Beeld: Shutterstock
Ach ja, die goeie ouwe tijd. Toen we elkaar wellustig besprongen en om niks konden lachen. En nu is het jaren later en zijn we elkaar ongemerkt uit het oog verloren. “Soms miste ik wel de diepgang in onze gesprekken.”
Agnes (32): “Met elkaar praten is nooit ons sterkste punt geweest. Ik viel destijds op Victor omdat ik me bij hem zo veilig voelde. Meteen op mijn gemak was, inclusief plassen met de deur open. Hij is bijna twee meter lang en breedgebouwd. Zo’n fijne beer van een vent bij wie ik lekker kon wegkruipen. Trouw en eerlijk, heel anders dan de foute mannen op wie ik altijd viel. Goede restaurants, citytrips, filmmarathons op de bank: alles was fijn met Victor. Uiteraard kwam er een mooie bruiloft, vijf jaar geleden. En daarna werden onze zoon en dochter geboren. Soms miste ik wel de diepgang in onze gesprekken. Maar ach, daarvoor had ik mijn vriendinnen.
En toen werd mijn lievelingstante ernstig ziek. Longkanker. Ik was zo veel mogelijk bij haar. Doodsbang haar te verliezen. Die angst en mijn verdriet deelde ik niet met Victor. Als ik trillend en huilend in mijn auto in de parkeergarage van het ziekenhuis zat, belde ik mijn beste vriendin. Zij leek alles moeiteloos te begrijpen.
Victor deed zijn best, maar in die tijd kwamen onze knelpunten genadeloos bloot te liggen. Als ik thuiskwam na een ziekenbezoekje, vroeg hij soms niet eens hoe het was geweest. Of heel vluchtig: ‘Alles goed?’ Ik mompelde dan iets instemmends en daarmee was de kous af. Ik wilde schreeuwen: ‘Vraag dan door, lul! Vráág hoe het met de behandelingen gaat, hoe mijn tante zich voelt, hoe het voor mij is haar zo broos, doodziek en kwetsbaar te zien. En of je iets voor míj kunt doen.’ Maar ik hield mijn mond en ging zo snel mogelijk naar boven, naar de slaapkamer waar ik op bed tv ging kijken.
Mijn tante herstelde, de afstand tussen Victor en mij bleef. Zwijgend zaten we naast elkaar op de bank. Aan seks moest ik niet denken. Vier maanden geleden moest ik ineens heel hard huilen toen hij onverwachts een arm om me heen sloeg. Dat had ik zo gemist. Die avond hadden we voor het eerst weer een fijn gesprek. We concludeerden dat we allebei eenzaam zijn in onze relatie. Maar ook dat we nog veel van elkaar houden. En dat we hulp nodig hebben.
Lees ook
Dit zijn de beste soorten relatietherapie als je kinderen hebt >
Nu zijn we in relatietherapie. We hebben pas vier sessies gehad, maar ik kijk nu al met andere ogen naar ons. Ik realiseer me dat ik best gesloten ben. Ik zeg niet gauw hoe ik me echt voel en Victor kan niet aan mij ruiken waar ik behoefte aan heb. Die wensen moet ik leren uitspreken, zodat hij de kans krijgt er voor mij te zijn. En ik moet dingen minder snel voor hem invullen.
Ik dacht dat Victor het wel makkelijk vond dat ik zo weinig met hem besprak, maar dat blijkt hij juist erg kwetsend te vinden. Dat ik mijn zorgen wel met mijn vriendinnen besprak maar niet met hem. En zo zijn er nog tig voorbeelden van hoe we elkaar verkeerd begrijpen omdat we niet duidelijk zijn. Ik hoop dat we er op tijd bij zijn om het tij te keren. Daar gaan we in elk geval ons stinkende best voor doen.”
Dit artikel is deel van een interviewserie en heeft eerder in Kek Mama gestaan.
Meer Kek Mama? Volg ons op Facebook.
Denise (45) had een relatie met een twaalf jaar jongere man toen ze op haar 38ste werd overvallen door een niet te stuiten kinderwens. Inmiddels is dochter Isabeau zes. Ze ziet haar vader één zondag per maand.
Olympisch schaatskampioen Irene Schouten werd een half jaar geleden moeder van haar zoontje Dirk. Inmiddels zit ze op een roze wolk, maar haar zwangerschap was allesbehalve rooskleurig.
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
Niets in het leven is zwart of wit, en opvoeden brengt altijd dilemma’s met zich mee. Zelfs al lijkt de keuze op sommige momenten nog zo helder.
