Beeld: Getty Images
Toen Rutger (43) in 4vwo aan Annemarie (44) verkering vroeg, zei ze volmondig ja. Maar er was wel een bijsluiter: hij zou haar altijd moeten delen met een vrouw.
Annemarie: “Hij was de knapste jongen in de rookkelder van school. Een loner. Altijd bezig met muziek, eigenzinnig. Ik was niet het enige meisje dat geïntrigeerd was door Rutger, al denk ik dat ik wel de enige was die niet zwichtte voor zijn uiterlijke verschijning, maar voor zijn karakter. Precies daarom koos hij voor mij – eveneens de alto. Vanaf de eerste dag dat we elkaar leerden kennen, was er een speciale verbondenheid tussen ons. Rutger keek anders naar de wereld dan andere jongens. Ruimdenkender. We discussieerden over politiek, het milieu. We waren zestien, we dachten dat we de wereld zouden verbeteren.
Dat ik ook op vrouwen viel, was voor mij een vaststaand feit sinds mijn twaalfde. Ik vroeg me nooit af of dat bijzonder was. Het was gewoon wie ik was. Rutger accepteerde dat; hij vond het juist mooi dat ik zo dichtbij mezelf stond, zei hij. We waren verliefd zoals pubers dat zijn en ik genoot van hem. Van zijn geest, zijn gezelschap, van de seks.
We gingen studeren in dezelfde stad. We kregen dezelfde vrienden en deelden al snel een kamer, omdat dat nu eenmaal praktisch was. We waren altijd samen en hadden geen cent te makken. Het leek een logische keuze. Toch begon er iets te knagen. Hoe gelukkig ik ook was met mijn leven, met Rutger – er ontbrak iets. Alsof een stuk van mij niet gezien werd. Op een feestje van de studentenvereniging zoende ik plompverloren met een meisje. Stomdronken, ik kende haar niet eens. Maar opeens viel alles op z’n plek. De volgende ochtend vertelde ik Rutger over mijn ervaring. Hij reageerde laconiek, was blij dat ik een leuke avond had gehad. ‘Ik wil dit wel vaker’, zei ik. ‘Prima’, zei hij, en haalde zijn schouders op. Alsof iets of iemand ooit tussen ons kon komen.
Ik zoende nog een paar keer met een meisje, voelde soms een vergaande bewondering voor een vrouw, maar een relatie kwam er nooit van. Rutger en ik trouwden en onze oudste zoon – nu 15 – werd geboren. En terwijl het leven doordraaide, voelde het gemis langzaam maar zeker steeds groter. Ik genoot van het gezinsleven, maar het slokte me volledig op; voor het vrouwenstuk was geen ruimte.
Lees ook – Polyamorie: ‘Papa is ook verliefd op iemand anders en dat is oké’
Op een dag, tijdens het middagslaapje van onze zoon, reageerde ik in een opwelling op een contactadvertentie op een vrouwensite. Ze zocht vriendschap ‘en misschien meer’. Twee weken later spraken we af in een Amsterdams vrouwencafé. Het voelde alsof ik vreemdging, maar ook als iets wat sterker was dan ik; ik móest dit doen. Ik had een gezellige middag, vond het fijn te kletsen met iemand die mijn gevoelens herkende, maar er was geen amoureuze klik. Daarop besloot ik het onderwerp maar weer te laten rusten.
Na onze zoon kregen we nog twee kinderen, nu 11 en 10. Het was na de geboorte van de jongste nota bene Rutger die er opnieuw over begon. ‘Ontzeg je jezelf geen dingen omwille van mij en ons gezin?’, vroeg hij op onze eerste avond uit na de kraamtijd. Hij twijfelde niet aan mijn liefde, zei hij, maar wist ook dat mijn standpunt in 4vwo geen loze kreet was geweest. ‘Ik wil niet het risico lopen dat je er over een jaar opeens achter komt dat je jezelf te lang hebt weggecijferd en alles in één klap wilt inhalen – wie weet met welke gevolgen van dien.’
Al die tijd had ik het zo druk gehad met werk en ons gezin; natúúrlijk zat het gevoel er nog. Maar waar haalde ik in hemelsnaam de tijd en energie vandaan om te daten? Bovendien was ik niet ongelukkig. Rutger en ik hadden het fijn samen, onze verbondenheid was even sterk als in de bijna twintig jaar daarvoor. Een vrouw in mijn leven zou mijn levensgeluk hooguit vergroten. Ik wist niet beter, weet ik nu, maar het zorgde er in elk geval voor dat ik nog altijd geen noodzaak voelde actief op zoek te gaan.
En toen kwam een jaar of twee later – ik was net lid van Facebook – een advertentie voorbij voor een vrouwenfeest. Dit was een teken, dacht ik. In een opwelling plaatste ik een oproepje op een forum voor lesbische en biseksuele vrouwen: ‘Wie komt met me dansen?’ Het regende reacties. Ella (42) was er één van, en de enige op wie ik reageerde. Na een paar weken heen en weer appen, boekten we een hotel in Amsterdam op de avond van het feest, spraken af vooraf samen te eten en namen de trein. We hebben het feest nooit gehaald.
Met onze rolkoffertjes tussen ons in op Amsterdam Centraal, onze eerste live ontmoeting, sloeg de vlam in de pan. We wandelden naar het hotel om de bagage neer te zetten – en kwamen de kamer de rest van de avond en nacht niet meer af.
Dat was het begin van een relatie die inmiddels net zo belangrijk voor me is als mijn huwelijk. Rutger vroeg geen details toen ik de volgende dag thuiskwam, alleen of het leuk was. Ik besloot dat het weinig toevoegde als ik zou vertellen dat we het feest hadden overgeslagen, het resultaat was immers hetzelfde: ik was vreselijk verliefd.
Lees ook – Deze 5 bekende Nederlanders hebben een open of polyamoreuze relatie
Rutger gaf me de eerste maanden de ruimte zoveel af te spreken met Ella als ik wilde. In de praktijk was dat minder dan eens per week, want ook zij bleek getrouwd met een man en had kinderen. Zo kuierden we een paar jaar door. Soms boekten we een weekendje weg, verder zagen we elkaar op onze vrije dagen wanneer de kinderen op school zaten. Het werkte, want niemand hoefde in te leveren. Rutger en ik waren gelukkig met ons gezin, Ella en haar man waren gelukkig met hun dochters, en daartussen vonden Ella en ik iets wat groot en heel bijzonder was, maar geen afbreuk deed aan wat we deelden met onze mannen.
Toen Ella en ik na twee jaar scharrelen nog steeds stapelgek waren op elkaar, zei Rutger: ‘Ik wil haar man wel ontmoeten.’ Niet vanuit een soort lotgenotenbehoefte, hij wilde het plaatje gewoon ‘rond’ maken, zei hij. Dus zo geschiedde. Ella en ik organiseerden een barbecue in haar tuin, inclusief alle kinderen. Het werd oergezellig. Rutger en Richard – de man van Ella – zijn geen hartsvrienden, maar kunnen het wel goed met elkaar vinden.
Sindsdien vieren we kerst en verjaardagen samen. We zijn zelfs een paar keer met z’n allen op vakantie geweest. De mannen bezweren het nooit over de relatie tussen Ella en mij te hebben. Het maakt me niet uit, maar ik denk echt dat ze ons de ruimte simpelweg gunnen.
Een jaar geleden zijn we verhuisd naar de woonplaats van Ella en Richard. Dat betekende nieuwe scholen voor de kinderen, maar voor Rutgers werk was het beter. Het is dichterbij, en in deze – veel grotere – woning heeft hij een eigen kantoor. Ik ben minder lang van huis doordat mijn vriendin zo dichtbij is, en de sportfaciliteiten – alle kinderen sporten op hoog niveau – zijn nog beter ook. We varen er allemaal wel bij. Onze kinderen weten niets van de ware aard van onze verhuizing. Het doet er niet toe, vinden wij. Hun stabiele basis verandert niet, doordat Ella en ik toevallig veel tijd samen doorbrengen. Onze wederzijdse kinderen zien ons als een soort tantes.
Onlangs vroeg mijn oudste wel: ‘Mam, de band die jij met Ella hebt is wel héél close, hè?’ Hij voelt dat het geen standaard vriendschap is. Dat ik twee nachten per week bij haar slaap terwijl ze praktisch om de hoek woont, ís natuurlijk ook niet standaard. Bij haar hebben we onze eigen zolderkamer – ons huis heeft geen ruimte waar we ons samen kunnen terugtrekken – en Richard ligt een verdieping lager. Ja, natuurlijk voelde dat ongemakkelijk, de eerste keren. Maar hij zegt: ‘Vrouwen gaan nu eenmaal intiemer met elkaar om dan mannen.’ Dat er bij ons ook seks bij komt kijken, maakt voor hem niet uit.
Zolang Ella het maar niet met een man doet, want dat voelt hij als concurrentie. Rutger staat daar min of meer hetzelfde in. Ik snap het wel: ze ondervinden al jaren dat de relatie tussen Ella en mij echt náást onze huwelijken staat. Het doet er geen afbreuk aan, het is gewoon een onmisbaar onderdeel van Ella en mij dat niets met onze gezinnen te maken heeft. Rutger en ik vrijen zelfs nog net zo vaak als in de tijd voordat Ella er was. Dat voelt voor ons allebei goed, nooit meer seks met een piemel zou ik vreselijk missen.
Rutger geeft ruiterlijk toe dat hij het ook wel lekker vindt, twee nachten per week wat tijd voor zichzelf. Hij heeft geen behoefte aan een ander, zegt hij. Ik geloof dat, net als wanneer Richard zegt dat hij meer dan genoeg heeft aan Ella. Ik realiseer me dat ik een extra partner van Rutger wel zou moeten accepteren, zou de situatie zich ooit voordoen. Gelijke monniken, gelijke kappen. Ik moet er niet aan denken, maar haat mezelf erom dat ik dat zo voel.
Lees ook – Carina (42) gaat vreemd en haar man accepteert dat
Ik ben beide mannen enorm dankbaar voor hun ruimhartigheid. We hebben afgesproken de kinderen wel eerlijk antwoord te geven over onze constructie als ze er ooit naar vragen. Hoewel het niet iets is waarvoor we ons schamen, of waarvan we denken dat het schadelijk voor ze is, denken we wel dat ze pas informatie nodig hebben wanneer ze die behoefte zelf aangeven. Dan vormt het ze hopelijk tot open, vrije mensen.
Ik zou Rutger nooit kwijt willen, en Ella denkt er niet aan Richard te verlaten. Noem je dat polyamorie? Wij plakken er liever geen label op. Ik reken me rijk met de grandioze hoeveelheid liefde in mijn leven en weet dat Rutger tevreden is met de hoeveelheid liefde in het zijne. Ik kan niet in de toekomst kijken. Misschien voelt de situatie anders als de kinderen later de deur uit zijn. Wil Rutger me fulltime voor zichzelf, of voelt het voor mij beter om fulltime bij Ella te zijn. Hoe dan ook zullen onze kinderen dan terugkijken op een liefdevolle jeugd. Díe liefde is voor mij uiteindelijk het allerbelangrijkste.”
In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.
Schoonmoeders: je kunt niet zonder ze, maar soms halen ze ook het bloed onder je nagels vandaan. Zeker als ze, met de beste bedoelingen, over je grenzen heen walsen. Maria kon haar ogen niet geloven toen haar baby na een dagje bij oma met gaatjes in haar oren thuiskwam.
Toen de dochter van Leah vijf werd, wist ze precies wat ze wilde: haar kinderfeestje vieren in een ballenbak. En dat werd een onvergetelijke verjaardag.
Anouk is trotse echtgenote van Erwin en mama van vier meiden: Aurélie (10), Emeline (8), Vieve (7) en Lilou (4). In hun levendige huishouden is het soms één en al chaos, maar liefde, gelach en spontane dansfeestjes voeren steevast de boventoon. Anouk deelt vol enthousiasme haar avonturen in het ouderschap.
Laten we eerlijk zijn: niet iedereen loopt warm voor kerst. Waar de ene groep helemaal losgaat met kerstbomen, kerstmuziek en uitgebreide diners, zijn er ook sterrenbeelden die Kerstmis het liefst overslaan.
Als ouder probeer je alles zo goed mogelijk te doen voor je kind. Maar wat als je goede intenties onverwacht botsten met de – soms bijzondere – schoolregels? Isa ontdekte dit op de harde manier toen een onschuldige waterfles voor drama zorgde.
Elke woensdag vertelt een leerkracht aan Kek Mama wat ze meemaakt. Deze keer: Juf Mirella (27) geeft les aan groep 4.