Sommige baby’s komen ter wereld met een geboortevlek. Dat kan schrikken zijn, maar zo’n vlek is meestal niet ernstig. Een archipelvlek is er één van. Hoe je die herkent en wat je eraan kunt doen, lees je hier.
Lees verder onder de advertentie
Een archipelvlek is de nieuwe naam voor wat ze vroeger een mongolenvlek noemden. Ze komen vooral voor bij donker getinte kinderen en kinderen van Oost-Aziatische oorsprong. Je ziet ze wat vaker bij jongens dan bij meisjes.
Lees verder onder de advertentie
Hoe ze precies ontstaan, is onduidelijk. Men denkt dat het te maken heeft met de verplaatsing van pigmentcellen, op het moment dat het kind nog maar een embryo is.
Hoe ziet een archipelvlek eruit?
Je herkent een archipelvlek aan z’n blauwgroene of grijzige kleur en de plek op het lichaam: meestal op de billen, rond het stuitje of de rug.
De grootte kan erg verschillen. Zo gaat het soms om een heel klein plekje, maar kan de vlek ook tientallen centimeters zijn. Een archipelvlek is wel altijd plat, dus de huid is niet verdikt.
Wat kun je er aan doen?
Hoewel het er misschien vervelend of eng uit ziet bij je kind, hoef je je geen zorgen te maken. Een archipelvlek is goedaardig en hoeft niet behandeld te worden.
In het eerste levensjaar van je kind zal de vlek wat donkerder worden en misschien groter, maar in de loop van de jaren verdwijnt hij vanzelf. Meestal gebeurt dit als je kind eenmaal een kleuter is en uiterlijk op een leeftijd van tien jaar.
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
De bevalling: sommigen zien er als een berg tegenop, anderen krijgen een spirituele awakening tijdens de geboorte van hun kind. Hoe dan ook: het is altijd een verhaal op zich, wat moeders maar al te graag delen. Bij voorkeur met veel details. Deze week het bevallingsverhaal van Floor (29).
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
Ouderschap is prachtig, maar soms ook doodvermoeiend. Gelukkig kunnen we leren van hoe ze het in Mozambique, Brazilië, Singapore en Maleisië aanpakken. Daar draait opvoeden minder om alles alleen doen en meer om samen dragen. En dat maakt het niet alleen lichter, maar ook leuker.