Hoofdredacteur Nouveau en Kek Mama-columnist Claudia Straatmans schrijft eigenzinnig over moeder-dochterzaken van haar dochter Fardau.
Dit weekend wordt mijn dochter elf jaar oud. Tien jaar en 350 dagen geleden mocht ik haar in mijn armen sluiten. Ik werd meteen overstelpt door liefde, en dat is in die tien jaar en 350 dagen alleen maar gegroeid en gegroeid. En toch zit er ook een bitterzoet randje aan dit verhaal.
Want er is ook die andere moeder. Ik weet, néé stérker, ik vóél dat die andere moeder – aan de andere kant van de wereld – dit weekend met extra veel gevoel en emotie terugdenkt aan elf jaar geleden. Toen ze beviel in een ziekenhuis ergens in Florida, en wist dat ze niet zelf dit kind, deze prachtige dochter zou opvoeden.
Mijn mooie dag is voor haar een emotioneel moeilijke dag.
“Hoe weet je eigenlijk dat de biologische moeder daar ook mee bezig is?” vroeg laatst een collega.
Mijn dochter is geboren in Amerika, een zogenaamd open-adoptieland. Vakjargon voor: moeder/ouders bekend, contact mogelijk. Ik heb wel foto’s van de Amerikaanse moeder gezien, maar haar nooit lijfelijk ontmoet. En toch heb ik een diepe, diepe verbondenheid met haar. Door het vertrouwen dat ze mij en mijn man gaf door in te stemmen met ons als wensouders. Een beslissing die ze maakte aan de hand van onze ‘Dear Birthmother Letter’.
Elk jaar in oktober hebben we weer even contact. Administratief weliswaar, want zo werkt de Amerikaanse wet. Maar al elf jaar lang krijg ik rond de verjaardag van Fardau een mail van de Amerikaanse advocaat: “Birthmother called, asks for an update”.
En elk jaar als dit verzoek komt, ben ik blij. Blij, omdat er zo veel van mijn meisje, pardon óns meisje wordt gehouden.
Ik verzamel de mooiste foto’s. Die met de grootste schaterlachen. En o, wat lijkt ze dan op “mama Amerika”. De hard lachende foto’s, die met dat gelukkige snoetje, die gaan op de post. Alsof ik wil onderstrepen dat Birthmother ondanks haar diepe verdriet zich geen zorgen hoeft te maken. Dat Fardau een glorieuze toekomst voor zich heeft. Waarbij ze misschien wel ooit president van Amerika kan worden.
En ik doe er die foto van Moederdag bij. Die waarop Fardau twee eitjes had gebakken. “Een voor jou mama, en een voor mijn moeder in Amerika.”
En ooit hoop ik haar, samen met onze dochter, in het echt te zien. Maar voorlopig elk jaar in oktober én op Moederdag (én met de kerst, én als orkaan Irma over Florida raast) denken we aan haar. Corrigeer, ik denk élke dag even aan haar. Omdat ze mij het mooiste geschenk ooit gaf. Het allermooiste.
Claudia Straatmans (50) is hoofdredacteur Nouveau, getrouwd met Wiepke, en samen de ouders van Fardau de Vries (bijna 11), het meisje met de mooiste Afro-American krullen van Amsterdam.
Iedere zwangere vrouw droomt van haar perfecte babyshower: een feest vol liefde, verrassingen en alle aandacht voor haar en de baby. Maar wat als je die bijzondere dag ineens moet delen?
Daniel (38) dacht dat hij het allemaal voor elkaar had: een lieve vrouw, een zoontje van vier en pas een tweede kindje erbij. Maar waar het gezin op het eerste gezicht compleet leek, begon het van binnen langzaam uit elkaar te vallen.
Iedereen kent er wel een: een verwend kind. En niemand van ons vindt verwende kinderen leuk, toch? We willen dus ook zeker niet dat ónze kinderen ineens verwend gedrag gaan vertonen.
Het kabinet presenteert de voorjaarsnota met maatregelen die de portemonnee van veel Nederlanders raken. Belastingverhogingen en een verlaging van het kindgebonden budget staan centraal in de plannen om de begroting sluitend te krijgen.
Drie zussen, tegelijkertijd zwanger, hoe groot is die kans? Niet groot, maar het overkwam Melinde en haar zussen toch. ‘Ultiem geluk.’
Iedere ouder maakt fouten. Kleine, grote, gênante – het hoort erbij. En meestal kun je er achteraf hartelijk om lachen. Maar soms ook niet. Carlijn baalt nog altijd dat haar dochter zilveren tanden heeft door haar fout.
