Beeld: 123RF
Lieve (31) is moeder van Jan (3) en Dries (1). Na een heftige scheiding heeft ze de liefde opnieuw gevonden in Rogier, met wie ze een latrelatie heeft. Voor Kek Mama schrijft ze over alles wat ze sindsdien doormaakt.
De laatste tijd spookt het vaker en vaker door mijn hoofd. Wil ik samenwonen? Elke avond samen de kinderen naar bed brengen, ruzie maken over wie de afwasmachine uitruimt, lekker vroeg romantisch onder de wol of zomaar naar een vriendin ’s avonds omdat Rogier toch thuis is.
Eigenlijk gaat dat latten heel erg prima op dit moment. We eten op dinsdag en donderdag samen en gaan dan onze eigen weg. Ik leg de kinderen op bed of ontvang de oppas en ga een uur of twee sporten. Hij gaat naar vrienden, sleutelt aan de motor of gaat naar zijn eigen huis om wat wasjes te draaien. Een keer in de week slapen we doordeweeks samen. En natuurlijk zijn we elk weekend bij elkaar.
Maar toch, de momenten op die ochtend dat we samen wakker worden zijn heerlijk. Elkaar in de ogen kijken bij het ontwaken, de taken verdelen en de ochtend echt goed beginnen. Ik maak brood voor alle mannen, hij kleedt Jan aan. Ik doe mijn haar, hij zorgt ervoor dat de jongens eten. Die ochtenden maken me zo gelukkig. Die ochtenden zie ik mijn kinderen lachen aan tafel. Die ochtenden zie ik Rogier echt opgaan in zijn rol en genieten van het gezinsleven. Naast het geluk dat het ons alle vier brengt zou het praktisch gezien ook fijn zijn. Nog maar één afwasmachine om uit te ruimen, maar één vloer om te dweilen, maar één huishouden om boodschappen voor te doen, één bed om te verschonen en niet meer heen en weer rijden om de poes brokjes te geven en de kattenbak schoon te maken.
Natuurlijk zijn er ook nadelen. Jan gaat volgende week starten op zijn nieuwe basisschool. De plek waar we samen zouden willen gaan wonen is 15 kilometer verderop. Dat kunnen we Jan niet eens aandoen, om binnen zeer korte tijd alweer van school te wisselen. Om nog maar te zwijgen over het afstand doen van de luxe van een eigen huis waar je je even kunt terugtrekken. Gewoon, als je soms klaar bent met elkaar, lekker kunt uitrazen en chagrijnig wilt zijn in je eigen bed, in je eigen huis, waar je gewoon de haken op de deur kunt doen.
Maar als ik al dat rationele weglaat en af ga op mijn gevoel, dan sta ik vanavond nog dozen in te pakken. Met plezier, en een heel klein beetje twijfel. Twijfel gebaseerd op eerdere samenwoonervaringen. Want zodra ik meer ga delen dan alleen mijn liefde, gaat het mis. Of beter gezegd: is het altijd misgegaan. Misschien ben ik stiekem gewoon bang dat ook dit eindig is. Bang dat hij over een tijdje ook zegt dat hij niet meer van me houdt, het gezinsleven toch niks voor hem is of hij zich teveel ergert aan het feit dat er in mijn mok altijd een slokje koude koffie staat.
Misschien moet ik het ook gewoon even laten rusten. Het bang zijn loslaten. Want in het verleden behaalde resultaten bieden immers geen garantie voor toekomst. En dat is mijn geval maar beter ook.
Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >
Al jaren is de time-out het go-to trucje van veel ouders. Kind boos? Stuur ze weg, laat ze afkoelen en haal ze daarna weer terug. Maar vaak werkt het averechts, zeggen onderzoekers. Kinderen voelen zich er alleen maar rotter door. Alsof ze gestraft worden voor emoties waar ze zelf geen controle over hebben.
Lara Temme is tekstschrijver en woont samen met haar zoon (9) en dochter (11) in Brabant. Thuis wordt er veel gelachen, geknuffeld, gehuppeld en gezongen. Wel vals, maar daar heeft het gezin zelf weinig last van. Evenals de altijd rommelige zolder.
Kleinkinderen zijn vaak dol op hun opa en oma (mede door de liefde, aandacht en cadeautjes). Volgens life coach Susan Allan kan hun aanwezigheid ook een enorme opluchting voor ouders zelf zijn. Vooral omdat het bij hen draait om er zijn voor steun en warmte, zonder regels te buigen of tegen de ouders in te […]
Tweeduizend euro per week neertellen voor een vakantiehuisje? Dana niet gezien. Al jaren ruilt ze met een ander gezin van huis, zodat ze hun geld aan leuke dingen kunnen besteden én drie keer per jaar op reis kunnen. Ook zonder geldboom in de tuin.
Oudste kind zijn betekent dat je het proefkonijn bent. En ja, soms is het echt zwaar om de eerste te zijn, want af en toe wil je gewoon al die verantwoordelijkheden die bij die titel horen in de prullenbak gooien. Toch blijkt uit onderzoek dat het uiteindelijk best wat oplevert.
We kennen haar allemaal: de moeder die, terwijl jij nog druk staat te kletsen over traktaties en Cito-scores, al half in de auto zit. Niet omdat ze onvriendelijk is, maar omdat het schoolplein gewoon niet haar natuurlijke habitat is. En geloof ons: haar sterrenbeeld verraadt alles.
