Beeld: Kee & Kee
Ben jij net wakker, staat Zappelin-presentatrice Fenna Ramos (33) al te dansen en te springen op tv. Ze woont samen met partner Rowan.
“Dat ik nu iedere dag met kinderen werk, had ik nooit gedacht. Ik ben er min of meer – of nou ja, het kostte acht auditierondes – ingerold. Steeds werd ik getagd onder een castingoproep zonder te weten waar het voor was. Ik moest kunnen zingen, dansen, acteren, presenteren, knutselen en leuk zijn met kinderen. Voor de eerste vier had ik een opleiding gevolgd (Academie voor Muziek- en Musicaltheater, red.), maar hoe ik met kinderen zou zijn? Geen idee.
Kinderen zijn eerlijk. Vinden ze je niks? Dan laten ze dat meteen merken. Dat vond ik spannend, maar het klikte direct. Ze staan altijd aan, maar dat betekent niet dat ik zelf de hele dag druk moet zijn. Een fijne energie kan ook een kalme zijn. Al kan ik mijn werk niet op halve kracht doen. Sta ik op de set van acht tot zeven, dan moet ik knallen. Daarom zorg ik goed voor mezelf. Om tien uur lig ik in bed, ik eet gezond en sport iedere dag. Wanneer iedereen met een boterhammetje voor de tv zit te dansen en springen, ben ik vaak al uren op. Vier à vijf dagen per week sta ik kwart over vijf in de sportschool. Dat is mijn manier om de dag rustig op te starten. Niemand die me op dat tijdstip belt of verwacht dat ik terugmail. Daarna kan ik de hele dag al mijn energie geven.
Ik ben meestal zo energiek en positief als op tv. Het glas ís bij mij echt altijd halfvol. En al is het voor een kwart vol, er zit altijd nog een slok in. Dat wil ik de kinderen ook meegeven: ‘Yes, het is weer maandag. We maken er wat van.’ Die instelling heb ik van mijn moeder. Zij voedde ons alleen op en we hadden het thuis niet breed. Maar dat heb ik als kind nooit doorgehad. Ze gebruikte haar fantasie en creativiteit. Nieuwe kleding uit de winkel zat er niet in, maar ze kon goed naaien. Op de markt mochten mijn zus en ik onze eigen stof uitzoeken en zij maakte daar iets magisch van. Die jurk kostte drie gulden, maar wij liepen glunderend naar school. Het voelde bijzonder, nooit als noodzaak.
Racisme kenden we thuis niet. Je hebt aardige en onaardige mensen, zo simpel was het. En eigenlijk zie ik dat nog steeds zo. Als kind ben ik weleens uitgescholden voor aangebrande kip. Dat vond ik vooral een dom scheldwoord, later besefte ik pas dat dat met mijn huidskleur te maken had. Ik heb nooit gedacht dat mijn kansen kleiner of minder zouden zijn dan die van een ander. Natuurlijk maak ik ook dingen mee die niet prettig zijn, die me kunnen meesleuren. Maar zodra ik voel dat ik uit de emotie kan stappen, doe ik dat. Heeft het geen zin me er druk om te maken? Dan laat ik het los. Kan ik er wél iets aan doen? Dan pak ik het aan.
Ik zie ook altijd het positieve in andere mensen, en dat is mijn valkuil. Veel mensen willen een beetje van mij, van mijn energie of mijn positiviteit. Ik denk al snel: dan zet ik mijn schouders eronder, ik draag jouw last wel. Maar inmiddels heb ik ‘vrienden’ losgelaten die niet het beste met me voor hadden. Het voelt soms egocentrisch, maar ik omring me nu heel bewust met mensen die me energie geven. Dat ik een last kán dragen, betekent niet dat ik het altijd wil.”
Dai Carter: ‘Het vaderschap vind ik uitdagender dan sommige missies die ik heb gedaan’. Je leest het hele interview hier.
De zoon van Annelies is het type kind waarvan je blijft zeggen: ‘het is me er eentje’. Bram vreet van alles uit, maar nooit écht vervelend. En hij ziet er zo schattig uit, met die grote blauwe ogen en die blonde krullen.
In Groningen gebeurt binnenkort iets nieuws: de allereerste stadsoppas van Nederland opent haar deuren. Ouders kunnen hun kind er maximaal drie uur achterlaten terwijl zij eindelijk even naar de kapper, sportschool of gaan shoppen. Klinkt als pure luxe, toch?
Er zijn van die kledingstukken die je aantrekt en meteen denkt: ja hoor, dit wordt mijn nieuwe uniform voor de rest van de winter. Nou, de coltrui van HEMA hoort absoluut in die categorie.
In veel huiskamers ging afgelopen week een collectieve “huh?!” door het land. Terwijl ouders nog druk bezig zijn met het bewaren van hét grote decembergeheim, komt Het Sinterklaasjournaal met scènes waarbij je als ouder spontaan je hand voor de tv wilt gooien.
Iedere moeder heeft haar momentjes. Maar sommige blunders zijn té erg – of te hilarisch – om voor jezelf te houden. In de rubriek ‘Opgebiecht’ delen vrouwen hun grootste geheimen en gênantste momenten. Deze week Mireille, wiens man een plan heeft waar ze niet achter staat.
Verhuizen met een groot gezin is al een onderneming op zich, maar de familie Buddenbruck pakt het gewoon aan alsof het niets is. Waar andere ouders al zweten bij het vooruitzicht van één verhuisdoos, verkassen Thaila en Rob met hun hele bups van land naar land.
