Beeld: Shutterstock
Tine (39) gaat alleen op vakantie zonder haar kinderen. Tankt zij lekker bij, terwijl haar zoon (8) en dochter (10) met hun vader naar de zon vertrekken. Daar reageert niet iedereen in haar omgeving even begripvol op.
“Elke dag sturen ze een appje. Over hun bezoek aan een Frans kasteel, die dag. Of een foto met een ijsje in de zon. Dan stuur ik mijn kinderen duizend kusjes terug, of FaceTime even met ze en bestel nog een gin-tonic vanaf mijn strandbed in Verweggistan. Zorgeloos en bovenal: in alle rust. Ik zie ze wel weer als het normale leven met school en werk weer begonnen is.
Vijf jaar geleden gingen de vader van mijn kinderen en ik uit elkaar. In goede harmonie: we vonden elkaar nog steeds leuk als mens, maar als partners werkte het al tijden niet meer. We spraken af dat de kinderen om het weekend bij hem zouden zijn, en verder bij mij zouden wonen. Lekker overzichtelijk voor iedereen, maar voor mij wel een tikkeltje druk, naast een fulltime baan.
Mijn ex was degene die met het idee kwam: als hij nou eens de vakanties met de kinderen voor zijn rekening nam? Dan kon hij quality time met ze inhalen, en ik lekker bijtanken. Mijn eerste reactie was schrik. Ik, een week, en soms wel drie, zonder mijn kinderen? En zouden ze mij dan niet ook veel teveel missen? ‘Hoezo’, zei een vriendin, ‘zo lang missen ze hun vader toch altijd?’
We besloten het een zomer te proberen, vier jaar geleden. Het jaar ervoor, vers na de scheiding, had ik geen geld om met de kinderen op vakantie te gaan, dus nam ik drie weken vrij om met twee stierlijk verveelde kinderen van strand naar zwembad en speeltuinen te rijden. De overige drie weken ploeterde ik met extra bso-dagen, logeerpartijtjes bij de oma’s en – vooruit – vier dagen extra naar hun vader. Ik was gesloopt tegen de tijd dat school weer begon.
Dát was niet voor herhaling vatbaar. Dus stemde ik in met het idee van mijn ex. Terwijl de kinderen de daarop volgende zomer drie weken met hem doorbrachten op een Franse camping, boekte ik twee weken in een Turks resort. In mijn eentje. Ik had in tijden niet zó genoten, en mijn kinderen ook niet. Toen de kinderen weer thuis waren, nam ik nog een week vrij om met hen door te brengen, en de overige twee weken ving ik op met kunst- en vliegwerk. Stukken beter te doen dan mijn gestuntel in de zomer daarvoor. En: ik had er dankzij mijn vakantie energie voor.
Sindsdien doen we het elke vakantie zo. Inmiddels heb ik een nieuwe partner, aan wie ik op deze manier ook genoeg toe kom. Of ik ga onbezorgd skiën met vriendinnen, terwijl mijn kinderen met hun vader op de piste staan.
Mijn moeder begrijpt er niks van, dat we het zo doen. Ze vindt het lui en egoïstisch van me dat ik nooit meer met mijn kinderen op vakantie ga. Op het schoolplein wordt in vergelijkbare bewoordingen over me gekletst. Hoor ik gefluister als: ‘Waarom begin je dan aan kinderen?’ Onzin, vind ik. Ik zorg de rest van het jaar zo’n beetje altijd voor ze. Ik mis het ook niet, die vakanties samen. Er zijn weekends genoeg waarin we weggaan met z’n drietjes: ik hoef mijn quality time met de kinderen niet per se uit vakanties te halen. Bovendien kom ik zo nog eens aan mezelf toe, en mijn ex aan zijn kinderen. Winst voor iedereen. Sterker nog: ik heb mijn trip tijdens de volgende schoolvakantie alweer gepland.”
In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
Denise (45) had een relatie met een twaalf jaar jongere man toen ze op haar 38ste werd overvallen door een niet te stuiten kinderwens. Inmiddels is dochter Isabeau zes. Ze ziet haar vader één zondag per maand.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
Niets in het leven is zwart of wit, en opvoeden brengt altijd dilemma’s met zich mee. Zelfs al lijkt de keuze op sommige momenten nog zo helder.
De bevalling: sommigen zien er als een berg tegenop, anderen krijgen een spirituele awakening tijdens de geboorte van hun kind. Hoe dan ook: het is altijd een verhaal op zich, wat moeders maar al te graag delen. Bij voorkeur met veel details. Deze week het bevallingsverhaal van Floor (29).
