Mijn dochtertje (5) durft niet in het water. De zwemjuf adviseert het elke week opnieuw te proberen. Alle kinderen hebben lol, zij steekt hooguit een teen in het water. Moet ik toch doorzetten met zwemles?
Lees verder onder de advertentie
Els en Do: Tante Els had ook zo’n kind. Elke woensdagmiddag zat ze een uur in een naar chloor stinkend zwembad om aan te zien hoe haar vijfjarige zoon huilend aan de kant stond. Zo moedig als hij buiten het zwembad was, zo bang was hij voor water. Hij was groot en sterk voor zijn leeftijd, dus motorisch had hij geen problemen, maar hij stierf liever dan dat hij het water in ging.
Lees verder onder de advertentie
Els heeft er honderden guldens aan gespendeerd. Zij haalde hem uiteindelijk van zwemles en wachtte tot het zomer werd. Toen zette ze haar tent op een Zuid-Franse camping. Het was daar zo heet dat kleine Thijs wel in het peuterbadje wilde. Els lokte hem verder en verder, in ruil voor de verrukkelijkste ijsjes. Langzaam schoof hij door naar het kinderbad. En ten slotte, na drie weken, naar het diepe. Kortom, zijn eerste zwemles heeft hij van zijn moedertje gehad. Zoals ze hem ook heeft leren lopen.
Terug van vakantie ging het verrassend snel. Thijsje haalde in sneltreinvaart zijn A-diploma. Daar heeft tante Els het bij gelaten; ze wilde nooit meer een tegenstribbelend vochtig jongenslijfje in de kleren hijsen terwijl het zweet haar over de rug druppelde. Els’ moeder heeft haar kleinzoon vervolgens duiken geleerd. Mevrouw Rozenbroek zat in haar jeugd op schoonspringen (omdat ze verliefd was op de duikleraar, maar dat is weer een ander verhaal). Bij haar zes kinderen was ze er niet aan toegekomen – Els kan nog steeds niet duiken, maar haar zoon kan het nu beter dan Maarten van der Weijden.
Lees verder onder de advertentie
De opvoedtantes Els en Do beantwoorden opvoedvragen met een knipoog en stellen zichzelf voor: “Wij zijn geboren voordat de pil was uitgevonden, kwamen ter wereld zonder dat onze ouders daarom hadden gevraagd en werden te hooi en te gras opgevoed. Zelf kregen wij heel bewust kinderen en daarom voelen we tot op de dag van vandaag (ze zijn inmiddels 35, 23 en 21) de plicht hen permanent gelukkig te maken. We kennen dus twee opvoedingsstijlen van nabij, en blijven onverminderd op zoek naar de gulden middenweg.”
Iedere ouder kent het: die momenten waarop je kiest tussen je kind aankleden naar maatschappelijke normen of gewoon de vrede bewaren. Tot iemand anders je er subtiel op wijst dat je misschien een grens bent overgegaan.
Iedere week delen we op Kek Mama een dilemma van een lezer. Deze week het verhaal van Lizzy (36). Ze piekert over haar financiën en waar ze verstandig aan doet: herinneringen of geld sparen voor haar kinderen.
De Braziliaanse moeder Carol Canineu, moeder van drie, herinnert zich het moment nog goed: haar zesjarige dochter liet een bakje yoghurt over de bank vallen. Ze stond op het punt om uit te barsten, maar hield zichzelf tegen.