Lisa: “Ik ben het gelukkigst als we met zijn allen in onze Amerikaanse auto zitten. De drie grote kinderen op de achterste bank, de twee kleintjes op de middelste en Joost, Laura en ik voorin. Het voelt zo zorgeloos. Als we wegrijden valt er iets van me af, alsof ik alle zorgen en problemen achterlaat. Al kletsend en zingend kan ik genieten van waar het echt om gaat: ons gezin. Even geen gedoe, roddels op het schoolplein, confrontaties met buurtbewoners, ouders die niet willen dat hun kinderen bij ons over de vloer komen of mensen die ons belachelijk maken.
Vorige week werd ik door een groepje jongeren op straat nog uitgescholden voor ‘dik hoerenwijf met je hoerenkinderen’. Ik begrijp best dat onze manier van leven controversieel is, maar we zijn geen slechte mensen of onverantwoordelijke ouders. Waarom mag een kind niet bij ons spelen? We liggen echt niet de hele dag met zijn drieën te seksen op de bank.
Geen stabiele basis
Ik leerde Laura en Joost kennen via mijn werk. Tijdens een kerstborrel raakten we aan de praat en ik merkte dat al snel veel over mezelf vertelde. Ik was 27 en nogal zoekende. Relaties wilden maar niet lukken, ik wist niet waar ik wilde wonen en wat me echt gelukkig maakte. Laura en Joost boden een luisterend oor en zo ontstond er een vriendschap.
We deden leuke dingen met zijn drieën en ik merkte dat ik bij hen een rust vond die ik nog nooit in mijn leven had gevoeld. Mijn vader heb ik nooit gekend en mijn moeder leidde een behoorlijk losbandig leven als kunstenaar. Alles mocht en kon bij ons thuis, maar er was geen stabiele basis. Als mijn moeder een paar schilderijen verkocht, gingen we direct op vakantie, maar ze vergat de rekeningen te betalen waardoor we regelmatig zonder gas en licht zaten.
Eindelijk mezelf zijn
Bij Laura en Joost kon ik eindelijk mezelf zijn. Ze waren echt geïnteresseerd in mij – iets wat ik bij mijn moeder altijd had gemist. De kunst stond altijd op nummer één, niet haar dochter. Als het na een avond praten nogal laat was geworden, bleef ik vaak slapen. En omdat het de volgende dag weer zo gezellig was, bleef ik vaak nog een nacht. Het was een diepe vriendschap en die vloeide over in liefde.
Liefde
Het begon met een keer zoenen met Joost of Laura na een paar glazen wijn. Ik vond het verwarrend, maar het voelde goed. Dat werd ook de afspraak: voelt iedereen zich nog oké bij wat er gebeurt? Zo niet, dan stoppen we ermee. Laura en ik zijn niet per se biseksueel, want we voelen ons niet tot andere vrouwen aangetrokken, maar er was wel liefde. Ook voelde ik me sterk aangetrokken tot Joost. Fysiek en emotioneel klikten we. We hoorden gewoon bij elkaar.”
Gevoelens
Natuurlijk worstelde ik met mijn gevoelens, en wat andere mensen ervan zouden vinden. In het begin vertelde ik niemand wat er speelde – daardoor hadden we met zijn drieën de ruimte te ontdekken wat we er zelf van vonden en wat we ermee wilden doen.
Het was praten, praten en praten. Ik had dat nodig. Laura en Joost stonden als stel steviger in hun schoenen, maar ik was de nieuwkomer. Ik was bang dat ik een tijdelijk verzetje voor ze zou zijn en dat ik elk moment aan de kant gezet kon worden. Ze begrepen dat en stelden me gerust, maar zoiets heeft toch tijd nodig.
Qua seks lag het ingewikkelder. Joost was weleens jaloers als Laura en ik de liefde bedreven. Andersom vond ik het lastig hoe zij elkaar konden ophitsen terwijl ik televisie keek. Het was niet zozeer jaloezie, we moesten leren vertrouwen op onze liefde. Ik wilde aandacht van hen allebei en als ik niet werd betrokken bij de seks voelde ik me buitengesloten.
Na een paar ruzies vonden we een oplossing. We moesten elkaar ruimte geven, letterlijk en figuurlijk. Daarom hebben we op zolder een extra bed gezet, zodat twee die seks wilden hebben zich daar konden terugtrekken. Vrijen met zijn drieën deden we in ons zelfgebouwde kingsize bed, waarin we ook met zijn allen sliepen.
Reactie familie
Na een jaar samenwonen durfden we voor onze relatie uit te komen. Ik vertelde het mijn moeder en een paar vriendinnen. Ze wisten wel dat ik bij Joost en Laura inwoonde, maar vroegen eigenlijk nooit hoe het echt zat. Ik denk dat ze het zagen als een typisch zweverige Lisa-actie. Dan woonde ik weer bij een vriendin en dan zat ik weer in een woongroep. ‘Als het jou gelukkig maakt, moet je het helemaal zelf weten’, zeiden ze. De rest van mijn familie zal er best achter mijn rug over gesproken hebben, maar dat begrijp ik. Zoiets hoor je niet elke dag.
Op verjaardagen van ooms en tantes kwamen we met zijn drieën opdagen, we waren altijd welkom. Alleen mijn oma van 92 had er moeite mee. Ze bleef op feestjes een beetje uit onze buurt. Ik heb er nooit wakker van gelegen. Mijn leven, mijn keus. Door er zelf geen groot ding van te maken, leek het of anderen dat ook niet deden.
Zwangerschap
Inmiddels zijn we acht jaar en vijf kinderen verder. Laura kreeg als eerste Jara, een jaar later ben ik bevallen van Tess, vervolgens raakte Laura zwanger van Lies, toen was er even een pauze van drie jaar, waarna Laura nog Daan kreeg en ik Tycho. Het voelt alsof we een klein gemeenschapje hebben opgebouwd en het gaat hartstikke goed.
Natuurlijk hebben wij hoogte- en dieptepunten, maar er is vooral heel veel liefde. Alle bevallingen hebben we samen meegemaakt en ook het opvoeden en verzorgen van de kinderen doen we met zijn drieën. Laura en ik bestieren het gezin. Dat is een enorme luxe. We werken allebei parttime waardoor de kinderen maar een dag naar de opvang hoeven. Joost heeft een fulltime baan en is er ’s avonds en in het weekend. Vijf kinderen opvoeden met drie volwassenen is prima te doen. Er is nooit discussie over wie wat doet.
Nachtdienst
Joost doet elke zaterdagochtend iets leuks met de vijf kinderen, zodat Laura en ik de boodschappen voor de hele week kunnen halen. Daarna drinken we ergens koffie. Joost en Laura zijn gek op films; ik pas op als zij een avond naar de bioscoop willen. Degene die ‘nachtdienst’ heeft, slaapt aan de buitenkant van ons grote bed, zodat je niet over twee anderen hoeft te klimmen als er iets is met de kinderen.
'Ik heb af en toe last van jaloezie'
Praktisch gezien is het dus een stuk makkelijker dan in een gezin met twee ouders, maar emotioneel is het weleens ingewikkeld. Ik vind het bijvoorbeeld moeilijk als Laura mijn dochter terechtwijst. Ik wil zelf bepalen hoe zij wordt opgevoed en dat strookt niet altijd met de opvattingen van Laura. Ik weet dat ze het goed bedoelt, maar ik mis soms de ruimte en intimiteit met mijn eigen kinderen. Hun liefde wil ik niet altijd delen. Misschien komt er ook wel jaloezie bij kijken. Als ik Laura zie knuffelen met mijn zoon Tycho, krijg ik een knoop in mijn maag, omdat ik zo graag zijn nummer één wil zijn. Bij Joost heb ik dat niet, omdat hij hun vader is. Van hem kan ik veel meer hebben.
Lees ook
'Onze goede vriend bekende dat hij droomde van een trio met ons' >
'Mensen snappen de situatie niet'
Niemand bemoeide zich met onze relatie, maar dat veranderde toen we aan kinderen begonnen. Mijn familie is positief, maar dat geldt niet voor de mensen die we leerden kennen via de crèche en school. Toen Laura haar eerste kindje kreeg, ontvingen we brieven met teksten als ‘vieze pedofielen’ of ‘we bellen de kinderbescherming.’ Heel heftig. Ons huis is ook een keer beklad met verf. We zijn drie dagen bezig geweest het eraf te halen. Ook komt het consultatiebureau bij ons langs om te controleren of het wel goed gaat.
Het verbaast me nog altijd dat zo veel mensen slecht over ons denken. We leiden een rustig leven en doen net als ieder ander ons best om onze kinderen liefdevol op te voeden. Ik begrijp dat we voer zijn voor roddels en grappen, maar we doen niemand kwaad. Vooral voor de kinderen vind ik het erg. Onze oudste dochter wordt gepest op school, ze zeggen dat haar vader een viezerik is. We proberen er zo min mogelijk aandacht aan te besteden. Ik kan wel op hoge poten naar school gaan, maar ben bang dat het de situatie alleen maar erger maakt. We blijven liever onder de radar in de hoop dat we met rust gelaten worden. Het is alleen tragisch dat we daardoor nogal afgesloten leven. We gaan bijvoorbeeld liever niet naar dorpsfeesten, omdat we worden nagekeken of nageroepen.
Unieke relatie
Het vreet aan me. Wij hebben gekozen voor deze unieke relatie, maar de kinderen niet. Natuurlijk heb ik daar van tevoren bij stilgestaan, maar ik ben misschien naïef geweest. Onze kinderen zijn het mooiste wat ons is overkomen en ik had verwacht dat mensen zouden zien hoe liefdevol we met elkaar omgaan.
Door alle negatieve dingen zijn we als gezin wel extra close geworden en dat is mooi, maar ik had het liever anders gezien. Het doet pijn dat niemand op het schoolplein me op de koffie vraagt, het doet pijn uitgelachen te worden door jongens op straat. Ik gun onze kinderen het allerbeste, maar kan ik ze dat bieden als ze als paria’s worden behandeld? Zullen ze hun hele jeugd moeten strijden tegen vooroordelen? Die gedachte maakt me verdrietig. En toch zou ik niet willen leven zonder Laura en Joost. Ik vind dat wij het recht hebben om ons leven op deze manier in te vullen.”
Dit artikel staat in Kek Mama Magazine en is al een keer eerder gepubliceerd.
Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >
