Laura Ponticorvo: ‘Ik wist meteen dít is de naam’
Beeld: Laura Ponticorvo
Laura Ponticorvo is 31 weken zwanger. Aan Kek Mama vertelt ze over de wens voor een tweede kindje, het inspireren van andere (wens)moeders en licht ze een tipje van de (s)luier op over de naam.
Hoe voel je je?
“Tot nu toe heb ik een hele fijne zwangerschap. Het gaat vooral ontzettend snel; ik kan me niet herinneren dat ik bij Giulia (nu 1,5, red.) al zo snel zo’n grote buik had. Ik heb nu al moeite met lopen of om de bank af en het bed uit te komen. Dan rol ik me als een soort zeehond op mijn zij en moet ik mezelf echt omhoog duwen, haha. De zwangerschap vliegt ook voorbij, omdat ik helemaal geen tijd heb de hele dag door bewust zwanger te zijn. Ik ben veel te druk met al mama zijn en het achterna rennen van mijn dreumesje.”
Wat vindt Giulia ervan dat ze grote zus wordt?
“Superleuk! Iedere dag geeft ze wel kusjes op mijn buik of krijgt die een aaitje. Ik zeg dan: ‘Dat is je broertje’ en dan zwaait ze. Ze zegt ook steeds ‘baby, baby’. Ze gaat een geweldige grote zus worden.”
Heb je nog gekke cravings waarvoor Ryan ‘s avonds op stel en sprong naar de winkel moet?
“Cravings heb ik helemaal niet. Die hormonen zijn bij mij niet zo heftig. Afkeer heb ik wel. Ik ben altijd gek op pizza, behalve als ik zwanger ben. Als ik er al aan denk… gadver! Snoep of chips eet ik ook bijna niet. Ik eet vooral heel veel groenten en pasta. Dat lust ik nog wel, haha. Mijn man kookt heel lekker voor me. Heel lief.”
Zwanger worden is voor jou niet vanzelfsprekend. Wat ging er door je heen toen je een positieve test in je handen had?
“Ik was in shock. Had het zo niet aan zien komen. Het duurde heel lang voordat Giulia er was. Het zwanger worden ging moeizaam, er ging een fertiliteitstraject aan vooraf. Daardoor heb ik altijd gedacht: bij een tweede moeten we weer die medische molen in. De wens voor nog een kindje was er, zeker, maar ik dacht: dat komt wel. Dat ik ineens niet meer ongesteld werd, vond ik alleen maar gek. Pas na een week deed ik een testje, ‘voor de zekerheid’. Bleek ik al drie weken zwanger te zijn! Ik kon het bijna niet geloven dat het nu zó makkelijk ging. Ik bedoel, ik werk fulltime, we hebben al een kleintje rondrennen… zoveel tijd hebben we ook weer niet om wild te doen in de slaapkamer. Het was one lucky shot, haha. Nu denk ik: dit kindje kon gewoon niet wachten om te komen. Heel bijzonder.”
Je schreef onlangs aan alle wensmoeders: ‘Ik hoop niet dat mijn posts je verdrietig maken’.
“Ik weet hoe het is als die grootste wens maar niet in vervulling gaat. Ik had ook de angst; misschien lukt het wel nooit, blijf ik voor altijd kinderloos. Dat zorgde voor heel veel spanning. In mijn lijf en mijn relatie. In mijn omgeving raakte de één na de ander meteen zwanger. Jezus, hoe doen die mensen dat, dacht ik dan. Ik werd er jaloers en ook wel verdrietig van. Toch heb ik die gevoelens om weten te zetten in: wat heerlijk dat het jullie zo makkelijk af gaat. Anders krijg je een soort negatief vibe’je over je heen, dat werkt ook niet mee met je wens. Door blij te zijn voor anderen, werd ik zelf ook steeds meer ontspannen.”
Hoe doe je dat?
“Klinkt makkelijker dan het is hoor. Mensen zeiden altijd tegen me: ‘Je moet het loslaten’. Ik dacht dan: hoe kan je iets loslaten wat je zó graag wil? Maar het heeft mij wel geholpen niet zó gefocust te zijn en te denken: ik heb dit nog niet. Al scheelde het misschien dat ik al het geluk van bonuskinderen had (Ryan heeft drie kinderen uit een eerdere relatie, red.).”
“Zoveel tijd hebben we ook weer niet om wild te doen in de slaapkamer; het was one lucky shot”
Giulia werd met 34 weken gehaald, nadat je werd opgenomen met het HELLP-syndroom. Maakt dat deze zwangerschap extra spannend?
“Ik word wel extra in de gaten gehouden, zo moet ik iedere drie weken op controle. Ook slik ik extra calcium en bloedverdunners, daarmee schijn je zo’n ernstige bloedvergiftiging voor te kunnen zijn. Ik ben heel positief; nu ik me zo goed voel, besef ik eigenlijk pas hoe slecht ik me die eerste zwangerschap voelde. Toen hield ik heel veel vocht vast, was mijn bloeddruk torenhoog en voelde ik de baby veel minder. Deze baby groeit goed, dat geeft rust. Toch leef ik enorm toe naar die 34 weken en twee dagen. Red ik die, is dat wel reden voor een feestje.”
“Ik had ook de angst; misschien lukt het wel nooit, blijf ik voor altijd kinderloos”
Laura is even stil en vervolgt: “De vorige zwangerschap eindigde zo abrupt. Ik had nog geen kleertjes gewassen, de voorpret van het zwanger-zijn was voor mijn gevoel pas net begonnen… had ik ineens een kindje in couveuse liggen. Daarom kan het me nu niet lang genoeg duren. Ik kijk er echt naar uit om een soort waggelende eend te worden, haha.”
Ben je door zo open te zijn een voorbeeld voor andere moeders?
“Dat hoop ik wel. Ik kreeg ontzettend veel DM’s van vrouwen die zich in die jaloezie herkenden, die bijna niet meer op social media zitten omdat ze al die aankondigingen niet meer aankunnen. Dat ze het fijn vonden dat ik ze wakker schudde. Ook krijg ik veel berichten van vrouwen die na zo’n heftige zwangerschapsvergiftiging niet meer voor een tweede kindje durven te gaan. De wens is er, maar de angst is groter. Ik hoop dat ik kan laten zien dat het anders kan. Dat de kans heel groot is dat het wél goed gaat en dat ik zo vrouwen kan inspireren om tóch hun wens achterna te gaan.”
Wat we natuurlijk allemaal willen weten… de naam! Hebben jullie die al?
“‘Lau, mochten we ooit een jongetje krijgen, noemen we hem…’ zei Ryan ineens vorig jaar. En ik wist meteen: dit is dé naam, mocht het ons op een dag gegund zijn. Vier maanden later was ik zwanger. De naam klinkt niet alleen mooi, maar heeft ook een betekenis die past bij ons en ons verhaal. Zo’n namendiscussie hebben we dus niet gehad. Gelukkig maar, want ik heb hem weleens namen horen zeggen waarvan ik dacht: echt niet, dat ik mijn kind zo ga noemen, haha.”
