‘Mijn zoon (11) mag niet langer dan één uur gamen, maar bij de buren is er geen limiet’
Mijn zoon (11) mag van mij niet langer dan een uur per dag gamen, maar bij de buurjongen is er geen limiet. Mijn buurvrouw denkt dat kinderen er zelf wel genoeg van krijgen. Ze zegt: “Bij ons wordt 24/7 gegamed, als je niet wil dat je zoon meedoet moet je hem thuishouden.”
Zo, die dame durft nog eens te vloeken in de kerk. Wij zijn dol op dwarsliggers, dus we hebben bij voorbaat een zwak voor uw buurvrouw. Misschien heeft ze gelijk als ze beweert dat een overdosis gamen geen probleem is. Dat zal ongetwijfeld het geval zijn bij de meeste kinderen. Het schijnt dat zo’n drie tot vijf procent van de gamers uiteindelijk verslaafd raakt. Meestal zijn dat jongens. Een gameverslaving lijkt op een gokverslaving en heeft grote invloed op je leven en relaties. Een compulsieve gamer lijdt aan slaapgebrek, trekt zich terug in zijn eigen wereldje, is niet geïnteresseerd in sport en school, heeft een kort lontje en wordt woedend als hij niet kan gamen. Afkicken is buitengewoon moeilijk.
Lees ook
Grenzen
Tot zover het zwarte scenario. Terug naar uw zoon en de recalcitrante buurvrouw. Wij zeggen: thuis trekt u uw eigen grenzen en dat is uw goed recht. Als uw zoon naar de buren vertrekt om te gamen, houdt u hem niet tegen. Hij is elf en weet allang dat in elk gezin andere regels gelden. Zolang hij niet besluit voorgoed bij de buren te gaan wonen, is er niets aan de hand. Houd de vinger aan de pols. Is uw zoon vrolijk? Heeft hij andere vrienden buiten het buurjongetje? Sport hij? Gaat hij met plezier naar school? Laat hem in dat geval lekker gamen en wens hem veel plezier als hij richting buren vertrekt.
De opvoedtantes Els en Do beantwoorden opvoedvragen met een knipoog en stellen zichzelf voor: “Wij zijn geboren voordat de pil was uitgevonden, kwamen ter wereld zonder dat onze ouders daarom hadden gevraagd en werden te hooi en te gras opgevoed. Zelf kregen wij heel bewust kinderen en daarom voelen we tot op de dag van vandaag (ze zijn inmiddels 34, 22 en 20) de plicht hen permanent gelukkig te maken. We kennen dus twee opvoedingsstijlen van nabij, en blijven onverminderd op zoek naar de gulden middenweg.”
Ook een opvoedvraag? Mail ’m naar elsendo@kekmama.nl
Dit artikel staat in Kek Mama 02-2019.
Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >
