Georgia: ‘Ik wilde niet afwachten tot het makkelijker zou worden, ik wilde op die roze wolk zitten waar iedereen het over had’

“Daar lig ik dan, op bed in een afgrijselijk ouderwetse nachtjapon. Mijn man komt dichterbij met onze pasgeboren dochter in zijn armen. Inmiddels beschouw ik hem als een kwelgeest, en mijn dochter als een elektriciteitskabel. “Ze heeft honger”, zegt hij zachtjes. Ik ril al bij de gedachte. Terwijl Juna begint te drinken, kijk ik naar mijn voeten. Tenenkrommende pijn, denk ik. Ik had nooit beseft hoe letterlijk dat cliché kon zijn.

Soepele start

Toen ik voor de tweede keer zwanger was, wist ik zeker dat ik onze dochter borstvoeding wilde geven. Onze tweeling van inmiddels vier jaar kreeg de fles. Ik zag het niet zitten om twee koters tegelijkertijd aan mijn borst te leggen. No way! Toen Juna werd geboren, lachte de verloskundige terwijl ze haar aan me overhandigde. “Ze weet de weg.” Haar mond zocht naar mijn tepel en ze hapte meteen toe, haar oortjes nog nat van het vruchtwater. Ik was trots en blij dat het zo soepel verliep. Met de nadruk op verliep.

Gehavende tepels

Op dag drie was ik het zat. Mijn mentale gezondheid en tepels konden het niet meer aan. Eerst bloeden ze zo hevig dat het rode vlekken achterliet op mijn witte voedingsbeha. Er verschenen diepe scheuren, de korsten wilden niet genezen en bleven – door het nodige lekken – aan mijn zoogkompressen plakken. Juna dag en nacht voeden voelde alsof er schuurpapier met een flinke laag zuur over mijn tepels werd gehaald.

“Ik kan mijn daaropvolgende mentale afgang traceren via mijn Google-zoekgeschiedenis.”

Tijdens mijn controle op dag vier liet ik de kraamverzorgster mijn tepels zien. Mijn gehavende tepels. Ik zag dat ze schrok, maar “De aanleg was goed”, zei ze en ze beloofde me dat het makkelijker zou worden. Ik kan mijn daaropvolgende mentale afgang traceren via mijn Google-zoekgeschiedenis. Dag vier: ‘Bloedende tepels door borstvoeding.’ Dag vijf: ‘Hoe blijf ik borstvoeding geven met pijn?’ Dag zes: ‘Hoe belangrijk is borstvoeding?’ Dag zeven: ‘Voordelen van stoppen met borstvoeding.’ Dag acht: ‘Ben ik een slechte moeder als ik stop met borstvoeding?’

Lees ook – ‘Borstvoeding is een kwestie van doorzetten. Nou, inmiddels weet ik beter’ >

Pure haat

De haat-liefdesverhouding veranderde met de dag sterker in pure haat. Borstvoeding geven voelde als een hel. Een brandende, schurende, schrijnende hel. Ik wilde niet afwachten tot het makkelijker zou worden, ik wilde op die roze wolk zitten waar iedereen het over had. Toch zette ik door, met pijn en tegenzin. Ik wilde me niet laten kennen en stiekem schaamde ik me tegenover de kraamverzorgster. Als het echt zo erg was, zou ze me toch adviseren te stoppen? Integendeel: ze bleef me aanmoedigen met motiverende woorden, tepelzalfjes en kompressen.

De roze wolk

Het is dag acht, en de kraamverzorgster vertrekt. De deur is nog niet dicht of mijn man komt de slaapkamer binnen gewandeld. Hij heeft Juna in zijn armen en wil haar overhandigen. Ik breek in tranen uit. “Ik kan niet meer. Ik wil haar het beste geven, maar ik kan niet meer”, zeg ik snikkend. Mijn man trekt Juna terug naar zich toe, gaat naast me op bed zitten en legt zijn hand op mijn dij. “Maar lieverd… Je geeft haar toch het beste door te stoppen? Jouw pijn is Juna’s pijn.” Ik stamel: “Maar ik…” “Het is oké. Zal ik een flesje klaarmaken?” Ik knik en terwijl ik mijn meisje uit mijn man zijn armen pak, zie ik die roze wolk dichterbij komen. Dag, hel!”

In de glossy Kek Mama lees je de mooiste verhalen, meest herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts €29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.