JAN LEGT HET NOG EEN KEER UIT: Strontvervelend

In de geniale animatiefilmserie Shrek gaan de woeste Ogre, zijn knappe prinses en hun rouwe ezel Donkey op weg naar Far, Far Away. Het is een bijzonder lange rit in de Pompoen-paardenkoets, vooral voor de ezel, die om de haverklap vraagt: ‘Zijn we er al?’ Aanvankelijk blijft Shrek, steeds iets minder kalm, nee zeggen, maar uiteindelijk roept hij in wanhoop: ‘Ja!’ Zegt de ezel: ‘Echt?’ Waarop de Ogre woedend ‘Nee!’ brult en tegen de ezel schreeuwt dat-ie in godsnaam tien minuten zijn bek moet houden. Verontwaardigd gehoorzaamt de ezel, die echter wel de rest van de weg irritante plopgeluidjes gaat zitten maken die zijn reisgenoten tot waanzin drijven. 

Rondspattend klamzweet

Ik moest aan deze scène denken toen ik met één buurman en drie jongetjes een thuiswedstrijd van Ajax ging bezoeken. Tijdens de korte reis naar de Amsterdam Arena presteerden de drie jongeheren het beide vaders rondspattend klamzweet te bezorgen, hun stem herhaalde malen te laten verheffen, en te dreigen met geweld. De heren waren luidruchtig, brutaal, grof in de mond, handtastelijk en hysterisch, kortweg: strontvervelend. En net als bij de ezel was er niets wat wij daartegen konden uitrichten. Vervelend zijn is een ongrijpbaar kinderfenomeen. Waarom gaan in principe vriendelijke en welopgevoede kinderen ineens compleet in de contramine? En waarom lijken die kinderen op zo’n moment volstrekt doof voor de gezaghebbers des huizes en wagen ze zich aan gedrag dat ze op elk ander moment wel uit hun hoofd zouden laten? Je komt er op zeker moment achter wat de triggers zijn. Er is meestal iets opwindends aanstaande, of juist helemaal niets te doen. Men is de avond tevoren laat naar bed gegaan. Ze zijn te lang met een of ander broertje/vriendje opgescheept geweest, of juist uitzinnig blij elkaar weer te zien.

Voor de derde keer de kat in brand gestoken

En veel ouders geven suiker, ADHD of hoogsensitiviteit de schuld, maar die opties zou ik pas gaan onderzoeken als hij/zij voor de derde keer de kat in brand heeft gestoken. Nee, na lang en rijp beraad met mezelf kom ik tot de conclusie dat vervelend zijn een ongelukkig samenspel is van een overdosis energie, een vleugje grenzen opzoeken en een oncontroleerbare uitgelatenheid die door het ontspoorde kinderbrein op dat moment niet kan worden uitgeschakeld. Geheel tegen mijn opvliegende principes heb ik me dus voorgenomen niet meer kwaad te worden als mijn kind strontvervelend is. Omdat het dus toch geen zin heeft en ik spijt krijg van de oorvijg die ik heb uitgedeeld. En omdat hij er dus weinig aan kan doen dat hij af en toe niet te genieten is. Maar mocht hij dit lezen: maak er geen gewoonte van, jongeman.

Jan Heemskerk (53) is radiopresentator en tv-maker, theaterkneus en boekenschrijver, maar eerst en vooral vader van drie prachtzoons bij twee vrouwen. Je mag hem natuurlijk altijd mailen: jan@kekmama.nl

Tijdelijke aanbieding: Neem nu een abonnement op Kek Mama en krijg een gratis tas naar keuze >