Mijn dochtertje (5) durft niet in het water. De zwemjuf adviseert het elke week opnieuw te proberen. Alle kinderen hebben lol, zij steekt hooguit een teen in het water. Moet ik toch doorzetten met zwemles?
Els en Do: Tante Els had ook zo’n kind. Elke woensdagmiddag zat ze een uur in een naar chloor stinkend zwembad om aan te zien hoe haar vijfjarige zoon huilend aan de kant stond. Zo moedig als hij buiten het zwembad was, zo bang was hij voor water. Hij was groot en sterk voor zijn leeftijd, dus motorisch had hij geen problemen, maar hij stierf liever dan dat hij het water in ging.
Els heeft er honderden guldens aan gespendeerd. Zij haalde hem uiteindelijk van zwemles en wachtte tot het zomer werd. Toen zette ze haar tent op een Zuid-Franse camping. Het was daar zo heet dat kleine Thijs wel in het peuterbadje wilde. Els lokte hem verder en verder, in ruil voor de verrukkelijkste ijsjes. Langzaam schoof hij door naar het kinderbad. En ten slotte, na drie weken, naar het diepe. Kortom, zijn eerste zwemles heeft hij van zijn moedertje gehad. Zoals ze hem ook heeft leren lopen.
Lees ook
Watervrees bij kinderen: wat kun je hieraan doen? >
Terug van vakantie ging het verrassend snel. Thijsje haalde in sneltreinvaart zijn A-diploma. Daar heeft tante Els het bij gelaten; ze wilde nooit meer een tegenstribbelend vochtig jongenslijfje in de kleren hijsen terwijl het zweet haar over de rug druppelde. Els’ moeder heeft haar kleinzoon vervolgens duiken geleerd. Mevrouw Rozenbroek zat in haar jeugd op schoonspringen (omdat ze verliefd was op de duikleraar, maar dat is weer een ander verhaal). Bij haar zes kinderen was ze er niet aan toegekomen – Els kan nog steeds niet duiken, maar haar zoon kan het nu beter dan Maarten van der Weijden.
De opvoedtantes Els en Do beantwoorden opvoedvragen met een knipoog en stellen zichzelf voor: “Wij zijn geboren voordat de pil was uitgevonden, kwamen ter wereld zonder dat onze ouders daarom hadden gevraagd en werden te hooi en te gras opgevoed. Zelf kregen wij heel bewust kinderen en daarom voelen we tot op de dag van vandaag (ze zijn inmiddels 35, 23 en 21) de plicht hen permanent gelukkig te maken. We kennen dus twee opvoedingsstijlen van nabij, en blijven onverminderd op zoek naar de gulden middenweg.”
Ook een opvoedvraag? Mail ’m naar elsendo@kekmama.nl
Dit artikel staat in Kek Mama 02-2020.
Meer opvoedadvies? Schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >
Lara Temme is tekstschrijver en woont samen met haar zoon (9) en dochter (11) in Brabant. Thuis wordt er veel gelachen, geknuffeld, gehuppeld en gezongen. Wel vals, maar daar heeft het gezin zelf weinig last van. Evenals de altijd rommelige zolder.
Oudste kind zijn betekent dat je het proefkonijn bent. En ja, soms is het echt zwaar om de eerste te zijn, want af en toe wil je gewoon al die verantwoordelijkheden die bij die titel horen in de prullenbak gooien. Toch blijkt uit onderzoek dat het uiteindelijk best wat oplevert.
Al jaren is de time-out het go-to trucje van veel ouders. Kind boos? Stuur ze weg, laat ze afkoelen en haal ze daarna weer terug. Maar vaak werkt het averechts, zeggen onderzoekers. Kinderen voelen zich er alleen maar rotter door. Alsof ze gestraft worden voor emoties waar ze zelf geen controle over hebben.
Tweeduizend euro per week neertellen voor een vakantiehuisje? Dana niet gezien. Al jaren ruilt ze met een ander gezin van huis, zodat ze hun geld aan leuke dingen kunnen besteden én drie keer per jaar op reis kunnen. Ook zonder geldboom in de tuin.
Kleinkinderen zijn vaak dol op hun opa en oma (mede door de liefde, aandacht en cadeautjes). Volgens life coach Susan Allan kan hun aanwezigheid ook een enorme opluchting voor ouders zelf zijn. Vooral omdat het bij hen draait om er zijn voor steun en warmte, zonder regels te buigen of tegen de ouders in te […]
Lekker afkoelen in de zee of het zwembad staat garant voor dikke pret, maar soms ook voor dikke tranen – van het lachen of van het huilen.
