Beeld: Getty Images
Eén kind of juist een heel huis vol. Hoeveel kinderen je hebt of wilt gaat niemand wat aan, behalve jezelf. Toch vinden sommige mensen dat ze hun mening ongevraagd mogen geven. Dat merkte Alexandra toen ze haar vijfde zwangerschap aankondigde.
“En toen stonden er opeens twee lijntjes op de zwangerschapstest. Positief! Ik was zo blij, maar meteen kwamen er ook tegenstrijdige emoties omhoog. Ik voelde direct de angst om het aan anderen te vertellen. Dit keer gaan mensen echt denken dat ik gek ben, dacht ik. Bij de aankondiging van mijn vierde zwangerschapsaankondiging kreeg ik al vreemde blikken. Mijn broer vroeg of ik katholiek was geworden. Suggereerde hij nou dat ik niet in anticonceptie geloofde? Ik weet dat vijf kinderen niet meer de norm zijn in 2023, maar is het echt zo vreemd? Blijkbaar wel. Tot mijn verbazing reageerde iedereen over het algemeen enthousiast. Aangezien ik al vier jongens had, was de prangende vraag vooral: “Denk je dat het deze keer eindelijk een meisje zal worden?” Toch zeiden enkele mensen precies waar ik bang voor was, iemand vroeg zelfs of ik zoveel kinderen ‘met opzet’ kreeg. “Natuurlijk,” antwoordde ik, want ik weet ondertussen behoorlijk goed hoe baby’s worden gemaakt. Hoewel de grappen meestal goedbedoeld zijn, neigden ze vanaf zwangerschap vier en vijf meer naar een oordeel. Oudere familieleden maakten grapjes over hoe arm we zouden worden, gebaseerd op hun voorspellingen van de stijgende prijzen de komende jaren. Niet iets wat een zwangere vrouw normaal gesproken wil horen. Maar wat interessant was, was hoe de toon veranderde toen ik het geslacht van de baby onthulde; het werd inderdaad een meisje. Plots leken de grappenmakers een ‘reden’ te hebben gevonden voor onze ijverigheid op het gebied van baby’s maken. Na vier keer een jongen zou mijn gezin compleet zijn met dit meisje. Alsof ik een reden moest geven voor deze baby. Online postte ik dat ik een dochter kreeg, en de reacties stroomden binnen. Ik was verrast door alle meningen over hoe mijn zoons en dochter straks met elkaar om zouden gaan, het ging nota bene over een baby die nog niet eens geboren was. Slechts één bericht was progressief. “Dat wordt een gelukkige en beschermde kleine meid. Een echte ‘badass’ en de baas over haar grote broers,” postte een vrouw. Na weken van verschillende opmerkingen, positief of negatief maar altijd ongevraagd, vroeg ik mijn man waarom mensen de behoefte voelden om te oordelen over ons leven. Ik wist namelijk niet meer hoe ik moest reageren. Gelukkig was zijn reactie heel rationeel: “Ze zijn niet bezig met of wij het aankunnen, ze zijn vooral bezig met zichzelf en dat zij het niet aan zouden kunnen.” Ze stelden zich niet voor dat mijn gezin zich met één zou uitbreiden, maar hoe vijf kinderen voor hen zouden zijn. Ik ontdekte ook waarom de opmerkingen me zoveel deden: ik begon aan mezelf te twijfelen. ‘Kan ik dit wel? Is vijf te veel? Verslechterd ons huwelijk met nog een kind?’ Maar deze negativiteit leverde me helemaal niks op en ik besloot alles aan de kant te schuiven. Ik nam de opmerkingen niet meer persoonlijk en veranderde mijn reactie: een lege blik in combinatie met een ongemakkelijke grap – zoals hoe we seks gewoon heel leuk vinden, of dat we kijken hoeveel baby’s we in totaal kunnen maken. Dat werkt veel beter en het leidt tot veel gelach.” Bron: ScaryMommy
Wil je nog meer mooie en herkenbare verhalen van mede-mama’s lezen? Neem nu een abonnement en ontvang Kek Mama elke maand als eerst op jouw deurmat.
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
Denise (45) had een relatie met een twaalf jaar jongere man toen ze op haar 38ste werd overvallen door een niet te stuiten kinderwens. Inmiddels is dochter Isabeau zes. Ze ziet haar vader één zondag per maand.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
Niets in het leven is zwart of wit, en opvoeden brengt altijd dilemma’s met zich mee. Zelfs al lijkt de keuze op sommige momenten nog zo helder.
De bevalling: sommigen zien er als een berg tegenop, anderen krijgen een spirituele awakening tijdens de geboorte van hun kind. Hoe dan ook: het is altijd een verhaal op zich, wat moeders maar al te graag delen. Bij voorkeur met veel details. Deze week het bevallingsverhaal van Floor (29).
