Fotografie: Kiki Rigters (Kee & Kee)
It takes a village? Niet als het aan Real Housewife of Amsterdam en ondernemer Tamara Elbaz (43) ligt. Zij zorgt in haar eentje voor zoon Alexander (5) en vertrouwt daarbij volledig op haar eigen kracht.
“Zwanger worden was voor mij niet vanzelfsprekend. Door een zeldzame immuunziekte, antifosfolipidensyndroom, had ik een verhoogde kans op miskramen. Twee keer ging het mis. Toen ik bij de derde zwangerschap een blijvend kloppend hartje op de echo zag, was ik intens dankbaar. Die dankbaarheid voel ik nog elke dag. Daarom kost het me geen enkele moeite om 24/7 met Alexander samen te zijn. Hij gaat overal met me mee, zelfs naar mijn werk. Veel mensen vinden dat vreemd, maar voor mij is het simpel: kan Alexander niet mee, dan kom ik niet.
Ze zeggen weleens: it takes a village, maar ik bel nooit iemand voor hulp. Ik wil zélf voor mijn kind zorgen. Dat zie ik als mijn taak. Een tijdje werkte ik met een au pair en een oppas, maar dat beviel slecht. De deur werd eens geopend voor een overvaller terwijl Alexander lag te slapen. Sindsdien weet ik zeker: niemand zorgt beter voor hem dan ik. Ik maak het lekkerste eten voor hem en hij voelt zich het fijnst bij mij.
De opvoeding doe ik alleen, ook financieel. Zelfs toen ik nog samen was met zijn vader, kwam de zorg vooral op mijn schouders neer. We waren altijd met z’n tweeën en dat vond ik helemaal niet zwaar. Zelf doen, zelf dragen – dat zit in mijn aard. Alleen consequent zijn blijft soms lastig; als ik dat lieve koppie zie, vergeet ik soms dat streng zijn ook liefde is.
Het beste besluit uit mijn leven was weggaan bij zijn vader. Onze relatie was niet gezond, maar je wilt zo graag een gezin voor je kind. Het keerpunt kwam toen ik Alexander in een situatie moest beschermen. Daar wil ik niet te veel over kwijt, maar toen wist ik wel dat mijn zoon moet opgroeien in een vredelievende omgeving waarin hij leert vrouwen met respect te behandelen, waar geen plaats is voor woede of geschreeuw. Na de breuk kwam mijn leven in een stroomversnelling.
Ik kreeg nieuwe vrienden en vriendinnen, The housewives of Amsterdam kwam op mijn pad. Het voelde alsof ik eindelijk weer in mijn eigen energie stond: die van een sterke, ondernemende vrouw. Toch proberen we contact te houden met zijn vader, die in Spanje woont. Eens per maand vliegen we erheen. Als ze samen zijn, hebben ze het leuk en ik stimuleer dat. Wat ik persoonlijk ook van hem vind, Alexander mag zijn eigen relatie met hem ontwikkelen. Ik begeleid hem daarin zo neutraal mogelijk.
Ik wil mijn zoon altijd beschermen. Dat het vorig jaar niet lukte, doet pijn. Op zijn allereerste schooldag werd ik op straat aangevallen. Voor mezelf kan ik het een plek geven, maar voor Alexander vind ik dat moeilijk. Als moeder wil je je kind beschermen tegen trauma’s, en dit was traumatisch. Tijdens de aanval schreeuwde ik alleen maar: ‘Doe met mij wat je wilt, maar raak mijn kind niet aan!’ Dat hij erbij was, het zag en meemaakte, is onomkeerbaar. Sindsdien zegt hij vaak dat hij op boksen wil. ‘Want dan kan ik je beschermen, mama.’ Of dat hij een ambulance gaat bellen als het nog eens gebeurt. Hij was toen pas vier! Ik merk aan alles dat hij het met zich meedraagt, en dat breekt mijn hart.
Of ik er sterker uit ben gekomen? Sterk was ik altijd al. Het leven heeft me gevormd. Vroeger kon ik jaren rouwen om een verbroken relatie of het verlies van een grootouder. Nu weet ik: blijven hangen brengt je niets. Je krijgt je geliefden niet terug, je relatie wordt er niet door hersteld. Natuurlijk maak ik nog nare dingen mee, maar ik kies er bewust voor om niet in verdriet te blijven hangen. Schouders eronder en door. Dat is niet per se de mentaliteit die ik Alexander wil meegeven. Mijn wens voor hem is simpel: dat hij een makkelijker leven krijgt dan ik, zodat hij die vechtlust niet nodig zal hebben.”
Dit interview en meer verhalen van bekende single moms is te lezen in het zomerboek van Kek Mama, dat vanaf 27 juni in de winkel ligt.
De zoon van Annelies is het type kind waarvan je blijft zeggen: ‘het is me er eentje’. Bram vreet van alles uit, maar nooit écht vervelend. En hij ziet er zo schattig uit, met die grote blauwe ogen en die blonde krullen.
In Groningen gebeurt binnenkort iets nieuws: de allereerste stadsoppas van Nederland opent haar deuren. Ouders kunnen hun kind er maximaal drie uur achterlaten terwijl zij eindelijk even naar de kapper, sportschool of gaan shoppen. Klinkt als pure luxe, toch?
Er zijn van die kledingstukken die je aantrekt en meteen denkt: ja hoor, dit wordt mijn nieuwe uniform voor de rest van de winter. Nou, de coltrui van HEMA hoort absoluut in die categorie.
In veel huiskamers ging afgelopen week een collectieve “huh?!” door het land. Terwijl ouders nog druk bezig zijn met het bewaren van hét grote decembergeheim, komt Het Sinterklaasjournaal met scènes waarbij je als ouder spontaan je hand voor de tv wilt gooien.
Iedere moeder heeft haar momentjes. Maar sommige blunders zijn té erg – of te hilarisch – om voor jezelf te houden. In de rubriek ‘Opgebiecht’ delen vrouwen hun grootste geheimen en gênantste momenten. Deze week Mireille, wiens man een plan heeft waar ze niet achter staat.
Verhuizen met een groot gezin is al een onderneming op zich, maar de familie Buddenbruck pakt het gewoon aan alsof het niets is. Waar andere ouders al zweten bij het vooruitzicht van één verhuisdoos, verkassen Thaila en Rob met hun hele bups van land naar land.
