Beeld: Getty
Lieve (30) is moeder van Jan (3) en Dries (7 maanden). Tot voor kort was ze gelukkig getrouwd en had ze een heerlijk leven, tot haar man afgelopen Kerstmis totaal onverwacht zijn koffers pakte en vertrok. Op kekmama.nl schrijft ze openhartig over alles wat ze sindsdien doormaakt. Deze week: huilen om herinneringen.
Na exact 28 dagen hield ik het voor het eerst een dag ‘droog’. Na zijn vertrek hoopte ik vurig dat er een dag zou komen waarop ik niet in een hysterische huilbui zou uitbarsten bij het horen van zijn naam, het ruiken van zijn aftershave, het zien van een auto waarin hij reed of het zien van zijn favoriete koekjes in de supermarkt.
Werkelijk alles wat ik zag kon ik linken aan hem, en werkelijk alles wat ik zag deed pijn. Wat niet echt meehielp, waren alle mensen die vol ongeloof berichtjes stuurden en uren met me aan de telefoon hingen over het hoe en waarom.
Toch hielp het praten, voelen, ervaren en rouwen enorm. Na die 28 dagen zat ik ’s avonds op de bank en bladerde ik door het fotoalbum op mijn telefoon. Met droge ogen bekeek ik ze allemaal. Van de geboorte van Jan tot aan de dag dat hij wegging. Het gevoel van euforie dat ik voelde op dat moment was onbeschrijfelijk. Ik keek naar herinneringen zonder tranen.
Dat het bekijken van die herinneringen zonder tranen zou duren tot op de dag van vandaag had ik niet voor mogelijk gehouden. Tot op de dag van vandaag heb ik geen traan meer gelaten bij het zien van foto’s, het ruiken van zijn aftershave, het zien van een auto waarin hij reed of zijn favoriete koekjes bij de supermarkt. Aan de ene kant stemt mij dat blij: zo’n emotioneel wrak zijn kost namelijk tonnen energie en levert je niks op. Maar aan de andere kant baart het me zorgen.
Stop ik mijn gevoel weg, realiseer ik me niet wat er allemaal gebeurt, overzie ik de gevolgen van de scheiding niet goed? Ik weet het niet. Wat ik voel is dankbaarheid voor mijn twee mooie kinderen. Dankbaarheid voor het moederschap, dankbaar dat hij me moeder wilde maken en hij me tot op de dag van vandaag ziet als een goede moeder.
En misschien ligt daar wel het antwoord op het uitblijven van tranen. Echt afscheid nemen van elkaar doen we namelijk niet. Ik heb afscheid van hem genomen als partner en geliefde, met een korte maar krachtige periode van intens verlammend verdriet. Afscheid nemen als vader van mijn kinderen hoeft niet. Voor de wet zijn wij nog jarenlang samen verantwoordelijk voor dat stel.
Het fotoalbum op mijn telefoon zal zich blijven vullen met herinneringen. Herinneringen die ik alleen zal gaan maken met de jongens, maar ook herinneringen waarbij wij samen aanwezig zullen zijn. En ik hoop dat ik over 18 jaar met net zoveel dankbaarheid en droge ogen kan terugbladeren in het fotoalbum en dat het euforische gevoel zal overheersen, omdat ik trots ben dat wij onze verantwoordelijkheid als ouders hebben genomen en allebei in goede harmonie aanwezig waren bij speciale momenten voor onze jongens.
Boys moms weten: zoons kunnen heftig zijn. Zo ook het zoontje van Frida, toen ze op vakantie was in Kroatië met haar gezin. Hij legde eigenhandig het hele zwembad plat. Per ongeluk.
Elke ouder weet: er komt een moment en dan pikt je kind iets op wat ie absoluut niet had mogen horen. Zo liet de vijfjarige Hugo op een subtiele, maar duidelijke manier weten hoe zijn vader over bepaalde collega’s denkt.
Met twee gezinnen op vakantie, hoe meer zielen, hoe meer vreugd, dachten Anna en haar man. Dat viel tegen, bleek toen ze eenmaal in Frankrijk gearriveerd waren.
Wanneer je de eerste bent in je vriendengroep die moeder wordt, vergt dat wat aanpassingsvermogen van de rest. Een vaardigheid die niet iedereen even goed onder de knie heeft. Dat bleek wel, toen een vriendin van Noëlle met dit kraamcadeau op de proppen kwam.
Toen Rosie een baby was, vond ik uiteten gaan best een uitdaging. Nu ze twee is, valt het nog niet altijd mee. En dat heeft niet alleen met het kind te maken.
We bereiden ons maandenlang voor op dé grote dag: de bevalling. Bevalplan? Check. Pufcursus? Check. Maar van presentatrice Shelly Sterk mogen we ons best vaker focussen op de periode ná de geboorte, het herstel: “Je lichaam is de volgende dag echt niet klaar voor een wandeling van tien kilometer achter de kinderwagen.”
