Zeg je zwemles, dan denk je aan gegiechel, gespetter en een tikkeltje spanning. Voor sommige ouders voelt het alsof ze iets missen als ze niet bij die eerste duik kunnen zijn. Anderen geven juist de voorkeur aan afwezigheid, zodat hun kind zich beter kan concentreren op het dobberen.
Lees verder onder de advertentie
Op Instagram schotelden we onze volgers de stelling voor: ouders moeten de mogelijkheid hebben om aanwezig te zijn bij de zwemles van hun kind. De reacties hierop stroomden binnen en liepen behoorlijk uiteen.
Aanwezig tijdens zwemles?
We delen een greep uit de reacties:
P: “En dan ook allemaal massaal mee naar school om bij het kind in de klas te zitten. Serieus, deze mensen hebben ervoor geleerd.” A: “Eens. In deze tijd is ouderlijk toezicht belangrijker dan ooit. We lezen helaas bijna dagelijks in het nieuws over misbruik, zoals laatst nog het schokkende verhaal van een stagiair die meerdere jonge kinderen (4–6 jaar) heeft misbruikt. Als ouder wil je je kind beschermen en dat begint bij aanwezigheid. De kans dat een kind afgeleid raakt is vele malen kleiner dan de schade die het kan oplopen als er iets misgaat. Het gaat tenslotte om hun veiligheid én vertrouwen.” T:“Eens! Maar dan wel op een niet storende manier. Ik ergerde mij kapot aan alle kletsende, bellende en zwaaiende ouders langs de kant. Het is al zo lawaaierig in zo’n bad, en ook een enorme afleiding voor de kinderen. Dus, gewoon je waffel houden en kijken.” K: “Mee eens! Het is een zieke wereld je kan niemand meer vertrouwen…” M: “Logisch lijkt me. Dat een kijkles een hele happening is voor de kinderen die dit niet gewend zijn. Staan opeens 50 ouders, opa’s en oma’s langs de kant.” P: “Oneens, leidt veel te veel af. Bij ons krijgen er meerdere klusjes tegelijk les, dus meerdere zwemleraren aanwezig. En als dit niet het geval is zijn er altijd twee zwemleraren aanwezig.” K: “Mee eens, Nederland pedoland🤮” K: “Hier hebben beide kinderen bij een klein zwembad gezwommen. Max 6 kids per groep en zaten gewoon langs de kant. Veruit de meeste ouders zaten gewoon te kijken of samen te kletsen rustig. Heb een enkele keer meegemaakt dat ouders hun kind afleiden.” M: “Ja 100%, maar dan wel 1 ouder anders word het natuurlijk gekkenwerk qua drukte.” M: “Wie betaalt die bepaalt, dus als ik wil kijken ga ik kijken.” T: “Tussendoor steek ik duimpjes op als ze iets, voor hun, super spannends hebben gedaan en glunderen dan meteen ipv een gespannen gezichtje.”
Lees verder onder de advertentie
Verschillende reacties
De meningen zijn verdeeld. Sommige ouders vinden het heerlijk om mee te kijken en zien de zwemles als een gezellig uitje, terwijl anderen juist zeggen: leuk, maar houd het wel rustig en laat de kinderen vooral zelf hun ding doen. Weer anderen wijzen erop dat het vooral belangrijk is dat kinderen zich veilig voelen, en dat die aanwezigheid soms net dat steuntje in de rug kan zijn. Natuurlijk zijn er ook ouders die juist vinden dat te veel toeschouwers afleiden en dat kinderen beter leren zwemmen zonder een volle tribune. En tot slot zijn er ook die denken: één ouder per keer is genoeg, anders wordt het een drukte van jewelste. Kortom, het blijft zoeken naar de juiste balans tussen betrokkenheid en ruimte geven.
Tikkie ontvangen voor een halve wortel uit iemand anders’ maaltijdsalade? In deze rubriek verzamelen we de meest onterechte, ongemakkelijke en gewoon ronduit gênante betaalverzoeken. Wat ze gemeen hebben? Je zag ze in ieder geval niet aankomen.
Naomi (30) werkt in duurzaamheidscommunicatie bij een gemeente en is getrouwd met Youp (33). Samen zijn ze de trotse, soms oververmoeide ouders van tweeling Ties en Evi (bijna drie). Verwacht in deze column geen opvoedadviezen, maar wel veel liefde, chaos en herkenbare peuterperikelen uit het leven van een tweelingmoeder. Je kunt haar ook volgen op Instagram: […]
Iedere moeder heeft haar momentjes. Maar sommige blunders zijn té erg – of te hilarisch – om voor jezelf te houden. In de rubriek ‘Opgebiecht’ delen vrouwen hun grootste geheimen en gênantste momenten. Deze week Femke, die in de clinch ligt met haar zoon over zijn vervolgopleiding.
De eerste schooldag is voor veel kinderen een spannend moment. Nieuwe klas, nieuwe juf of meester, nieuwe kinderen… Het voelt voor sommigen alsof ze opeens in een compleet onbekende wereld terechtkomen. Niet iedereen springt blij van enthousiasme die schoolbanken in.
Schrijfsters Lisette Jonkman en Susan Muskee spreken elkaar elke dag over van alles en nog wat, maar er is één onderwerp waar ze nooit over uitgepraat raken: het moederschap. Lisette is moeder van Felix (3), Elodie (2) en David (0), en Susan is moeder van Noortje (1). Maandelijks bespreken ze alles wat met jong moederschap […]