Wij laten onze zoon (7) en dochter (9) zoveel gamen als ze willen. We vinden dat ze de cyberwereld goed moeten leren kennen omdat die de toekomst heeft. Andere ouders vinden dat stom omdat onze kinderen verslaafd kunnen raken. Vinden jullie dat terecht?
Els en Do: Zo, u durft te vloeken in de kerk! De tantes houden van mensen die tegen de stroom ingaan. Aan de andere kant zijn we dol op middenwegen. Dus we begrijpen de zorgen van uw collega-ouders ook.
Sommige chocoladefabrieken laten hun werknemers in het begin zoveel chocola eten als ze willen. Op een dag komt de zoetigheid ze de strot uit. Daar doet uw standpunt ons aan denken.
Lees ook
'Zet dat spel eens uit' >
Gameverslaving
Gameverslaving komt bijna uitsluitend voor bij jongens. Die houden nu eenmaal meer van autoracen, tegenstanders neerknallen en voetballen. En dan kunnen ze met gamen hun hart ophalen. “Je moet van steen zijn om niet te worden gegrepen door de schoonheid van World of Warcraft”, aldus columniste Suzanne Rethans, die twee gamende zoons heeft. De meeste meisjes zijn intussen bezig met duckfaces trekken en selfies maken. U hebt grotendeels zelf in de hand of uw kinderen in de problemen komen. Lagereschoolkinderen zijn, anders dan pubers, goed in beeld te houden. Als uw kinderen alleen maar gamen, geen vriendjes hebben en nooit buitenspelen, kunt u altijd nog ingrijpen.
Leerzaam
Vaak is er bij kinderen die verslaafd raken al iets anders aan de hand. ADHD’ers bijvoorbeeld, worden rustiger van gamen en lopen daardoor meer risico op verslaving. Het gamen op zich is onschuldiger en leerzamer dan veel mensen denken. Aan de andere kant: alles waar ‘te’ voor staat is verkeerd, behalve tevredenheid. Dat leerden we al van onze moeders. Surft u vooral naar nuttige sites als mediaopvoeding.nl, dan hoort u het ook eens van een ander dan de tantes.
De opvoedtantes Els en Do beantwoorden opvoedvragen met een knipoog en stellen zichzelf voor: “Wij zijn geboren voordat de pil was uitgevonden, kwamen ter wereld zonder dat onze ouders daarom hadden gevraagd en werden te hooi en te gras opgevoed. Zelf kregen wij heel bewust kinderen en daarom voelen we tot op de dag van vandaag (ze zijn inmiddels 34, 22 en 20) de plicht hen permanent gelukkig te maken. We kennen dus twee opvoedingsstijlen van nabij, en blijven onverminderd op zoek naar de gulden middenweg.”
Ook een opvoedvraag? Mail ’m naar elsendo@kekmama.nl
Dit artikel staat in Kek Mama 06-2019.
Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >
