De dood is misschien niet een onderwerp dat je één, twee, drie aan de keukentafel bespreekt met je kind. Toch kan het goed zijn om er juist wél over te praten. Hoe? Vier handige tips.
Stel nu: jullie huisdier is overleden. Natuurlijk is dat heel verdrietig, maar je kunt het voor je kind wel wat dragelijker maken.
Ga het gesprek aan en vraag hoe je kind zich voelt. Probeer de gevoelens niet voor ‘m in te vullen, maar laat hem vooral zelf aan het woord.
Erken het verdriet van je kind en wees open. Op deze manier voelt je kind zich gehoord en veilig én krijgt hij het vertrouwen dat hij zijn emoties bij jou kan uiten.
De dood is verdrietig, maar hoort wel bij het leven. Doordat het onderwerp bespreekbaar blijft en je er geen taboe van maakt, laat je je kind merken dat erover praten niet eng hoeft te zijn. Probeer het gesprek daarom niet te snel af te kappen – misschien omdat je er zelf wat ongemakkelijk bij voelt of je liever over iets vrolijks praat – en geef je kind de ruimte.
Sta samen stil bij de mooie herinneringen met jullie huisdier. Die keer dat-ie mee ging op vakantie, de verjaardagstaart in één hap naar binnen klokte of aan de broekspijp van de buurman hing – zo houd je het ook een beetje luchtig. Hoe beladen een thema als ‘de dood’ ook lijkt, kinderen kunnen vaak beter omgaan met zware onderwerpen dan je van tevoren dacht. En daarbij geldt ook: jong geleerd is oud gedaan.
Als ouder kun je nog zo je best doen om je kinderen met een gerust hart de wereld in te sturen, maar soms knijpt je moederhart toch even samen. Ook bij het koningspaar thuis is dat niet anders.
Sinterklaas is een gezellig kinderfeest, maar kan ook voor veel spanning zorgen. Bij Jikke (34) thuis zorgde de sinterklaassurprises dit jaar voor een portie kinderlijke wraak.
Louisa is verloskundige in de Randstad en moeder van Khai (3). In haar werk komt ze dagelijks de ontroerende en krachtige kanten tegen van het zwanger zijn, de bevalling en alles wat daarna komt. In haar columns deelt ze openhartige verhalen en inzichten.
Soms zit je ergens, in de wachtkamer of in de rij bij de bakker, en denk je: lief kind, wie heeft jou op de ‘luid en los’-stand gezet?
Er is zo’n opvoedwijsheid die hardnekkig blijft hangen: zoals je een kind aanspreekt, zo gaat het zich ook gedragen. Geef je vertrouwen, dan groeit het. Praat je alsof het kind iets kan, dan gaat het eerder proberen om inderdaad “dat kind” te zijn.
Goed voor de dag komen bij je kersverse nieuwe schoonouders wil je altijd, maar met kerst nóg een beetje meer. En juist toen liep het bij Kira he-le-maal verkeerd af, want zij eindigde als een soort rollade.
