. Is het toeval? Nee hoor, de sterren hebben er een handje in.
