Jan legt het nog een keer uit: scheiden

Jan Heemskerk

13 juni, 2017 - 12:16

Leestijd: 3 minuten

Scheiding is tamelijk traumatisch

Een scheiding, dat weet ik ook uit eigen ondervinding, is een tamelijk traumatische ervaring. Vooral als er een ander in het spel is en allerlei noties van bedrog en vernedering door je hoofd dwalen, alsmede pornografische voorstellingen van de lieve bruidegom die het behang van de muren schreeuwt, in jullie slaapkamer, onder de tedere liefkozingen van de buurvrouw met wie hij altijd tennist. De sukkel.

Van je ex kom je nooit meer af als je kinderen hebt

Gelukkig zijn de meeste scheidingen van de huis-tuin-en-sleur-variant. Gevalletjes op elkaar uitgekeken, de langzame seksdood-nade-baby, noem maar op. Desondanks, zoals gezegd, de scheiding is en blijft een traumatische gebeurtenis. De boel moet verdeeld. Een ideaal klimaat voor misverstanden en handelingen waar je later spijt van krijgt, en denk dan niet in termen van weken of maanden, maar jaren en jaren. En jaren. Want van je ex kom je nooit meer af als je kinderen hebt.

Wel papa en mama, geen man en vrouw

Hoe maak je deze situatie draaglijk en wikkel je de zaak verstandig en zorgvuldig af? Dat is eenvoudiger dan je denkt. Allereerst: realiseer je dat je enkel invloed hebt op je eigen gedachten, gevoelens en handelen. Niet op die van de ander. Twee: wat ook de reden is van jullie breuk, je moet het accepteren en de relatie achter je laten. Maak je ex dus vanaf dag één in woord en daad duidelijk dat het relatieloket is gesloten en ook niet meer opengaat. Jullie zijn nog papa en mama, maar niet meer man en vrouw. Dus vanaf nu kan hij met zijn shit terecht bij zijn moeder, zijn stinkende vrienden en die slet van kantoor.

Verwar verdriet en rouw niet met schuld

Waarmee je ook korte metten moet maken: schuldgevoel. En wel omdat de term ‘schuldgevoel’ suggereert dat iemand ‘schuld’ heeft aan de scheiding, terwijl een scheiding niets meer of minder betekent dan dat twee mensen ontdekken dat ze niet meer bij elkaar passen. Verwar dus verdriet en rouw niet met schuld. Maak duidelijk dat jullie in jouw optiek ieder evenveel verantwoordelijkheid dragen voor het falen van de relatie. Voor jou telt slechts een goede en gelijkwaardige afhandeling met het oog op het belang en geluk van de kinderen. Want: als de ander voelt dat agressief gedrag niets uithaalt, wil diegene na verloop van tijd nog weleens kalmeren en overwegen de zaak eens van de constructieve kant te bekijken. En zijn we daar eenmaal aangeland, dan kunnen we mijlen gaan maken. Bedenk: de scheidingsindustrie verdient miljoenen aan vechtscheidingen – wees dus verstandig, en doe het anders.

Dit artikel staat ik Kek Mama 06-2017